Φοβᾶσαι πολύ;;
Ὅλοι μας φοβόμαστε λίγο, ἐὰν ἀφήνουμε τοὺς κατσαπλιάδες τῆς ζωῆς μας νὰ ἀσκοῦν ἐπάνω μας ἐπιδράσεις…
Μὰ δὲν ἔχει νόημα, διότι δὲν μᾶς λὲν ἀλήθειες.
Δὲν ἔχει νόημα, διότι οὔτως ἤ ἄλλως πρέπει νὰ περάσουμε μέσα ἀπὸ τὴν …κόλασιν κυριολεκτικῶς, γιὰ νὰ εὕρουμε τοὺς Ἑαυτούς μας. Τοὺς πραγματικούς μας Ἑαυτούς. Τοὺς Ἕλληνες ποὺ ἐχάσαμε κάπου στὴν πορεία τοῦ χρόνου καὶ στὰ «πεπολιτισμένα» μας μονοπάτια. Συνέχεια
Ἐδῶ καὶ χρόνια κάνω πράξιν μία ἰδέα-στάσιν ζωῆς ποὺ μοῦ «χάρισε» ἕνας παπποῦς, πρὸ ἀρκετῶν ἐτῶν, στὴν Κρήτη.
Μεγάλος ἄνθρωπος. Πολὺ μεγάλος. Ἴσως νὰ εἶχε περάση καὶ τὸν αἰώνα στὰ χρόνια…
Κι ἐκεῖ, στὸ πουθενά, μέσα σὲ ἕνα μικρὸ χωραφάκι, κάπου ἔξω ἀπὸ τὰ Σφακιά, φύτευε μερικὰ δενδρίλια.
Ἀνόητη ἐγώ, μόλις εἶχα κλείση τὰ 18 μου χρόνια καὶ πίστευα πὼς γνώριζα τὰ πάντα γιὰ τὴν ζωὴ καὶ τοὺς ἀνθρώπους. Τὸν παρατηροῦσα γιὰ ὥρα… Μοῦ φαινόταν ἀστεῖο αὐτὸ ποὺ ἔκανε…
Στὸ τέλος δὲν ἄντεξα καὶ τὸν πλησίασα. Πολὺ εἰρωνικὰ τὸν ῥώτησα: «Γιατί τά φυτεύετε; Πιστεύετε πώς θά …προλάβετε νά τά δεῖτε νά γίνονται δένδρα;» Συνέχεια
Τὸ θέμα εἶναι πὼς κάποιες φορὲς δὲν μᾶς ἀρέσουν αὐτὲς οἱ ἀπαντήσεις…
Δυστυχῶς…
Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια μας… Συνέχεια
Ἔχουμε ἐκπαιδευθῆ μὲ τέτοιον τρόπο, ποὺ βλέπουμε τὰ πάντα μέσα ἀπὸ πρίσματα τεχνητὰ καὶ πλαστά. Γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἀλλάξουμε κάτι στὴν πραγματικότητά μας καλὸ εἶναι νὰ ξεκινήσουμε ἀπὸ τὸν θρυματισμὸ αὐτῶν τῶν πρισμάτων. Δὲν θὰ τὸ κάνουν ὅλοι. Αὐτοὶ ὅμως ποὺ θὰ τὸ κάνουν θὰ εἶναι κι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ ἀνοίξουν δρόμους γιὰ νὰ μπορέσουν ὅλοι οἱ ἄλλοι νὰ πορευθοῦν.
Συνέχεια
Κάτι συμβαίνει κι ὅλα, ξανά, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ξεκινοῦν.
Δὲν ὑπάρχει στὴν ζωή μας τέλος, ἀλλὰ ἀλλαγὴ πορείας, πλεύσεως καὶ σκοποῦ.
Δὲν ὑπάρχει κύκλος ποὺ κλείνει ἀλλὰ ἐξέλιξις. Συνέχεια
Ἀκούω παρὰ πολλοὺς ἀνθρώπους νὰ λὲν ὅτι ζοῦν σὲ μιὰ ζωὴ ποὺ δὲν τοὺς ἀρέσει, ἀλλὰ τὸ κάνουν γιὰ τὰ παιδιά τους, γιὰ τοὺς γονεῖς τους καὶ γενικὰ γιὰ τοὺς ἄλλους.
Ὁ ῥόλος τοῦ μάρτυρος φυσικὰ πάντα ἀπονέμεται ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἰδίους. Συνέχεια
