Τὰ ἕτοιμα, τὰ κλεμμένα, τὰ ἀποκτηθέντα ἐξ ἀπάτης, δὲν ἔχουν ἀξία, σημασία καὶ βαρύτητα.
Ὅσο μάλιστα εὐκολότερα ἀποκτῶνται, τόσο λιγότερο τὰ ἐκτιμᾶ κάποιος καὶ τόσο ταχύτερα μπορεῖ νὰ τὰ ἀπωλέσῃ.
Ὁ Ἄνθρωπος μεγαλουργεῖ, δημιουργεῖ, κτίζει μόνος του γιὰ νὰ δύναται νὰ ἐκτιμᾷ τὰ ἀποτελέσματα τῶν πράξεών του. Διαφορετικῶς βιώνει ἀλλοιωμένες πραγματικότητες ἐντὸς φθόνου, στερήσεως, κενῶν.

Ἡ μόνη περίπτωσις ποὺ θὰ μπορέσουμε νὰ ἐκτιμήσουμε τὴν ἀξία τῆς δημιουργίας εἶναι νὰ συμμετέχουμε σὲ αὐτήν. Νὰ γίνουμε ἐφευρετικοί, παραγωγικοὶ καὶ νὰ ὀνειρευθοῦμε.
Μέσα ἀπὸ τὰ ὄνειρα ἔρχεται ἡ ὀνειροδόμησις, ἡ δέσμευσις καὶ τελικῶς ἡ αὐτοεπιβεβαίωσις καὶ ἡ αἴσθησις τῆς σημαντικότητος.

Ὅταν ἐκτιμοῦμε τὸν ἑαυτόν μας ἀποζητοῦμε πάντα τὸ καλλίτερο γιὰ αὐτόν.
Ὅταν ἔμεῖς αἰσθανόμεθα πλήρεις καὶ γεμάτοι ἱκανοποίησιν, αὐτὸ τὸ μοιραζόμεθα.
Ὅταν ὁ Ἄνθρωπος μοιράζεται τὴν χαρά του καὶ τὴν ἱκανοποίησίν του, δημιουργεῖ μέσα του καὶ γύρω του συνθῆκες εὐημερίας.
Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ ζητούμενον… Διότι ὅταν οἱ Ἄνθρωποι εἶναι εὐτυχισμένοι δημιουργοῦν σχέσεις οὐσιαστικὲς καὶ ὄχι ἐπιφανειακές.
Κι αὐτὸ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ σημαντικὰ συστατικὰ τῆς ἐπικοινωνίας.
Αὐτὸ ἔχουμε ὡς Ἀνάγκη γιὰ νὰ ἐπανεκκινήσουμε τὶς κοινωνίες μας.

Φιλονόη

εἰκόνα