Τὸν ξέρετε τὸν κύριο Σιμόπουλο; Ὄχι; Ἒμ βέβαια! Ποῦ νὰ τὸν ξέρετε; Οὔτε στὰ κανάλια βγαίνει οὔτε ἀμολάει ἀντιρρατσιστικὲς ρουκέτες οὔτε μιλάει γιὰ πολυπολιτισμικὲς κοινωνίες καὶ τὰ -μεγάλα- πλεονεκτήματα τοῦ δημοκρατικοῦ μας πολιτεύματος. Ὁ κύριος Σιμόπουλος δὲν κάνει τίποτα ἀπὸ ὅλα αὐτά… προφανῶς γιατὶ δὲν ἔχει καιρό. Καὶ ξέρετε γιατί δὲν ἔχει καιρό; Ἐπειδὴ κάνει ὅ,τι δὲν κάνω οὔτε ἐγὼ οὔτε σεῖς οὔτε κανείς.

Ὁ κύριος Σιμόπουλος κάνει ἁπλῶς τὸ καθῆκον του.

Πῶς; Συνεχίζει νὰ μένει –μαζὶ μὲ τὴ γυναίκα του- στὸ σπίτι του, στὸν δεύτερο ὄροφο τῆς ἐπὶ τῆς ὁδοῦ Ἀλκιβιάδου 98 πολυκατοικίας. Ἅγιος Παντελεήμονας καραμπινάτος! Πιὸ πολὺ Ἅγιος Παντελεήμονας στὶς μέρες μας δὲν γίνεται. Στὸ ἀπὸ κάτω διαμέρισμα τοῦ πρώτου ὀρόφου ἔμενε ἡ μάννα μου, μέχρι ποὺ ξεψύχησε τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 2009. Καὶ πιὸ πρίν, μέχρι τὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 1970 ἔμενα κι ἐγὼ μὲ τὸν πατέρα μου καὶ τὴν ἀδελφή μου.  Κάθε πρωί, πηγαίνοντας στὸ Σχολεῖο πρῶτα καὶ μετὰ στὸ Πανεπιστήμιο, ἔβγαινα στὴν πόρτα τῆς πολυκατοικίας μας, πήγαινα μέχρι τὴ γωνία τῆς Πιπίνου, ἔβλεπα τὴν πλατεῖα λουσμένη στὸ φῶς κι ἔλεγα  μέσα μου: «Θεέ μου, σ’εὐχαριστῶ ποὺ ζῶ ἐδῶ». Ἔμπαινα μετὰ  στὴν ἐκκλησία μας, ἄναβα κερὶ καί, ἀφήνοντας ἀριστερὰ τὸ ζαχαροπλαστεῖο τοῦ Μαλάμου, ἔπαιρνα τὸν ἀνήφορο τῆς Κοδριγκτῶνος πρὸς τὴν Πατησίων.  Ἔφτανα στὸ «Τριανὸν» καὶ μετὰ  στὴν  Ἀγγελοπούλου. Ἀπὸ τὸν Φεβουάριο κιόλας ἤταν ὅλα τους σὰν χρυσᾶ. Περπατοῦσες στὴν Πατησίων κι ἤταν  ὁ δρόμος τῆς Ἀθήνας μας μιὰ ζεστὴ ἀγκαλιά.

Μετὰ ἦλθε ἡ νίκη τῶν δημοκρατικῶν δυνάμεων τὸ 1981· λίγο πιὸ μετὰ ἄρχισε ἐν χορδαῖς καὶ ὀργάνοις τὸ ξήλωμα τοῦ Κράτους ποὺ εἴχαν φτιάξει οἱ παποῦδες μας μὲ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ ‘21· ὕστερα βγήκαν στὰ φόρα οἱ περιούσιοι καὶ τὰ τσιράκια τους, ἔπειτα ἀρχίσαμε νὰ μαθαίνουμε ὅτι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες φταῖμε γιὰ ὅ,τι ἔγινε καὶ πάει νὰ γίνη, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ ὑπάρχουμε,  καὶ πιὸ ἔπειτα… Ἀλλὰ τί νὰ  σᾶς  λέω πράγματα ποὺ ὅλοι μας ζήσαμε καὶ ζοῦμε καὶ συνεχίζουμε νὰ νοιώθουμε ἐπάνω στὸ ἴδιο μας τὸ πετσί.

