Τὸ ὄνομα τοῦ ἀνθρώπου ἦταν Δημήτριος Κοτσαρίδης. Τό βλέπετε κάπου;

Ὄχι. Δὲν θὰ τὸ δεῖτε παρὰ μόνον σὲ σελίδες τοῦ ΠΑΜΕ, διότι ἐκ παραλλήλου ἦταν καὶ συνδικαλιστής, μέλος τοῦ ΠΑΜΕ.
Ὅμως εἶναι πιὸ βολικὸ νὰ παραμένουμε …ἀνώνυμοι!!!

Γίναμε λοιπόν «πενηνταρτιάχρονοι» λόγῳ …«προσωπικῶν δεδομένων» ἤ μήπως γιά κάτι ἄλλο;
Μήπως πρέπει νά παραμένουμε ἀνώνυμοι γιά νά μήν …«εὐαισθητοποιεῖται» τό πόπολον; Πάντα, ἔτσι κι ἀλλοιῶς, ἡ ἀνωνυμία δὲν ξυπνᾶ μνῆμες, δὲν ἐγείρει αἴσθημα καὶ ξεχνιέται συντόμως. Σωστά;

Πράγματι ἔτσι συμβαίνει. Καὶ πράγματι εἴμαστε ἀποκλειστικῶς μόνον ἐμεῖς ὑπεύθυνοι γιὰ τὸ πόσα θὰ «περάσουν» ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μᾶς ἑτοίμασαν.

Ξέρετε τί πιστεύω κατά βάθος;

Μᾶς βοηθοῦν νὰ ξεκαθαρίσουμε (ἰδίως μέσα μας) τὴν ἥρα ἀπὸ τὸ στάρι. Ὅσοι ἀντιλαμβάνονται τὸ τί λέω, ἀντιλαμβάνονται. Οἱ λοιποὶ εἶναι ἄξιοι τῆς κατρακύλας ποὺ μόνοι τους ξεκίνησαν νὰ βιώνουν, εἴτε μὲ τὴν ἀδιαφορία τους, εἴτε μὲ τὴν σιωπή τους εἴτε ἀκόμη καὶ μὲ τὴν συναίνεσί τους.

Φιλονόη.

φωτογραφία