Ὁ κάθε δύστροπος ἄνθρωπος δὲν στέκεται μόνος μπροστά μας.
Κουβαλᾶ μαζύ του συναισθήματα πληγωμένα, κατάλοιπα τῶν παιδικῶν του χρόνων, ἴσως τὶς ἀπαιτήσεις μιᾶς πολὺ αὐστηρῆς οἰκογενείας, ἀνικανοποίητες ἀνάγκες, ντροπή, ψυχικoὺς πόνους, ἀβεβαιότητα γιὰ τὸ πάρον, ἀνασφάλειες γιὰ τὸ μέλλον. Συνέχεια →

Οἱ ἰσχυρὲς ψυχὲς ἔχουν σκοποὺς καὶ οἱ ἀδύναμες ἔχουν ἐπιθυμίες.
Τὸ θέμα εἶναι νὰ δεσμευθοῦμε νὰ προχωρᾶμε ἀκόμη καὶ ὅταν τὰ πράγματα εἶναι δύσκολα.
Ὅταν τὰ πάντα μέσα μας, μᾶς λέν: «ὄχι αὐτὸ δὲν μπορῶ νὰ τὸ κάνῳ… Δὲν μπορῶ νὰ ἀνεβῷ αὐτὸ τὸ βουνό. Εἶμαι κουρασμένος…» Συνέχεια →

Γιὰ τοὺς κυνηγοὺς τῶν ὀνείρων… Συνέχεια →

Ὁρισμένες φορές, πρὶν οἱ ἄνθρωποι μπορέσουν νὰ προχωρήσουν μπροστά, πρέπει νὰ γυρίσουν πίσω, πραγματικὰ πίσω, γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ θυμηθοῦν ξανὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ μεσολάβησαν γιὰ νὰ γίνουν αὐτὸ ποὺ εἶναι τώρα. Συνέχεια →

Ἡ στάση ὅτι οἱ ἄνθρωποι μᾶς ἀνήκουν εἶναι τόσο ἀχόρταγη, ποὺ μπορεῖ νὰ ἐπιζήσῃ ἀκόμη καὶ μετὰ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἔρωτα κι αὐτὸ ὄχι ἐπειδὴ κάποιος ἀγαπάει τὸν ἄλλον, ἀλλὰ ἐπειδὴ φοβάται ὅτι ὁ ἄλλος μπορεῖ νὰ ξανὰ – ἀγαπήσῃ. Κάποτε ἄκουσα κάποιον νὰ λέῃ στὴν πρῴην του: Αὐτὸ ποὺ μὲ πληγώνει δὲν εἶναι ποὺ δὲν εὐτυχήσαμε, αὐτὸ ποὺ μὲ πληγώνει εἶναι ποὺ εἶσαι εὐτυχισμένη μὲ κάποιον ἄλλον. Συνέχεια →