Ὁ φίλος μου ὁ Νίκος μοῦ ἔστειλε τὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ ἕνα βιβλίο τοῦ Χαλίλ Γκιμπράν, ποὺ εἶχα διαβάσει πρὸ πολλῶν πολλῶν ἐτῶν. Εἰλικρινῶς, δὲν τὸ θυμόμουν…

Ὅμως τὸ θεώρησα σημαντικὸ γιὰ νὰ τὸ μοιρασθῶ μαζύ σας. 

Ο μεγαλύτερος Λιβανέζος ποιητής Xαλίλ Γκιμπράν (1883-1931) μεταξύ των αριστουργημάτων που έγραψε, είναι και το έργο του  “ο Κήπος του Προφήτη” .

Κάποια λόγια που αναφέρονται σε αυτό, πρέπει από ενόραση ή κάποιο είδος μαγείας να εμπνεύστηκε , σαν να είχε από τότε (1923 εκδόθηκε) γνώση της σύγχρονης κατάντιας της πατρίδας μας.
Γράφει λοιπόν στο συγκεκριμένο απόσπασμα :

“Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε. Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ’ τη σοδειά του. Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.
Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας. Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.
Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.
Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους.” 

Νομίζω πὼς ὁ Νῖκος ἔκανε πολὺ καλὰ ποὺ μοῦ τὸ ἔστειλε. 

Τί λέτε;

Φιλονόη.

Υ.Γ. 1. Ὁ Νίκος μοῦ στέλνει δύο μὲ τρία μηνύματα τόν χρόνο. Κι ὅλα εἶναι πολύτιμα.  

Υ.Γ.2. Δὲν νομίζω πὼς εἶχει ὁ Γκιμπρὰν ἐνόρασι τῶν δικῶν μας προβλημάτων. Εἶχε ὅμως καλὰ δομημένη τὴν λογική του. Κι αὐτὸ τὸν ὁδήγησε στὸ νὰ καταγράψῃ τὶς τοποθετήσεις του.

φωτογραφία