Ἡ «ἀρχὴ ἄνδραν δείκνυσιν» ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν.
Ἡ ἐν λόγῳ Ἀρχὴ ὅμως πρέπει νὰ πατᾷ καὶ νὰ στηρίζεται μόνον ἀπὸ τὴν ἀγελαία συμπεριφορὰ τῶν εἰδῶν, ποὺ ἔως σήμερα ἐπεβίωσαν, μέσα σὲ συνθῆκες ἀκράτου βίας. Συνθῆκες ποὺ οἱ κανόνες τῆς ζωῆς τοῦ πλανήτου μας ἐπιβάλλουν.

Ἡ ἐν λόγῳ ὄμως διαπίστωσις προκύπτει ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος, ἐφ΄ ὅσον ἡ Ἀρχή, βάσει φυσικῶν ἐπιλογῶν ἐπιβιώσεως, ἀναδεικνύεται ἐκ τῆς Ἀνάγκης ἐπιβιώσεως τῶν εἰδῶν καὶ ἀναφέρεται μόνον στοὺς ἀρίστους ἐκπροσώπους τῶν εἰδῶν. 

Ἡ Ἀνάγκη ἀναλήψεως τῆς Ἀρχῆς ἐκ τῶν Ἀρίστων εἶναι μία τακτικὴ ποὺ ἐνεφανίσθη ὡς Φυσικὴ Ἐπιλογὴ ἐπιβιώσεως, ἐφ΄ ὅσον οἱ Φυσικοὶ Νόμοι ἐπιτάσσουν στὴν κατὰ τόπους Ἀριστεία νὰ ἀναλαμβάνῃ τὴν ἐξουσία, πρὸ κειμένου νὰ παράσχῃ ὅσο τὸ δυνατὸν ἀσφαλέστερον περιβάλλον διαβιώσεως στὰ μέλη τῆς ἀγέλης. Ὅ,τι καὶ ὅστις ἀρνεῖται τὴν ἀγελαία φυσική του πλευρά, ἀντίκειται στοὺς Νόμους τῆς Φύσεως, προάγει ὑβριστικὲς τακτικὲς καὶ σκέψεις καί, καταληκτικῶς, συνεργεῖ στὴν φαυλότητα.

Ἡ σημερινὴ μορφὴ τῶν Ἀρχῶν ὅμως διαιωνίζουν τὴν φαυλότητα καὶ ἐπιδιώκουν, διαρκῶς, νὰ τὴν ἐπαυξήσουν, πρὸς ὄφελός τους, ἀποκοιμίζοντας τὰ μέλη τῆς «ἀγέλης» τους, μὲ πλαστότητες, πρὸ κειμένου νὰ παρατείνουν τὸν χρόνο παραμονῆς τους στὴν Ἀρχή, μοιράζοντας ψευδῆ ὀφέλη, μὰ ἀπολύτως πρόσκαιρα καὶ κατασταλτικά. Ἐν τούτοις, ὅπως ὅλοι μας ἀντιλαμβανόμεθα, τὸ αὐτονόητον: αὐτὸς ὁ παρὰ Φύσιν τρόπος ἀσκήσεως τῆς Ἐξουσίας, ἐφ΄ ὅσον ὑβριστικῶς περιφρονεῖ τοὺς Συμπαντικοὺς Νόμους, σαφῶς καὶ ἔχει μικρὴ πλέον διάρκεια ζωῆς, διότι τελικῶς, κάθε τί ποὺ ἀρνεῖται νὰ ὑπηρετήσῃ τοὺς Φυσικοὺς Νόμους, ἐκ τῶν πραγμάτων πολεμᾶ τοὺς Νόμους τῆς Φύσεως καί, καταληκτικῶς, αὐτό-ἀφοπλίζεται ἀπέναντι στὶς φυσικὲς ἐξελίξεις καὶ διεργασίες.

Ἔτσι, γιὰ παράδειγμα, σὲ μίαν φυσικὴ καταστροφή, δὲν μποροῦν νὰ ἐπιβιώσουν ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν ἀπαρνηθῆ τὸ δικαίωμα (καὶ τὸ χρέος τους) νὰ ἐκ-παιδεύονται διαρκῶς στοὺς τρόπους ἀντιμετωπίσεως τῶν φυσικῶν καταστροφῶν. Στὴν πραγματικότητα ἐναποθέτουν αὐτὸ τὸ (θεωρητικῶς) δικαίωμά τους σὲ παράγοντες τυχαιότητος καὶ στὶς καλὲς προθέσεις (καὶ φυσικὰ ἰκανότητες) ἄλλων. Ποιός ὅμως θά μᾶς σώση ἐάν μόνοι μας ἀδυνατοῦμε νά σώσουμε τούς ἑαυτούς μας; Καί γιατί νά τό κάνῃ; Ἀλλὰ ἀκόμη κι ἐὰν τὸ κάνῃ, μήπως τό ἀντάλλαγμα θά εἶναι δικοί μας βαθμοί Ἐλευθερίας;

Οἱ Φυσικὲς διεργασίες γιὰ νὰ συμβοῦν καθολικῶς καὶ γιὰ νὰ ἐπανέλθουμε σὲ ἐπίπεδα τέτοια, ποὺ νὰ ἐπαναποκτήσουμε τὴν ἀναγκαία συνειδητότητα, ὡς κοινωνίες κι ὡς ἄτομα, χρειάζεται νὰ «πατήσουν»  ἐπάνω σὲ ἀκραία βία. Μόνον ἡ ἀκραία βία, ποὺ θέτει σὲ κίνδυνο τὴν ζωὴ τῶν εἰδῶν δρᾶ καταλυτικῶς καί, ἐμμέσως, διασωστικῶς.

Γιὰ νὰ ὁδηγηθοῦμε δὲ σὲ σημεία τέτοια, ποὺ θὰ αὐτό-προστατευόμεθα μὲ τὶς σκέψεις μας καὶ τὰ ἔργα μας κάθε στιγμή, δὲν γίνεται νὰ παραμένουμε ἀδρανεῖς παρατηρητές, ἀλλὰ ἀπαιτεῖται νὰ ἑστιάζουμε διαρκῶς στοὺς βαθμοὺς ἑτοιμότητός μας καὶ νὰ τοὺς ὑπερασπιζόμεθα.
Ὅλα αὐτὰ ὅμως ποὺ χρειάζομεθα νὰ ἐνεργοποιήσουμε δὲν θὰ συμβοῦν, ἐὰν πρῶτα δὲν ἀντιμετωπίσουμε μεγίστη βία, ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσῃ ὑποχρεωτικῶς στὸ νὰ καταῤῥίψουμε ὄλους ἐκείνους τοὺς μύθους ποὺ συντηροῦν τῆς σημερινή μας πραγματικότητα.

Φιλονόη

εἰκόνα