Κάθε φορά που θα διαβάσω κάτι, που θα αποτελεί «μπουνιά στο στομάχι»..κάθε φορά λέω, πως πιο κάτω δεν υπάρχει..
Πως ο άνθρωπος έχει φτάσει στις εσχατιές της υπάρξεώς του ως «ανθρώπινο» ον, ότι κι αν περικλείει ο όρος αυτός..
Κι όμως, πάντα κάτι θα κάνει ο ….«άνθρωπος» και θα κάνει την έκπληξη..
Ξημερώματα Πέμπτης…..κρύο.
Παγκράτι: Ἡ πιάτσα ταξὶ γεμάτη…… Φιγοῦρες κουρασμένες, ἄϋπνες μπροστὰ στὸ τιμόνι στὴν ἀναμονὴ τοῦ μεροκάματου. Συνέχεια
Δὲν ξέρω τὶ ἔχετε νὰ πεῖτε ἐσεῖς, ἀλλὰ ἐγὼ ἔχω συγκινηθεῖ ἰδιαιτέρως.
Ἡ φωτογραφία ποὺ σᾶς παρουσιάζω εἶναι τραβηγμένη στὴν Νέα Ὑόρκη καὶ ἀφορᾷ σὲ ἄστεγο, ξυπόλητο καὶ παραπεταμένο, στὸν ὁποῖον ὁ ἀστυνομικὸς ἀγόρασε ἕνα ζευγάρι παπούτσια.
Νομίζω πὼς αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι ποὺ πλέον ἀπουσιάζει ἀπὸ τὴν κοινωνία μας. Ἡ ἀνθρωπιά!!!
….Ποιός κράτησε ποτέ του μιά διάφανη πέτρα
καί δέν ἔνοιωσε μέσα της τόν οὐρανό;…
Διάβαζα γιὰ μίαν νέα θεωρία ποὺ ὑποστηρίζει πὼς ὁ πολιτισμὸς μειώνει τὴν εὐφυΐα τῆς ἀνθρωπότητος.
Οὐσιαστικῶς μᾶς λέει πὼς ὅσο πορεύεται ἡ ἀνθρωπότης διὰ μέσου τῶν αἰώνων, τόσο πιὸ ἠλίθια γίνεται.
Θὰ συμφωνήσω, σὲ ἕνα σημεῖο μὲ τὸν ἐρευνητὴ ποὺ τὴν διετύπωσε, διότι ἀποδίδω τὴν ὅλο καὶ μικροτέρα μας ἱκανότητα στὴν ἐπιβίωσιν, στὴν ἀλλαγὴ τῶν συνθηκῶν.
Ἕνας ἄνθρωπος ποὺ δὲν εἶχε ῥεῦμα, ἀναζητοῦσε ἄλλους τρόπους, πιὸ φυσικοὺς γιὰ νὰ παράξῃ τὴν τροφή του, νὰ τὴν Συνέχεια
φωτογραφία
Αὐτὴ ἡ εἰκόνα εἶναι συνήθης.
Τὴν συναντοῦμε στὶς πλατεῖες μας, στοὺς δρόμους μας, σὲ ὁποιονδήποτε δημόσιο χῶρο.
Σωστά;
Καί δέν εἴμαστε βρωμιάρηδες;
Γιατί μόνον τά σαλόνια μας νά εἶναι καθαρά; Ὁ δρόμος, τό πεζοδρόμιο, ἡ πλατεία δέν εἶναι δικά μας; Κι ἐάν ὄχι, τότε Συνέχεια
