Ὅσο πιὸ μεγάλη ἡ Ἀνάγκη, τόσο πλησιέστερα στὰ ἔνστικτα ἐπιβιώσεως διαβιεῖ κάποιος καί, κατ’ ἐπέκτασιν, σὲ κάθε ἀντίθετον περίπτωσιν, τόσο ἀποδεικνύεται πὼς οἱ διάφορες ἀπόψεις του, θεωρίες καὶ ἐμμονές του προέρχονται ἀπὸ συμπεράσματα ποὺ αὐθαιρέτως ἀπέκτησε.
Εἴπαμε ὅμως πὼς ὅλα αὐτὰ δὲν δομοῦνται βάσει τῶν αἰσθητηρίων ὀργανων μας (λόγῳ τῶν καταγραφῶν μας ποὺ ἐπιβεβαιώνονται ἢ διαψεύδονται μέσῳ τῶν πέντε μας αἰσθήσεών μας) παρὰ μόνον ἀπὸ τὶς ἀφηρημένες ἔννοιες, ποὺ μὲ κάποιον τρόπο υἱοθετήσαμε ἅπαντες. Ἀφηρημένες ἔννοιες ποὺ πατοῦν ἐπάνω σὲ ἐρμηνεῖες, ἀπολύτως ἀτομικές, δίχως ἀπαραιτήτως νὰ ἀποδεικνύονται.

Συνεπῶς δὲν δομεῖται τὸ πεποιθησιακό μας σύστημα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ οἱ πέντε μας αἰσθήσεις ἀποδεικνύουν ἢ διαψεύδουν. Κατ’ ἐπέκτασιν τὸ μεγαλύτερο τμῆμα τῶν ἀπόψεων ποὺ κυκλοφοροῦν γύρω μας, ὄχι μόνον δὲν ἀποδεικνύονται, ἀλλὰ στὶς περισσότερες τῶν περιπτώσεων, ἐὰν ἐρευνηθοῦν, ἁπλῶς καταῤῥέουν διαψευδόμενες. 

Αὐτὲς ὅμως οἱ πεποιθήσεις μας καὶ οἱ ἀπόψεις μας καὶ οἱ ἐμμονές μας, συνήθως ἁπλῶς δὲν εἶναι ἀληθεῖς. Μάλιστα, στὶς περισσότερες τῶν περιπτώσεων, ἀποδεικνύονται ἀκραία αὐτοπαγιδευτικές, διότι διάφορες φοβίες, ἐρμηνείες, παρανοήσεις ἤ, ἀκόμη πιὸ (δολίοφθορικῶς) συστηματικὲς, παραπληροφορίες, προπαγάνδες καὶ διαδόσεις ἐπέδρασαν ἐπάνω μας, μὲ τέτοιον τρόπο, ποὺ νὰ μᾶς ἐγκλωβίζουν καταληκτικῶς σὲ καταστάσεις παρανοήσεων, παρερμηνειῶν ἢ ἀκόμη καὶ ἐφησυχασμοῦ. Κι ἔτσι σήμερα ὁ κόσμος μας, ποὺ καταῤῥέει, ἁπλῶς ἀποδεικνύει πὼς μυριάδες ἄτομα μὴ πατῶντας ἐπάνω σὲ αὐτὰ ποὺ οἱ πέντε αἰσθήσεις τους τοὺς ἀποδεικνύουν, ἤ, ἔστᾦ στὴν ἀπωλεσθεῖσα κοινὴ λογική, υἱοθέτησαν ἀπόψεις καὶ θέσεις τέτοιες, πού, παρὰ τὶς ἀποδείξεις περὶ τοῦ ἀντιθέτου, κατήντησαν αὐτοκαταστροφικὲς καὶ γιὰ τὰ ἴδια τὰ ἄτομα, μὰ καὶ γιὰ τὶς κοινωνίες μας.

Αὐτὸ ὅμως ποὺ τελικῶς μᾶς ταλανίζει, ἀλλὰ δυσκολευόμεθα νὰ τὸ διαχειρισθοῦμε, εἶναι ἄλλο. Ἐφ΄ ὅσον ἐμεῖς «δομήσαμε» τὰ κριτήριά μας, λόγῳ τῶν ἐρμηνειῶν μας ἐξ αἰτίας κάποιων βιωμάτων μας (ποὺ δὲν εἶναι βέβαιον γιὰ τὴν ἀλήθεια τους), ὑπάρχει σοβαρὴ πιθανότης αὐτὰ τὰ κριτήρια νὰ εἶναι λάθος. Διότι, ὡς γνωστόν, τὰ ἴδια τὰ γεγονότα δὲν εἶναι ἀπαραιτήτως καλὰ ἢ κακά. Καλὸ ἢ κακὸ εἶναι αὐτὸ ποὺ ἐμεῖς ἀντιλαμβανόμεθα ἀπὸ τὰ γεγονότα καὶ μᾶς στιγματίζει.