Ἡ πολυκατοικία τῆς ὁδοῦ Ἀλκιβιάδου 98 ἄλλαξε. Ὁ πατέρας μου ἔφυγε σχετικὰ νωρὶς καὶ δὲν πρόλαβε νὰ δῆ τί γίνεται στὴ γειτονιά του. Ἡ ἀδερφή μου κι ἐγὼ πήγαμε σὲ ἄλλες μεριὲς τῆς πόλεώς μας. Τὸ ἴδιο κάνανε καὶ ὅλοι σχεδὸν  οἱ αὐτόχθονες  τῆς περιοχῆς. Μόνο ἡ μάννα μου ἔμεινε στὸν πρῶτο ὄροφο καὶ ὁ κύριος Σιμόπουλος στὸν δεύτερο. Ὁ κύριος Σιμόπουλος ἔχει μεγαλώσει στὴν πλατεῖα Ἀττικῆς καὶ ὀρθῶς σκέφτηκε νὰ περάση τὴν τρίτη ἡλικία του στὸν Ἅγιο Παντελεήμονα. Ὅσο γιὰ τὴ μάννα μου, ὀρθὰ-κοφτὰ μᾶς δήλωσε πὼς μὲ τίποτα δὲν ἔφευγε ἀπὸ τὸ σπίτι της. Ὅταν ὅμως ἄρχισαν στὴν πολυκατοικία μας μπουλουκηδὸν νὰ εἰσβάλουν τὰ προϊόντα καὶ ὑποπροϊόντα τῆς ἀνοικτῆς κοινωνίας τοῦ Σόρος καὶ τῶν ὑπολοίπων περιουσίων, ὁ κύριος Σιμόπουλος ἀνέλαβε διαχειριστής. «Σιγὰ τὸ διάβημα», θὰ μοῦ πῆτε! «Ναί;» σᾶς ἀπαντῶ ἐγώ. Γιὰ πηγαίνετε νὰ εἰσπράξετε κοινόχρηστα ἀπὸ τοὺς Ἀλβανοὺς καὶ Ρουμάνους ποὺ ἔχουν κατακλύσει ὄχι μόνο τὴν πολυκατοικία τῆς μάννας μου ἀλλὰ ὁλόκληρι τὸ κοντὰ στὴν πλατεῖα κομμάτι τῆς Ἀλκιβιάδου! Ἐδῶ σᾶς θέλω, σᾶς ποὺ κάνετε τοὺς γενναίους, καθὼς διαβάζετε τὶς κυριακάτικες ἐφημερίδες καὶ «παρακολουθεῖτε» τὰ δελτία εἰδήσεων μὴ τυχὸν καὶ χάσετε τὰ κελεπούρια τῆς «πολύπλευρης ἐνημερώσεως».

Καὶ νἄταν μόνον οἱ Ἀλβανοὶ καὶ οἱ Ρουμάνοι! Αὐτοί, σὲ τελικὴ ἀνάλυση, προσπαθοῦν νὰ ἀφομοιωθοῦν καὶ -σὲ πολλὲς περιπτώσεις- τὸ κατορθώνουν. Οἱ ἄλλοι εἶναι τὸ μεγάλο πρόβλημα: Οἱ Ἀφγανοί, οἱ Ἰρακινοί, οἱ Πακιστανοὶ καὶ οἱ Μαῦροι ποὺ οὔτε καταλαβαίνουν οὔτε θέλουν νὰ καταλάβουν –καί, χάρη στὸ δημοκρατικό μας πολίτευμα- οὔτε τοὺς χρειάζεται νὰ καταλάβουν αὐτὸν ἐδῶ τὸν τόπο, τὴν Ἱστορία του καὶ τὸν Λαό του.

Νὰ ξαναγυρίσουμε ὅμως στὸν κύριο Σιμόπουλο. Ἀρχικὰ εἶχε τὴ συμπαράσταση τῆς μάννας μου, πού, μόλις ἔβλεπε Πακιστανοὺς κ.ἄ. νὰ κατουροῦν στὸν δρόμο ἔβγαινε –στὰ ἐνενήντα της!- στὸ μπαλκόνι καὶ τοὺς φώναζε. Μὲ τὴ στάση της κέρδισε τὴν ἀνοχὴ καὶ τὴ βουβὴ συμπάθεια τῶν Βαλκανίων  ἐπήλυδων ποὺ συχνὰ-πυκνὰ τῆς ἔδειχναν τὸ σεβασμό τους. Μετὰ ἔφυγε ἡ μάννα μου – καὶ ὁ κύριος Σιμόπουλος ἔμεινε μόνος του. Μέσα στὴ βρωμιὰ καὶ τὴν ἀρρωστημένη ἀθλιότητα ποὺ ἔχει κατακλύσει τὴν πολυκατοικία τῆς Ἀλκιβιάδου 98, τὸ δικό του διαμέρισμα τὸ ἔχει κούκλα. Καὶ προσπαθεῖ νὰ μάθη καὶ τοὺς μαυροκίτρινους Ἀφρικανοὺς καὶ Ἀσιάτες νὰ κάνουν τὸ ἴδιο!

