Ὅταν διάβασα τὸ παρακάτω χαμογέλασα.
Ὄχι μὲ εἰρωνικὴ διάθεσι…
Μὲ πίκρα…
Ἔχουμε ἀφήσει κάθε ἀρχή, κάθε ἀξία, κάθε ἦθος…
Μᾶς πονᾶ ἡ οἰκονομικὴ ἐξαθλίωσις, τὴν στιγμὴ ποὺ δὲν ἔχουμε τίποτα ποὺ νὰ δικαιολογῇ τὴν ὕπαρξίν μας ἐπὶ τοῦ πλανήτου, ὥς ὄντα ποὺ διαβιοῦν μὲ βάσιν τοὺς φυσικοὺς νόμους…
Πόσο θα ήθελα να μπορούσα να ηχογραφήσω τα γέλια μου και να παίζουν ως μουσική υπόκρουση καθώς θα διαβάζετε το παρακάτω άρθρο!!
Ἔχω νὰ ἀνάψω τὴν τηλεόρασιν σχεδὸν δώδεκα χρόνια.
Ἔχω νὰ διαβάσω περιοδικό ἀπὸ τότε ποὺ θυμᾶμαι τὸν ἑαυτόν μου ὥς παιδί.
Ἔχω νὰ τοὺς ἀκούσω γενικῶς, ἀπὸ τότε ποὺ ξεκίνησα νὰ σκέπτομαι στοιχειωδῶς.
Κι ἀπορῶ…
Γιατί ἀκόμη ὑπάρχουν ὄντα πού παπαγαλίζουν, μιμοῦνται καί ἐπαναλαμβάνουν ὅλα αὐτά πού τούς μουμιοποιοῦν καί τούς ὁδηγοῦν στό νά συμπεριφέρονται ὥς μᾶζες;
Γιατί ὑπάρχουν πρόσωπα πού ἀρνοῦνται νά κυττάξουν μέσα τους καί παραμένουν μόνον στό «φαίνεισθαι» καί στά περιτυλίγματα;
Γιατί ἀκόμη λειτουργοῦν οἱ δέκτες τῶν τηλεοράσεων καί δέν τούς ἔχουμε φορέσει ὥς κολάρο στούς δημιουργούς τους; Συνέχεια