Τελικῶς, πολὺ εὔκολα ἀποδεικνύεται, πὼς ὅλες ἐκεῖνες οἱ ψευδαισθήσεις μας, οἱ ψευδο-ἐλπιδοφορίες μας καὶ οἱ …ὀφθαλμαπάτες μας, υἱοθετήθησαν ἀπὸ ἐμᾶς, ἤ σκέτο ἐδημιουργήθησαν, μόνον καὶ μόνον γιὰ νὰ μᾶς ἐφησυχάζουν, νὰ μᾶς χρονοκαθυστεροῦν καὶ νὰ μᾶς ἀποπροσανατολίζουν τόσο, ὅσο νὰ ἀδυνατοῦμε νὰ ἑστιάσουμε ἐκεῖ ποὺ πράγματι χρειαζόμεθα ὡς Ἀνθρωπότης. Κι ἀκριβῶς γιὰ αὐτό, τώρα πιά, περισσότερο ἀπὸ ποτέ, ἀπαιτεῖται μόνοι μας νὰ ἀποφασίσουμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ ὅλα αὐτὰ τὰ βαρίδια, πρὸ κειμένου νὰ ἐπιτύχουμε νὰ ἐντοπίσουμε τὶς διεξόδους μας.

Γιατί συμβαίνει λοιπόν ὅλη αὐτή ἡ παρανόησις τῶν πάντων ἀπό τούς πάντες;
Γιὰ ἕναν καὶ μόνον λόγο: ὁ ἄνθρωπος ἐπιλέγει, ὑποσυνειδήτως, νὰ «βολεύεται» στὴν μικροτέρα, γιὰ αὐτόν, ἀπὸ πλευρᾶς ἐνεργειακῆς καταναλώσεως, κατάστασιν. Συνεπῶς; Συνεπῶς λίγο τὸ βόλεμα, λίγο ἡ τεμπελιά, μὰ τώρα πιὰ περισσότερο ἡ ἀδιαφορία, μᾶς ὁδηγοῦν στὸ νὰ υἱοθετοῦμε ἀκρίτως ὁποιανδήποτε θεωρία, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν ἀποδεικνύεται ἢ ὄχι.
Κι ἔτσι σήμερα, ὁπουδήποτε, διακρίνουμε μόνον τὴν ἀπόλυτο παρανοϊκότητα καὶ τὴν παραλογία νὰ ἐπικρατοῦν, ὄχι διότι αὐτοὶ ποὺ ὑποστηρίζουν τὶς μὲν ἢ τὶς δὲ ἀπόψεις πατοῦν ἐπάνω σὲ ἀποδείξεις, ἀλλὰ διότι ὑπερίσχυσε μέσα τους τὸ παράλογον ἔναντι τοῦ λογικοῦ, ποὺ τοὺς ἐπέτρεψε νὰ …βολευθοῦν γιὰ λίγο ἀκόμη στὴν μαλθακότητά τους. Ἕνα παράλογον, ποὺ -ἀπολύτως προσκαίρως- προσδίδει μίαν αἴσθησιν ἐφησυχασμοῦ.
Ἄλλως τέ… Τὸ αἴσθημα (ἢ καὶ τὸ συναίσθημα) δὲν ἐπιδέχεται κριτικῆς. Ἁπλῶς ὑφίσταται.

Αὐτὸ ἀπὸ μόνον του ἀποδεικνύει πὼς δὲν χρειαζόμεθα πλέον τὶς πέντες αἰσθήσεις μας γιὰ νὰ δομήσουμε πεποιθησιακὰ συστήματα, ὀρθὰ ἢ λανθασμένα, ἀλλὰ ἀρκεῖ μόνον ἡ ἀναπαραγωγὴ καὶ ἡ μίμησις. Εἶναι γεγονὸς πὼς μόνον μέσῳ τῶν αἰσθήσεών μας δυνάμεθα νὰ ἀντιληφθοῦμε τὸν κόσμο μας καὶ πὼς ὅλα τὰ ἄλλα, ἐφ΄ ὅσον δὲν ἀποδεικνύονται, παραμένουν εἴτε στὴν σφαίρα τῆς φαντασίας μας εἴτε στὴν σφαίρα τῆς θεωρίας.

Κι ἀκριβῶς ἐδῶ εἶναι ποὺ ἀναδύεται, ὡς μονόδρομος, ἡ μία καὶ μοναδικὴ Ἀνάγκη τῆς Ἀνθρωπότητος. Μία Ἀνάγκη ἐπιβιώσεως, ποὺ γιὰ νὰ καλυφθῇ τὸ κάθε ἄτομον ἀπαιτεῖται νὰ παραιτηθῇ αὐτοβούλως ἀπὸ ὅλες ἐκεῖνες τὶς ἐμμονές του, πρὸ κειμένου νὰ «καθαρθῇ» πλήρως καὶ νὰ ἐπανεκκινήσῃ τὴν ζωή του, σὲ ἄλλες βάσεις.

