Εἶχα πάντα αὐτὴν τὴν ἀπορία.

Διάβαζα ἐδῶ καὶ χρόνια ψυχολογία, παιδοψυχολογία… 

Εἶχα ἀσχοληθεῖ μὲ μεθόδους αὐτοβελτιώσεως…

Εἶχα ἀναζητήσει δρόμους διαφορετικούς…

Καὶ πάντα κατέληγα σὲἕνα συμπέρασμα.. 

Κάτι δὲν πάει καλά… Κάτι δὲν πάει διόλου καλά!

Ὅλη ἡ κατάστασις γύρω μας πάει ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο. 

Δὲν ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τοὺς «κυβερνῶντες» ἀλλὰ μὲ ἐμᾶς. 

Μόνον μὲ ἐμᾶς. 

Ἔκπτωσις ἀξιῶν! Αὐτὸ εἶναι! Ἔκπτωσις ἀρχῶν! Ἔκπωσις στόχων!

Μὲ τὸν φίλο Κώστα συζητούσαμε πρὸ μηνῶν τὸ θέμα τῆς παιδείας. Ἔλεγε ὁ Κώστας: «Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποφασίζουν γιὰ τὴν παιδεία οἱ ἀπαίδευτοι… Γιὰ τὴν γλώσσα οἱ ἀγράμματοι! Γιὰ τὴν διδαχὴ τῆς ἱστορίας οἱ ἀδαεῖς..» 

Κι ὅμως, κυττᾶξτε γύρω σας. Τὶς ἀποφάσεις γιὰ τὴν παιδεία μας τὶς λαμβάνουν οἱ ἀπαίδευτοι, οἱ ἀμόρφωτοι, οἱ ἄσχετοι!

Ἀπεφασίσθῃ τὸ μονοτονικόν γιὰ νὰ γίνῃ πιὸ εὔκολη (ἔτσι εἶπαν) ἡ ζωὴ τῶν πολλῶν. Κι ὄχι γιὰ νὰ μάθουν ὅλοι γλώσσα καὶ γραφὴ σωστά!

Μείωσις κι ἔκπτωσις καὶ πτώσις ὁρίων, ποιότητος, ἄνευ μέτρων καὶ σταθμῶν! Ἄνευ ἐπιγνωσεως. 

Σήμερα βλέπω γύρω μου παιδιὰ ποὺ μεγαλώνουν ἔτσι, χύμα, δίχως στόχο. 

Κι αὐτό δέν μαθαίνεται;

Γιατί κάτι μέσα μου μοῦ λέει πώς τά πάντα μαθαίνονται;

Γιατί κάτι μέσα μου μοῦ λέει πὼς ὅλα πρέπει νὰ μαθαίνονται! 

Ἀπὸ τὶς ἀλήθειες τῆς ζωῆς ἔως τὶς ἀλήθειες τοῦ ἔρωτος.

Ἀπὸ τὰ παιχνίδια ἔως τοὺς ἐργασιακοὺς κανόνες. 

Ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ σκεπόμαστε ἔως τὸν τρόπο ποὺ ὀνειρευόμαστε!

Τί ἔγινε καί χάσαμε τίς ἀξίες; Τίς ἀρχές; Τούς στόχους; 

Ἔχω τὴν ἐντύπωσι πὼς χάσαμε τὸν τρόπο διδαχῆς. 

Ἤ τοὐλάχιστον πὼς χάσαμε μαζύ μὲ τὴν γνώσι καὶ τὴν ἐπιθυμία γιὰ ἀναζήτησι. 

Ἴσως νὰ κάνω λάθος.

Ἴσως κι ὄχι… 

Φιλονόη.