Ἀπὸ παντοῦ κτυπήματα, ἧττες, ἡττοπαθεῖς, φόβος, καπελώματα, δυστυχίες.
Ἀπὸ κάθε πλευρά, ἐντὸς κι ἐκτός, νέα κρούσματα κατὰ τῆς Ἐλευθερία μας, σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα.
Ἁπὸ κάθε ὁπτική, λέει, τὸ παιχνίδι εἶναι στημένο καί, τελικῶς, χαμένο…

…ἔ καί;

Τὰ στατιστικά, τὰ ἐπισήμως ἱστορικὰ καὶ τὰ κάθε εἴδους λογικὰ στοιχεία ἀποδεικνύουν πὼς μόνον πιὸ κάτω ἔχει.
Ὅμως ἀφ΄ ἑνὸς πάντα, μὰ πάντα, στὴν Ἱστορία τοῦ πλανήτου (ποὺ δὲν μᾶς εἶπαν καὶ ὀφείλουμε μόνοι μας νὰ σκαλίσουμε γιὰ νὰ μάθουμε) οὐδέποτε κάποια «νέα τάξις πραγμάτων» ἐπέτυχε νὰ ὁλοκληρώσῃ τοὺς σχεδιασμούς της καί, ἀφ΄ ἑτέρου, παρατηρώντας μόνον τὶς λυσσώδεις ἐπιθέσεις ποὺ αὐξάνονται, ἀντιλαμβανόμεθα πὼς κάτι, κάτι, τρομοκρατεῖ τὰ σαπρόφυτα. Κάτι ποὺ εἶναι ἱκανὸ νὰ τοὺς ἐξαφανίσῃ ὁριστικῶς ἀπὸ προσώπου γῆς… πρὸς τοῦτον καὶ οἱ τόσο ἔντονες πιέσεις τους εἰς βάρος μας.

Ἔτσι κι ἀλλοιῶς, εἴτε σὲ ἐπίπεδον λογικῶν ἀναλύσεων, εἴτε σὲ ἐπίπεδον συναισθηματικῶν προσεγγίσεων, κάθε ἐλπὶς ἐξαφανίζεται.
Οἱ ἀπελπισμένοι ἔχουν μόνον ἀδιέξοδα…
…ἀλλὰ καὶ μίαν ἀπροσδιόριστο τρέλλα, ποὺ ἐμφωλεύει μέσα τους, ἐξ ἀνάγκης. Μία τρέλλα ποὺ ἐὰν ξεσπάσῃ οὐδεὶς γνωρίζει τὸ ποῦ θὰ καταλήξη τὸ ξέσπασμα.
Συνεπῶς; Ἐάν εἴμαστε ἀπελπισμένοι μήπως εἴμαστε παραλλήλως καί μία ἕτοιμη νά ἐκραγῇ βόμβα;

Δὲν ἔχουμε ἄλλον δρόμο παρὰ μόνον τὸ νὰ συνεχίζουμε.
Ὅσο σκοτάδι κι ἐὰν σκιάζῃ τὰ πάντα αὐτὴν τὴν στιγμή, ἕνα εἶναι βέβαιον: τὸ φῶς δὲν μπορεῖ νὰ κρύβεται γιὰ πάντα.
Κι ὅποιος πιστεύει πὼς τὸ φῶς κάπου εἶναι, ἀλλὰ μᾶς τὸ κρύβουν, τότε εἶναι δεδομένον πὼς θὰ τὸ βροῦμε.
Καὶ θὰ τὸ εὕρουμε.

Φιλονόη

εἰκόνα