Ὅταν ἡ καθημερινότης μᾶς πιέζῃ, γιὰ λόγους ἐπιβιώσεως, ἡ κόπωσις εἶναι πολὺ μεγάλη, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ τὴν ἀγνοήσουμε καὶ νὰ τὴν παρακάμψουμε. Ἡ …ὑπέρβασις, ποὺ μᾶς …χρωστᾶμε, πολλὲς φορὲς φαντάζει ἀδύνατος. Ἐὰν μάλιστα προσθέσουμε καὶ τὸν ὁποιονδήποτε φόβο, ποὺ συχνὰ σκιάζει τὶς σκέψεις μας, τότε φαντάζει ὡς κάτι ὑπεράνθρωπον τὸ νὰ …«βγοῦμε» ἀπὸ τὶς καταστάσεις ποὺ μᾶς καταπιέζουν καὶ νὰ …«ἀνυψωθοῦμε» σὲ τέτοια ἐπίπεδα, ὥς τὲ νὰ μποροῦμε νὰ μειώνουμε τὶς ἐντάσεις τους καὶ νὰ τὶς χρησιμοποιοῦμε ὡς μέσον γιὰ νὰ μάθουμε, ἀρνούμενοι νὰ τοὺς ἐπιτρέψουμε νὰ μᾶς καταβάλουν. Συνέχεια →

…εἶναι κι αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποία μετανοοῦμε…

Θές ἀπό φόβο; Θές ἀπό δειλία; Θές ἀπό ἄγνοια; Τί σημασία ἔχει; Ἁπλῶς δὲν τὰ ζήσαμε… Συνέχεια →

Στὶς ἡμέρες ποὺ διαβιοῦμε τὰ πάντα ἐντός μας κι ἐκτός μας φαίνονται, ἐκ πρώτης ὄψεως, ἀπολύτως συγκεχυμένα. Αὐτὸ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα νὰ γίνεται δυσδιάκριτος ἡ εἰδοποιὸς ἐκείνη διαφορὰ ποὺ θὰ μᾶς βοηθήση νὰ ἀντιληφθοῦμε τὸ πότε ἀκριβῶς ἕνα γεγονὸς εἶναι χρήσιμο γιὰ νὰ διδαχθοῦμε κάτι νέο ἢ τὸ πότε πρέπει ἁπλῶς νὰ τὸ προσπεράσουμε ὡς μὴ γενόμενον. Συνέχεια →

Ὅλες οἱ ἀπαντήσεις, ὅλα τὰ καλὰ ἤ τὰ κακά, ὅλες οἱ «γνώσεις» γιὰ τὸ ποῦ πρέπει νὰ στραφοῦμε, παραμένουν μέσα μας νὰ τὶς ἀναγνωρίσουμε. Νὰ τὶς ἀκούσουμε… Νὰ τὶς σεβασθοῦμε…
Μέσα μας δὲν θὰ εὕρουμε ἀπαντήσεις γιὰ τὸ πῶς λύεται μία ἐξίσωσις.
Θὰ εὕρουμε ὅμως ἀπαντήσεις γιὰ τὸ ἐὰν κάποιος εἶναι καλὸς ἤ κακὸς δάσκαλος, πρὸ κειμένου νὰ μᾶς διδάξῃ τὶς ἐξισώσεις. Συνέχεια →

Ὅλα τὰ θέλω μας, τὰ πρέπει μας, τὰ μπορῶ μας, οἱ φόβοι μας, οἱ πόθοι μας ἀλλὰ καὶ τὰ πάθη μας ξεκινοῦν ἀπὸ μίαν σκέψιν.
Τόση δά… Μὰ σκέψιν.
Ὅλα τὰ ἐξωτερικὰ ἐρεθίσματα ὑπάρχουν μόνον γιὰ νὰ διεγείρουν τὶς σκέψεις μας καὶ κατόπιν αὐτοῦ νὰ κινητοποιοῦν ἐμᾶς. Συνέχεια →

Πότε πράγματι εἶμαι πλούσιος; Ὅταν ἔχω ἤ ὅταν «εἶμαι» καί αἰσθάνομαι πώς τό  «ἔχω» εἶναι δευτερεῦον καί συνεπαγόμενον;

Στὴν πρώτη  περίπτωσιν πρέπει νὰ κατέχω μεγάλη ποσότητα χρημάτων καὶ ἀγαθῶν, νὰ «πατῶ» ἐπάνω στὴν ἀσφάλεια (;;;) ποὺ αὐτά, τὰ χρήματα καὶ τὰ ἀγαθά, ἐπιπλάστως, μοῦ παρέχουν καὶ νὰ ἐπιχειρῶ, διαρκῶς, νὰ τὰ συντηρήσω (ἐὰν ὄχι νὰ τὰ πολλαπλασιάσω) γιὰ νὰ διατηρήσω (ἢ καὶ νὰ ἐπεκτείνω) τὸ αἴσθημα ἀσφαλείας μου. Εἶναι ὅμως ἀληθές αὐτό τό αἴσθημα ἤ εἶναι ἐπίκτητον;
Συνέχεια →