Τὸ περασμένο καλοκαίρι, εἴχαμε μίαν συζήτησιν μὲ φίλους, ἀναφορικῶς μὲ τὸν τίτλον τοῦ ἄρθρου. 
Ὁ ἕνας ἒξ αὐτῶν, παιδοψυχολόγος,  συμφωνοῦσε μαζύ μου στὸ κομμάτι τῆς διαστρεβλώσεως ποὺ ἔχει ὑποστεῖ ἡ ἀλήθεια ἀπὸ τὸν Φρόϋντ. 
Μάλλιστα, κάποιαν στιγμὴ ἰσχυρίστηκε πὼς δὲν στέκει καμμία γενικοτέρα θεώρησις τοῦ Φρόϋντ,  κάτι γιὰ τὸ ὁποῖον ἐγὼ δὲν δύναμαι νὰ ἐκφέρω ἄποψιν. Δὲν τὸν ἔχω σπουδάσει κι ὅταν προσεπάθησα νὰ τὸν μελετήσω, μὲ κούρασε τόσο πολύ, ποὺ τελικῶς τὸν ἀπέῤῥιψα. Συνέχεια →