Κάποτε οἱ ἄνθρωποι ἀποτελοῦσαν ἕνα κομμάτι τῆς φύσεως, ὅπως τά ζῶα, τά δένδρα, ὁ ἥλιος, ὁ ἀέρας, ἡ θάλασσα, τό χῶμα. Κάθε ἄνθρωπος εὕρισκε ἕνα μέρος πού τοῦ ἄρεσε, ἔφτιαχνε τό σπίτί του καί ἡ φύσις τόν βοηθοῦσε νά ζήσῃ προσφέροντάς του τά ἀγαθά της. Ἔκοβε ξύλα ἀπό τά δάση, ἐζεσταίνετο μέ τόν ἥλιο ἤ ἄναβε φωτιά στό τζάκι, ἔτρωγε καρπούς ἀπό τά δένδρα ἤ τούς μαγείρευε κλπ. Ἦταν ἀνεξάρτητος. Μποροῦσε νά ζήσῃ χωρίς νά ἔχῃ ἀνάγκη κανέναν. ΜΟΝΟΝ ΤΗΝ ΦΥΣΙΝ.

Ὁ ἄνθρωπος ἐπλάσθη γιά νά ζῇ μερικά χρόνια, ὄχι αἰωνίως.  Δέν ἐχρειάζετο νά συσσωρεύῃ πλοῦτο. Δέν ὑπῆρχε κανένας λόγος. Στόν «ἄλλο κόσμο», λέμε τώρα, δέν χρειάζεσαι οὔτε ἥλιο, οὔτε σπίτια, οὔτε θάλασσες καί βουνά. Λίγο χῶμα καί κανένα κυπαρισσάκι εἶναι ἀρκετά!

Σιγά – σιγά οἱ καιροί ἄλλαξαν. Κάποιοι ἐσκέφθησαν ὅτι μποροῦν νά ζήσουν καλλίτερα – αὐτά τά λίγα χρόνια πού τοῦ ἐδώρησεν ἡ φύσις – ἤ ἀκόμη καί νά ἐκμεταλλεύονται τούς ἄλλους ἀνθρώπους πρός ἴδιον ὄφελος. Ἄρχισαν, λοιπόν, νά κλέβουν τά ἀγαθά καί τόν πλοῦτο τῆς φύσεως καί νά τά πωλοῦν. Τελικῶς, τίποτα δέν ὑπάρχει πλέον, πού νά μήν πρέπῃ νά τό πληρώσουμε γιά νά τό ἀπολαύσουμε ἤ ἔστω νά τό χρησιμοποιήσουμε. Ἡ περιουσία τῆς ἀνθρωπότητος ἔγινε κτῆμα τῶν ὀλίγων. Τῶν κλεπτῶν καί τῶν ἀπατεώνων. Ἀκόμη καί τόν ἑαυτό μας, δέν τόν ὁρίζουμε. Ἔχουμε πάψει νά εἴμαστε ἐλεύθεροι. Δουλεύουμε ἀπό τό πρωί ὡς τό βράδυ σέ ξένη ἐργασία. Τό εὐτελές ἀντίκρυσμα αὐτῆς τῆς ἐργασίας καταλήγει στίς τράπεζες (καί σέ ὅποιους κρύβονται πίσω ἀπό αὐτές) καί στό κράτος, τόν μεγαλύτερο ἐκμεταλλευτή.

Ἐνδεικτικό παράδειγμα τό παρακάτω κείμενο ἀπό τό peri patris. Ἄν δέν ἔχῃς φράγκα θά πεθάνῃς ἀπό τήν δίψα; (γιατί ἀπό τήν πείνα, πεθαίνει, ἤδη, τό ἕνα τρίτο τοῦ πλανήτου). Μόνον ὁ ἀτμοσφαιρικός ἀέρας ἔχει μείνει. Σίγουρα, ψάχνουν τρόπους νά τόν ἐκμεταλλευτοῦν κι αὐτόν. Ἴσως, σέ λίγο καιρό νά μή λέγεται πλέον ἀτμοσφαιρικός!

ΧΙΛΗ Τά «δικαιώματα νεροῦ»

Όλα τα νερά της Χιλής εκτός από τη θάλασσα, έχουν «κοπεί» σε μερίδια που ονομάζονται «δικαιώματα νερού». Τα «δικαιώματα νερού» είναι τίτλοι ιδιοκτησίας ισόβιοι, ξέχωροι από τη γη και έχουν εμπορική αξία, όπως ακριβώς ένα σπίτι, ή ένα κτήμα. Μπορείς να το νοικιάσεις, να το χρησιμοποιήσεις, ή να το κρατήσεις χωρίς να το κάνεις τίποτα περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή, για να το πουλήσεις ακριβά.
Στη χώρα, που θεωρείται πρωτοπόρος στις εφαρμογές του νεοφιλελευθερισμού και των ιδιωτικοποιήσεων, όλα τα νερά πωλούνται. Ποτάμια, λίμνες και υπόγεια ύδατα καταλήγουν σε ιδιώτες, σε επιχειρήσεις και κερδοσκόπους που θεωρούν το νερό επένδυση με σκοπό το κέρδος. Στη Χιλή το νερό δεν θεωρείται πια αναφαίρετο δικαίωμα, αλλά εμπορεύσιμο προϊόν. Με άλλα λόγια αυτό σημαίνει, πως αν είσαι αγρότης δεν μπορείς να ποτίσεις το χωράφι σου ακόμα και αν αυτό βρίσκεται στις όχθες του ποταμού διότι το ποτάμι μπορεί να ανήκει σε άλλους. Αντιστοίχως, δεν μπορείς να πάρεις νερό αν δεν έχεις «δικαίωμα» και συλλαμβάνεσαι αν πιαστείς επ’ αυτοφώρω.