Ὑπάρχουν πολλὰ Ἔνστικτα στὴν ἀνθρωπότητα, ποὺ (οὔτως ἢ ἄλλως) ἀνήκει στὸ ζωϊκὸ βασίλειον…
Μὰ, πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα, ὑπάρχει τὸ Ἔνστικτον Ἐπιβιώσεώς μας, ποὺ πλέον ἔχουμε, ἄλλοτε λιγότερο κι ἄλλοτε πλήρως, ἀδρανοποιήση, ἐν ἀντιθέσει μὲ τὰ πλείστα τῶν ζώων ποὺ διαβιοῦν ἐλευθέρως.

Αὐτὸ τὸ Ἔνστικτον εἶναι ποὺ μᾶς ὑπαγορεύει νὰ πράξουμε ἢ νὰ μὴ πράξουμε κάτι, ὅταν ἡ Ἀνάγκη τὸ ἐπιτάσσῃ, μὰ τώρα πιὰ λαθροβιεῖ κι αὐτό, ὅπως τόσα ἀκόμη χρήσιμα κι ἀναγκαία, ἐνᾦ τὰ δευτερεύοντα καὶ τὰ ἐπουσιώδη ἔνστικτα ἐπικρατοῦν καὶ μᾶς σέρνουν. Κι ἔτσι τὰ ἔνστικτα τῆς ἀπολαύσεως ἢ τῆς καλύψεως τῶν κενῶν (φόβων) ἔχουν ἐνισχυθῆ καὶ μᾶς «σέρνουν», ἐνᾦ ἐκεῖνα, τὰ ἀναγκαία γιὰ τὴν Ἐπιβίωσιν ἐξακολουθοῦν νὰ τελοῦν ἐν ὑπνώσει…

Γιὰ νὰ λειτουργήσουν τὰ ἔνστικτά μας, στὸν βαθμὸ καὶ στὸ ἐπίπεδον ποὺ χρειαζόμεθα, ἤ, ἄλλως ὅμως μᾶς πρέπει, ὁπωσδήποτε, ἐμεῖς ἀπαιτεῖται νὰ τοὺς τὸ …ἐπιτρέψουμε. Γιὰ νὰ τοὺς τὸ ἐπιτρέψουμε ὀφείλουμε νὰ τοὺς ἀφήσουμε χῶρο νὰ ἐκδηλωθοῦν. Γιὰ νὰ συμβῇ τοῦτο ὅμως ἂς ξεκινήσουμε μὲ τὸ νὰ ἐννοήσουμε τὸ ποιὰ ἐξ αὐτῶν εἶναι πράγματι Ἀναγκαία καὶ ποιὰ λιγότερο, τὸ ποιὰ σχετίζονται μὲ τὸν τομέα τῆς Ἐπιβιώσεώς μας καὶ ποιὰ ἁπλῶς καλύπτουν τὸ (ἐπίσης ἀναγκαῖον, ἀλλὰ ὁπωσδήποτε δευτερεῦον) τμῆμα τῶν ἀπολαύσεων ἢ τῆς κοινωνικοποιήσεώς μας.

Ἐὰν ἐννοήσουμε τὴν διαφορά, τότε, σιγά-σιγά, μποροῦμε νὰ ἐνισχύσουμε τὰ Ἀναγκαία καὶ νὰ ἐλαχιστοποιήσουμε τὰ -ἤ, ἔστὧ, νὰ κρατήσουμε ὑπὸ ἔλεγχον- τὰ λιγότερο Ἀναγκαία.
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς, θέλουμε δὲν θέλουμε, μποροῦμε δὲν μποροῦμε, ὁσονούπω θὰ ἀπαιτηθῇ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ κάθε μορφῆς λοβοτομή μας, γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε νὰ ἐπιβιώσουμε. Ἐὰν ἐμεῖς δὲν ἔχουμε «ἐξασκηθῇ» σὲ αὐτό, εἶναι βέβαιον πὼς θὰ περιπέσουμε σὲ λάθος ἐπιλογές, ποὺ θὰ μᾶς ἁδραονοποιήσουν πλήρως, τὴν στιγμὴ τῆς Ἀνάγκης. Κι αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ δὲν θὰ μᾶς ἀρέση… 

Φιλονόη

εἰκόνα