«Τίποτε δὲν ἀπόμεινε στὸν κόσμο πιὰ γιὰ μένα,
ὅλα βρωμοῦν τριγύρω μου καὶ φαίνονται χεσμένα.
Ὅλα σκατὰ γενήκανε καὶ ὁ δικός μου κῶλος
σκατὰ ἐγίνηκε κι αὐτός, σκατὰ ὁ κόσμος ὅλος.
Μόνο σκατὰ φυτρώνουνε στὸν τόπο αὐτὸ τὸν ἄγονο
κι ὅλοι χεσμένοι εἴμαστε, σκατάδες στὸ τετράγωνο.
Μᾶς ἔρχεται κάθε σκατάς, θαρροῦμε πὼς σωθήκαμε,
μὰ μόλις φύγει βλέπομε πὼς ἀποσκατωθήκαμε.

Σκατὰ βρωμάει τοῦτος δῶ, σκατὰ βρωμᾷ κι ἐκεῖνος,
σκατὰ βρωμάει τὸ σκατό, σκατὰ βρωμᾷ κι ὁ κρίνος.
Σκατὰ κι ἐγώ, μὲς στὰ σκατά, καὶ μὲ χαρτὶ χεσμένο
ὅ,τι κι ἂν γράψω σὰν σκατὸ προβάλλει σκατωμένο.
Σκατὰ τὰ πάντα θεωρῶ καὶ χωρὶς πιὰ νὰ ἀπορῶ,
σκατὰ μασῶ, σκατὰ ρουφῶ, σκατὰ πάω νὰ χέσω,
ἀπʼ τὰ σκατὰ θὰ σηκωθῶ καὶ στὰ σκατὰ θὰ πέσω.
Ὅταν πεθάνω χέστε με, τὰ κόλλυβά μου φᾶτε
Καὶ πάλι ξαναχέστε μὲ καὶ πάλι ξαναφᾶτε,
μὰ ἀπʼ τὰ γέλια τὰ πολλὰ κοντεύω νʼ ἀρρωστήσω
καὶ δὲν μπορῶ νὰ κρατηθῶ, μοῦ φεύγουν ἀπὸ πίσω.

Σκατὰ ὁ μέν, σκατὰ ὁ δέ, σκατὰ ὁ κόσμος ὅλος
κι ἀπʼ τὸ πολὺ τὸ χέσιμο μοῦ πόνεσε ὁ κῶλος!» 

 

(ἀπὸ τὸν Χρῆστο μας καὶ φωτογραφία ἀπό ἐδῶ)