Ὅταν ζητᾶμε ἀπὸ τοὺς ἄλλους νὰ κατανοήσουν, αὐτὰ ποὺ ἐμεῖς κατανοήσαμε, ἀλλὰ καὶ νὰ δράσουν ὅπως ἐμεῖς θὰ θέλαμε, ἤ ἀκόμη καὶ νὰ συμπαρασταθοῦν στὴν δική μας διαδρομή, ὅπως ἐμεῖς χρειαζόμεθα, εἶναι σὰν νὰ τοὺς …βιάζουμε. Οὔτε ὑποχρεωμένοι εἶναι μὰ οὔτε καὶ  ὀφείλουν νὰ θέλουν ἢ νὰ ἀντιλαμβάνονται ἢ νὰ βλέπουν ὅπως ἐμεῖς ἀντιλαμβανόμεθα, κατανοοῦμε, βλέπουμε.
Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει νὰ κάνῃ μίαν ἀτομικὴ διαδρομή, μὲ τὰ δικά του σημεία συνειδητοποιήσεως καὶ ἀποφάσεων.

Ἐὰν αὐτός, ὁ ἀτομικὸς δρόμος, συμπίπῃ μὲ αὐτὸν ποὺ οἱ ἄλλοι ἔχουν νὰ κάνουν, τότε ἔχουμε εὐ-τυχία καὶ μόνον τότε μποροῦμε νὰ συζητᾶμε γιὰ κοινὸ σκοπό, κοινοὺς στόχους μὰ στὴν πραγματικότητα κοινὴ Ἀνάγκη. Γιὰ νὰ συμβῇ ὅμως αὐτὴ ἡ εὐ-τυχία ἀπαιτεῖται νὰ συμβοῦν πολλὰ ἐπὶ μέρους περιστατικὰ ποὺ θὰ ἀνατρέψουν πεποιθησιακὰ συστήματα, προσωπικὲς ὀπτικὲς καὶ ἀποφάσεις ζωῆς.
Σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωσιν, ποὺ συμβαίνει μόνον ὅταν ὁ κίνδυνος εἶναι κοινός, ναί, μποροῦμε νὰ περιμένουμε συμπτώσεις ἀπόψεων καὶ κατ’ ἐπέκτασιν δράσεων.
Ἔως τότε, ἐὰν ἔχουμε κάτι νὰ κάνουμε, ἂς τὸ κάνουμε, μόνοι μας, δίχως παράπονα καὶ γκρίνιες καὶ ὀργὴ γιὰ τοὺς ἄλλους.
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ἡ δική μας παρουσία σὲ ἕναν κόσμο τόσο μεγάλο καὶ …παράλογο, ἴσως νὰ καθιστᾷ …κίνδυνο γιὰ τοὺς πολλούς. Γιὰ νὰ ἀλλάξῃ κάτι τέτοιο, πρέπει νὰ ἀλλάξουν τὰ πάντα, μὰ πρῶτα πρῶτα ἐμεῖς, ποὺ θὰ ἐπανατοποθετήσουμε ἑαυτοὺς σὲ ἄλλες βάσεις καὶ  τελικῶς συνθῆκες.

Τελικῶς…
Ἂς ξεκινήσουμε ἐμεῖς, μόνοι μας κι ἐὰν ἡ διαδρομή μας ἀποδειχθῇ σοφὴ ἐπιλογή, τότε εἶναι βέβαιον πὼς κι ἄλλοι, πολλοί, θὰ βρεθοῦν κοντά μας γιὰ νὰ μᾶς συντροφεύσουν.

Φιλονόη

εἰκόνα