Ἀλλάζει αὐτή ἡ κατάστασις ἤ ὄχι;
Ναί, ἀλλάζει, ἀλλὰ μὲ ἀκραῖες ἀποφάσεις. Αὐτό, ἐμπράκτως, σημαίνει πὼς ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν ἀπαιτεῖται νὰ «φιλτράρῃ» τὰ πάντα. Ἀπὸ τὰ πιὸ ἁπλᾶ ἔως τὰ περισσότερο περίπλοκα καὶ σύνθετα. Ἐν ὀλίγοις πρέπει ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν νὰ σταθῆ, νὰ «ξεψαχνίσῃ» μέσα του τὰ πάντα, νὰ πετάξῃ τὰ ἄχρηστα καὶ νὰ ἐνισχύσῃ τὰ χρήσιμα. 

Αὐτὸ ποὺ ἐμεῖς τελικῶς ἀντιλαμβανόμεθα ἀπὸ τὰ γεγονότα ποὺ μᾶς ἔχουν σημαδεύση, εἶναι καὶ ἡ βάσις τῶν ἐρμηνειῶν μας. Οἱ ἐρμηνείες, συνδυαστικῶς μὲ τὸν τρόπο ἐκπαιδεύσεώς μας καὶ τὸ περιβάλλον μας, δομοῦν τὶς πεποιθήσεις μας. Ὅμως, τελικῶς, συχνὰ ἀποδεικνύεται πὼς τὸ μέγιστον τμῆμα τῶν πεποιθήσεών μας εἶναι ἀπολύτως λανθασμένες. Οἱ πεποιθήσεις μας δὲν εἶναι πάντα λογικὲς καὶ συχνότατα προέρχονται ἀπὸ ἐμπειρίες ποὺ προεκάλεσαν φόβο, πόνο ἢ μοναξιά. Κατ’ ἐπέκτασιν αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ πεποιθήσεις μας, ποὺ προέρχονται ἀπὸ κάποιο αἴσθημα, εὐχάριστο ἢ δυσάρεστο, ἔχουν σοβαρὲς πιθανότητες νὰ εἶναι στρεβλές.

Ὁ μόνος κατάλληλος καὶ ἱκανὸς γιὰ νὰ «κρίνῃ», νὰ «φιλτράρῃ» καὶ τελικῶς νὰ «καθάρῃ» αὐτὲς τὶς ὁποιεσδήποτε πεποιθήσεις μας, ποὺ πατοῦν ἐπάνω σὲ «ἐρμηνείες» ἀπὸ ἐμπειρίες μας μὲ ἔντονο συναίσθημα, πρὸ κειμένου νὰ διατηρηθοῦν μόνον ὅσες εἶναι χρήσιμες, εἴμαστε ἐμεῖς καὶ μόνον. Τὸ κρίτηριον δὲ τοῦ «φιλτραρίσματος» μὰ καὶ τοῦ «καθαρμοῦ» πρέπει νὰ εἶναι ἀπολύτως λογικό, πρὸ κειμένου νὰ ξεκινήσουμε, σιγά-σιγά, νὰ κατανοοῦμε τὸ γιατί φθάσαμε ἔως ἐδῶ ἀλλὰ καὶ τὸ πῶς θὰ μπορούσαμε, ἐπὶ τέλους, νὰ ἀλλάξουμε τὰ πάντα στὸν κόσμο μας.

Γιατί πρέπει (ἐπὶ τέλους!!!) νά τό κάνουμε αὐτό; Μά, διότι τελικῶς καταλήξαμε νὰ ἐρμηνεύουμε τὰ πάντα μέσα ἀπὸ «φίλτρα» συναισθηματικά, ποὺ στὶς περισσότερες τῶν περιπτώσεως ἀποδεικνύονται λανθασμένα. Αὐτὴ ἡ συνθήκη καταληκτικῶς προκαλεῖ τὴν μεγίστη μορφὴ ἀσυνενοησίς, τὶς στρεβλώσεις καὶ τὶς ἀπομονώσεις. Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ἡ λύσις τῶν προβλημάτων μας δὲν θὰ προκύψουν ἀπὸ τὶς «λειάνσεις», παρὰ μόνον ἀπὸ τὴν ἀπολυτότητα, καλὸ εἶναι νὰ ἀποφασίσουμε, ἀκόμη καὶ τώρα, νὰ ξεκινήσουμε μόνοι μας.

Ναί, εἶναι μιά ὀδυνηρὰ διαδικασία.
Ναί, ἐλάχιστοι θὰ τολμήσουν καὶ θὰ ἀποφασίσουν νὰ τὴν ἐπιλέξουν.
Ναί, ἐκ πρώτης (καὶ μόνον ὄψεως) φαίνεται ἀδύνατος ἡ διαφυγή μας ἀπὸ τὰ ὑπάρχοντα τέλματα.
Ἀλλά… Οὔτως ἢ ἄλλως δὲν ἔχουμε ἄλλην ἐπιλογή. Ὅλα αὐτὰ συνιστοῦν τὸν μονόδρομό μας, ποὺ ἡ Ἀνάγκη ἐπιτάσσει. Ὅλα αὐτά, θέλουμε δὲν θέλουμε, εἶναι κι ἐκεῖνα ποὺ μᾶς καταδεικνύουν τὸν δρόμο.

Φιλονόη

εἰκόνα