Μάθαμε, ἀπὸ μικρὰ παιδιά, νὰ ἀποφεύγουμε τὴν Εὐθύνη.
Οὐδέποτε μάθαμε πὼς ὅστις ἀναλαμβάνει τὶς Εὐθύνες του, ἐμμέσως ἀλλὰ σαφῶς, ὑπερασπίζεται τὴν Ἐλευθερία του ἀφ΄ ἑνός, μὰ καὶ λειτουργεῖ ὡς παράδειγμα γιὰ τοὺς ἄλλους, ἀφ’ ἑτέρου.

Γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε, ὄσο τὸ δυνατὸν ὑψηλοτέρους βαθμοὺς Ἐλευθερίας, πρέπει κάθε στιγμὴ νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ ἀναλάβουμε τὶς Εὐθύνες μας καὶ νὰ μὴν ἀποφεύγουμε τὶς νέες. Εὐθυνόφοβος εἶναι ὁ δειλὸς καὶ ὁ προδότης καὶ οὐδέποτε ὁ πολεμιστής.

Ὑπεύθυνος ἄνθρωπος, ἐκ τῶν πραγμάτων, σημαίνει Ἐλεύθερος Ἄνθρωπος. Εἶναι ὅλοι αὐτοί, οἱ λιγοστοὶ ἴσως ἀκόμη, ποὺ λειτουργοῦν ὡς παραδείγματα φωτεινά, σὲ ἕναν κόσμο ποὺ καταῤῤέει. Εἶναι ὅλοι αὐτοὶ ποὺ δὲν τρομάζουν ἀπὸ δράκους καὶ θηρία καὶ ἐξακολουθοῦν, ἔως τέλους, τὸ ἔργο ποὺ ἀνέλαβαν.

Ἐὰν λοιπόν, ὡς ἄτομα, δὲν μετουσιωθοῦμε σὲ Ὑπεύθυνες προσωπικότητες, τότε ἁπλῶς θὰ ἐξακολουθήσουμε νὰ κατρακυλοῦμε σὲ ἔναν κατήφορο, τοῦ ὁποίου ὁ πάτος ὄμως θὰ εἶναι ἕνα τέλος, ποὺ θὰ σηματοδοτῆ μίαν νέα ἀρχή. Ὅμως κάθε τέλος ἐμπεριέχει τὴν φρίκη καὶ τὸν πόνο, ποὺ τώρα ἀρνούμεθα νὰ ἀναγνωρίσουμε. Πρὸς τοῦτον καὶ αὐτὴ ἡ προσγείωσις θὰ εἶναι πολὺ πιὸ ὀδυνηρὴ ἀπὸ ὅσο θὰ μπορούσαμε νὰ ἀνθέξουμε.

Εἶναι λοιπὸν καλλίτερα, γιὰ ὄλους μας, ὁ καθεὶς ἀπὸ τώρα νὰ ξεκινήσῃ νὰ βγαίνῃ ἀπὸ τὴν μάζα τῆς ἰσοπεδωτικῆς ἀνευθυνότητος καὶ τοῦ ὠχαδελφισμοῦ, ἀναλαμβάνοντας νὰ παίξῃ συνειδητῶς τὸν ῥόλο ποὺ τοῦ ἀναλογεῖ.
Ὅσο τὸ καθυστεροῦμε, τόσο περισσότερο θὰ πονέσουμε ὅταν θὰ ὑποχρεωθοῦμε νὰ τὸ πράξουμε οὔτως ἢ ἄλλως. Γιατὶ θὰ τὸ πράξουμε τελικῶς… Μόνον ποὺ ἄλλο εἶναι νὰ τὸ ξεκινήσουμε μόνοι μας καὶ ἄλλο νὰ μᾶς ὑποχρεώσουν οἱ ἀνάγκες ἐπιβιώσεως.

Φιλονόη

εἰκόνα