Εἴπαμε πὼς σημαντικότερον ὅλων πλέον εἶναι νὰ ἀρχίσουμε νὰ κυττᾶμε τὸν κόσμο μας μὲ τὰ …«μάτια τῆς καρδιᾶς». 

Δὲς μὲ τὰ πραγματικὰ «μάτια τῆς …καρδιᾶς»

Ὅμως, ἐκ πρώτης ὄψεως, τὸ νὰ συστήνουμε στοὺς ἑαυτούς μας νὰ «βλέπουν τὸν κόσμο μὲ τὰ μάτια τῆς …καρδιᾶς» φαντάζει σαφῶς ὀξύμωρον, ἐὰν ὄχι αὐτοκτονικό.
Κι αὐτὸ διότι ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀπώλεια τοῦ νοήματος τῶν λέξεων, περάσαμε καὶ στὴν ἀπώλεια τῆς …κοινῆς μας λογικῆς.

Στὴν πραγματικότητα ἔπρεπε νὰ λέμε πὼς πρέπει, ἐπὶ τέλους, νὰ ἐμπιστευθοῦμε ἀπολύτως τὸ ἔνστικτόν μας καὶ τὶς διαισθήσεις μας. Ἐπεὶ δὴ ὅμως πάσχουμε καὶ ἀπὸ αὐτό, καθὼς ἐπίσης καὶ ἀπὸ τὴν πετσοκομμένημας αὐτοπεποίθησιν, καλὸ θὰ εἶναι νὰ χρησιμοποιήσουμε τὸν συναισθηματικό μας κόσμο, γιὰ νὰ φθάσουμε στὸ νὰ μποροῦμε νὰ δίδουμε χῶρο νὰ ἀναπτυχθοῦν καὶ νὰ ἐξωτερικεύονται τὰ ἔνστικτά μας καὶ οἱ διαισθήσεις μας. Κι αὐτὴ ἡ διαδικασία μόνον ἕναν τρόπο ἔχει γιὰ νὰ ὁλοκληρωθῇ: τὸν κτίσιμο τῆς αὐτοεκτιμήσεώς μας.
Ὄσο περισσότερο ἐμπιστεύομεθα τοὺς ἑαυτούς μας, τόσο πιὸ πολὺ «ἀκοῦμε» τὶς διαισθήσεις μας καὶ τόσο πλησιέστερα πορευόμεθα στὸ «δὲς μὲ τὰ πραγματικὰ «μάτια τῆς καρδιᾶς»…»…

Αὐτὸ λοιπὸν ποὺ δὲν ἐλάβαμε ὑπ΄ ὄψιν μας γιὰ νὰ ὁδηγηθοῦμε στὶς ὁποιεσδήποτε ἀποφάσεις μας εἶναι τὸ ἔνστικτον. Ὁ παρορμητισμὸς μας ἢταν ὁ κυριώτερός μας σύμβουλος ἔως τώρα καὶ αὐτὸ ἐπὶ τέλους πρέπει νὰ παύσῃ. Γιὰ νὰ παύσῃ ὅμως ὁ αὐθορμητισμός, ποὺ ἀπὸ μόνος ἐμπεριέχει μόνον ὁρμή, ἀλλὰ ὄχι ἀπαραιτήτως καὶ τὰ ἀναγκαία τῆς λογικῆς μας ἐργαλεία, ὀφείλουμε νὰ τοῦ δώσουμε χῶρο νὰ γεννηθῇ καὶ νὰ ἀναπτυχθῇ. Κι αὐτὸ εἶναι ἀπολύτως ἀτομική μας ὑπόθεσις, μά, κυρίως, ἀπόφασις..

Φιλονόη

εἰκόνα