Τὴ μιά, πράγματι, πάει νὰ τοὺς μιλήση καὶ νὰ τοὺς πείση νὰ εἶναι… καθαροί! Τὴν ἄλλη τοὺς ἐξηγεῖ ὅτι πρέπει νὰ εἶναι… συνεπεῖς στὶς πρὸς τὴν πολυκατοικία ὑποχρεώσεις  τους καὶ νὰ πληρώνουν τά… κοινόχρηστα!   Τὴν παράλλη προσπαθεῖ νὰ βγάλη τσοῦρμο Ἀφγανῶν ποὺ εἰσέβαλαν –δῆθεν κρυφὰ- σὲ παλιὸ ρετιρὲ καὶ ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ τὸ μετέβαλαν σὲ δημόσιο χῶρο τῆς Καμπούλ. Τὴν πιὸ παράλλη ἐπιχειρεῖ νὰ εὐαισθητοποιήση τοὺς -Ἕλληνες- ἀστυνομικούς, οἱ ὁποῖοι  συστηματικῶς  διατείνονται  πὼς δὲν ξέρουν, δὲν βλέπουν, δὲν καταλαβαίνουν, ἔχουν ἄλλες ἐντολὲς κ.λπ., κ.λπ. «Φύγε ἀπὸ κεῖ», τοῦ λέν τὰ παιδιά του. «Θὰ σὲ σκοτώσουνε! Ἔλα κοντά μας!»

Ὁ κύριος Σιμόπουλος ὅμως δὲν φεύγει. Σὰν τὴν μάνα μου καὶ αὐτὸς δὲν θέλει νὰ ἀφήση τὸ σπιτικό του. Τὶς προάλλες, τὰ Χριστούγεννα, καθὼς πέρασα ἀπὸ τὸ πατρικό μου, τὸν εἶδα νὰ κρεμάη λαμπάκια στὸ μπαλκόνι του. Περίμενε τὰ ἐγγόνια του νὰ φᾶν μαζί! Τὸν εἶδα, μὲ εἶδε καὶ τόν… ντράπηκα. Τὸν κύτταζα βουβός καὶ καταλάβαινα πὼς δὲν ἤμουν ἄξιος οὔτε τὸ χέρι μου νὰ τοῦ δώσω. Αὐτὸς μὲ χαιρέτησε θερμὰ καὶ μὲ ἄφησε, γιατὶ πήγαινε νὰ δῆ τί συμβαίνει σὲ διαμέρισμα κλειστὸ ποὺ ξαφνικὰ βρέθηκε γεμάτο ἀπὸ κάποιους ἀπίθανους – ἕνας Θεὸς ξέρει τί ἀκριβῶς καὶ ἀπὸ ποῦ.

Προχτὲς ἄνοιξαν τὸ σπίτι τοῦ κύριου Σιμόπουλου καὶ τοῦ τὸ ἄδειασαν. Πάλι καλὰ ποὺ δὲν τὸν ἔφαγαν καὶ ζωντανό! Ποῦ νὰ πάη καὶ σὲ ποιὸν νὰ μιλήση γιὰ τὴν καταστροφὴ τοῦ καρποῦ τῶν κόπων ὁλόκληρης τῆς ζωῆς του; Ἐγὼ, πάντως, δὲν μπορῶ οὔτε στὸ τηλέφωνο νὰ τὸν πάρω. Ὅσο γιὰ σᾶς, ἐὰν ἀντέχετε, κάντε μιὰ βόλτα (ὄχι μετὰ τὶς ἕξι τὸ ἀπόγευμα) ἀπὸ τὴν ὁδὸ Ἀλκιβιάδου 98. Θὰ τὸν δῆτε καὶ θὰ τὸν γνωρίσετε: Εἶναι ὁ μόνος Ἕλληνας στὸ τετράγωνο. Μὴ τοῦ μιλήσετε, γιατὶ μπορεῖ ἀκόμα νὰ μὴν ἔχη καταλάβει τὸ μέγεθος τοῦ ἡρωισμοῦ του. Δῶστε του ὅμως τὸ χέρι, σφίξτε  το – καὶ μετὰ κατεβάστε τά μάτια. Οὔτε σεῖς οὔτε ἐγὼ οὔτε κανεὶς μας δὲν εἶναι  ἄξιος σήμερα νὰ τὸν κυττάξη κατὰ πρόσωπο.

Δημήτρης Μιχαλόπουλος

Εὐχαριστῶ πολύ τόν κο Δημήτρη Μιχαλόπουλο γιά τήν ἐμπιστοσύνη .

εἰκόνα