Ὁ Ἀριστοτέλης διαπιστώνει πὼς ἀπὸ τότε ποὺ τὸ ἄτομον ξεκίνησε νὰ διαχωρίζῃ τὸν ἑαυτόν του ἀπὸ τὸ σύνολον, θέτοντας τὸν ἑαυτόν του, τὶς ἀνάγκες του καὶ τὶς φιλοδοξίες του ἐπάνω ἀπὸ τὸ κοινὸ καλό, ξεκίνησε καὶ ὁ ἐκπεσμὸς τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους. Στὴν πραγματικότητα ὁ Ἀριστοτέλης (κι ὄχι μόνον) μᾶς ἔδωσε τὸ αἴτιον τῆς σημερινῆς κατάντιας, ποὺ διαπιστώνουμε σὲ ὅλους τοὺς τομεὶς τοῦ βίου μας.

Ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, γνωρίζουμε πολὺ καλὰ πὼς ὁ δρόμος ποὺ σήμερα διανύουμε εἶναι λάθος καὶ πὼς ὁδηγεῖ βεβαιωμένα σὲ μίαν μεγάλη καταστροφή. Ἐὰν δὲν σπεύσουμε ἄμεσα νὰ διορθώσουμε ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἐγκληματικά μας λάθη, σὰν ἄτομα ἀλλὰ καὶ σὰν κοινωνίες, τότε εἶναι βέβαιον πὼς θὰ ἀπωλέσουμε πολλὰ περισσότερα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ διανοηθοῦμε. Αὐτὴν δὲ τὴν ἀλήθεια τὴν γνωρίζουμε ὅλοι μας πολὺ καλὰ καὶ σὲ βάθος, εἴτε μὲ τὴν βοήθεια τῆς λογικῆς μας εἴτε ἁπλῶς ἐξ ἐνστίκτου.

Καί τί πρέπει νά κάνουμε λοιπόν γιά νά ἀλλάξουμε κάποιες ἀπό ἐκεῖνες τίς παραμέτρους πού ὁδηγοῦν στην αὐτοχειρία τῆς ἀνθρωπότητος; Μποροῦμε ἤ ὅλα αὐτά εἶναι λόγια παρηγορίας; Κι ἐάν ναί, τότε σέ τί βαθμό τό ἄτομον δύναται νά ἀσκήσῃ τόσο μεγάλες πιέσεις, πού τελικῶς νά ἀνατρέψῃ τά εἰς βάρος ὅλων δεδομένα;

Ἡ ἀπάντησις κρύβεται σὲ μίαν παρανενοημένη φρᾶσιν. «Ἕνας κοῦκος δὲν φέρνει τὴν ἄνοιξιν», ἔλεγε καὶ λέει ὁ λαός μας. Οὐδὲν ψευδέστερον ὅμως ἐφ΄ ὅσον ἡ Ἱστορία ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετον ἀποδεικνύει. Ὁ Μιλτιάδης, ὁ Θεμιστοκλῆς καὶ ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἦσαν ὁ ἕνας «κοῦκος», ὅπως ἐπίσης ἕνας «κοῦκος» ἦσαν καὶ ὁ Καστριώτης καὶ ὁ Κατσώνης καὶ ὁ Κολοκοτρώνης. Ἕνας καὶ μόνον «κοῦκος» ἔφερε τόσες πολλὲς ἀνατροπές, ποὺ ἡ Ἱστορία ἄλλαξε πορεία καὶ σήμερα τὴν γνωρίζουμε ἐν τελῶς διαφορετικά, ἀπὸ ἐκείνην τὴν ἐκδοχή, ποὺ ἔως τότε ἦταν χαραγμένη. Ἕνας καὶ μόνον «κοῦκος» ἦταν ἱκανὸς νὰ γίνῃ ἡ αἰτία τῶν ἀναγκαίων ἀνατροπῶν ποὺ διέλυσαν ὁριστικῶς μύθους περὶ τεραστίων καὶ ἀνικήτων ἐχθρῶν. Ἕνας καὶ μόνον.

