Ἡ Μπουμπουλίνα ἦτο ὡραία,
Εἶχε τὰ βήματα στιβαρά,
Καὶ ὡς ἡ Ἄρτεμις κολοσσαία
ἐπεριπάτει καὶ φοβερά.
Μεγάλα ὄμματα εἶχε Ἥρας
Καὶ βλέμμα σπεῖρον γοργοὺς σπινθῆρας.
Τὸ χρυσοκέντητον ἔνδυμά της
Ζώνη συνέσφιγγε ἀργυρᾶ,
Καὶ ἀπὸ ταύτης εἰς τὰ πλευρά της
Σπάθη ἐκρέματο ἠχηρά.
Νά πῶς περιέγραψε περίπου σύγχρονός της ποιητὴς τὴν ἡρωίδα μας. Ἦταν ἐκπληκτικὴ γυναίκα.
Τὸν ξέρετε τὸν κύριο Σιμόπουλο; Ὄχι; Ἒμ βέβαια! Ποῦ νὰ τὸν ξέρετε; Οὔτε στὰ κανάλια βγαίνει οὔτε ἀμολάει ἀντιρρατσιστικὲς ρουκέτες οὔτε μιλάει γιὰ πολυπολιτισμικὲς κοινωνίες καὶ τὰ -μεγάλα- πλεονεκτήματα τοῦ δημοκρατικοῦ μας πολιτεύματος. Ὁ κύριος Σιμόπουλος δὲν κάνει τίποτα ἀπὸ ὅλα αὐτά… προφανῶς γιατὶ δὲν ἔχει καιρό. Καὶ ξέρετε γιατί δὲν ἔχει καιρό; Ἐπειδὴ κάνει ὅ,τι δὲν κάνω οὔτε ἐγὼ οὔτε σεῖς οὔτε κανείς.
Ὁ κύριος Σιμόπουλος κάνει ἁπλῶς τὸ καθῆκον του.
Πῶς; Συνεχίζει νὰ μένει –μαζὶ μὲ τὴ γυναίκα του- στὸ σπίτι του, στὸν δεύτερο ὄροφο τῆς ἐπὶ τῆς ὁδοῦ Ἀλκιβιάδου 98 πολυκατοικίας. Ἅγιος Παντελεήμονας καραμπινάτος! Πιὸ πολὺ Ἅγιος Παντελεήμονας στὶς μέρες μας δὲν γίνεται. Στὸ ἀπὸ κάτω διαμέρισμα τοῦ πρώτου ὀρόφου ἔμενε ἡ μάννα μου, μέχρι ποὺ ξεψύχησε τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 2009. Καὶ πιὸ πρίν, μέχρι τὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 1970 ἔμενα κι ἐγὼ μὲ τὸν πατέρα μου καὶ τὴν ἀδελφή μου. Κάθε πρωί, πηγαίνοντας στὸ Σχολεῖο πρῶτα καὶ μετὰ στὸ Συνέχεια