Καί ποῦ εἶναι σήμερα αὐτός ὁ ἕνας «κοῦκος»; Γιατί δέν ἐμφανίζεται; Γιατί δέν ἀναλαμβάνει τήν εὐθύνη; Γιατί δέν τολμᾶ;

Ἡ μόνη μας ἀνάγκη πλέον ὅμως δὲν κρύβεται στὸ νὰ ἀνακαλύψουμε αὐτὸν τὸν …«κοῦκο», ἀλλὰ στὸ νὰ προετοιμασθοῦμε ταχύτατα γιὰ νὰ τὸν ἀναγνωρίσουμε καὶ νὰ τὸν στηρίξουμε. Νὰ γίνουμε ἐμεῖς ὅλα αὐτὰ ποὺ ἀπαιτῶνται, πρὸ κειμένου νὰ «ἀνθίσῃ» ἐκεῖνος ὁ …«κοῦκος» καὶ ἐν συνεχείᾳ νὰ πράξῃ ὅλα αὐτὰ ποὺ χρειαζόμεθα, γιὰ νὰ ξεκινήσῃ μίαν νέα, ἔνδοξον, γιὰ ὅλους μας πορεία.

Τὸ ποιὸς εἶναι, τὸ ποῦ εἶναι καὶ τὸ πῶς θὰ ἐμφανισθῆ εἶναι μία δευτερεύουσα ἀνάγκη, ἡ ὁποία γιὰ νὰ ἐκδηλωθῇ ἐμεῖς πρέπει νὰ εἴμαστε ὅ,τι ἀκριβῶς χρειάζεται ὁ κόσμος μας. Νὰ ξανά-γίνουμε Ἄριστοι Ὁπλίτες. Νὰ ξανά-διδαχθοῦμε δῆλα δὴ τὸ τὶ ἀκριβῶς σημαίνει τὸ Ἄρχεσθαι ὑπὸ μίας Ἀρχῆς ποὺ ἐπιδιώκει τὸ Ἄριστον γιὰ τὸ σύνολον. Νὰ ξανά-γίνουμε ἐκεῖνοι οἱ σημαντικοὶ καὶ σπουδαῖοι Ἄριστοι Πολῖτες ποὺ ἐπάνω ἀπὸ ὅλα, μὰ κυρίως ἐπάνω ἀπὸ τὴν βολή τους, τὴν οἰκογένειά τους καὶ τὴν ζωή τους, θέτουν τὴν Πατρίδα. Τί ἄλλο ἱερώτερον θά μποροῦσε νά μᾶς Ἄρχῃ; Καί πῶς ἀλλοιῶς θά μπορούσαμε νά ἐξέλθουμε τῶν τελμάτων μας;

Φιλονόη

Υ.Γ.1. Ἡ Ἀνάγκη τοῦ ἀρίστου Ἄρχειν εἶναι καθολικῶς ἀνεγνωρισμένη. Ἡ ἀνάγκη τοῦ ἀρίστου Ἄρχεσθαι ὅμως δὲν εἶναι ἀνεγνωρισμένη καὶ ἐπιβάλλεται νὰ γίνῃ. Διότι μόνον ὅστις ἐννοῇ τὸ Ἄρχεσθαι δύναται καί, ἐὰν ἀπαιτηθῇ, νὰ Ἄρχῃ.

Υ.Γ.2. Καί ποιός τελικῶς θά εἶναι αὐτός ὁ …«κοῦκος»; Ἡ πορεία κάποιου πρὸς τὸ Ἄρχειν περνᾶ μέσα ἀπὸ τὴν ἀποδοχὴ τοῦ Ἄρχεσθαι. Ὁ ὁποῖος Ἄρχων προκύπτει μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν διαδικασία καὶ τὶς ζυμώσεις. Ἐὰν ἐμεῖς διαβιοῦμε ἐντὸς τοῦ Ἀρίστου Ἄρχεσθαι θὰ …«γεννήσουμε» καὶ τὸ Ἄριστον Ἄρχειν.

 εἰκόνα