Γιατί νά λάβω σοβαρά ὑπ’ ὄψιν μου τήν γνώμη σου;
Γιατί νά σέ σεβαστῶ;
Γιατί νά συνδιαλαγῶ μαζύ σου;
Ἔχεις δικαίωμα στόν λόγο καί σέ ποιόν λόγο;

Ἔχω γράψει ἀρκετὲς φορὲς γιὰ αὐτὰ ποὺ πιστεύω. 
Ἔχω ἐπιλέξει νὰ σέβομαι μόνον τὴν γνώσιν-γνώμη τοῦ εἰδικοῦ, τοῦ εἰδήμονος καὶ τοῦ ἐπαΐοντος κι ὄχι τὴν γνώμη τοῦ ὁποιουδήποτε!
Πῶς μπορῶ ὅμως νά τό κάνω αὐτό ὅταν διαβιῶ ἐντός μίας κοινωνίας πού ὅλοι ἔχουν ἄποψιν-γνώμη καί πολύ λίγοι γνώσιν-γνώμη;
Πρέπει νά ἀπομονώνομαι ἢ νά ὑπομένώ;
Ἀξίζει τόν κόπο νά στέκομαι διαρκῶς, μὲ κάθε καλήν διάθεσιν, ἀπέναντι σὲ ὁποιονδήποτε καί νά τοῦ ἐξηγῶ πώς τά δεδομένα πού διαθέτει εἶναι ἐλλιπή; Πώς ἀπαιτεῖται νά συλλέξῃ περισσότερα; Πώς γιά νά γίνῃ σεβαστή ἡ ἄποψίς του θά πρέπῃ νά μήν εἶναι κάτι πού σχηματίστηκε ἀπό περισσευάμενες πληροφορίες ἀλλά ἀπό μελέτη, κόπο καί προβληματισμούς;
Ἔχω ἐγώ γιά παράδειγμα τό δικαίωμα νά σταθῶ  ἐμπρός σέ κάποιον ἰατρό καί νά τοῦ ὑποδείξω κάποιαν θεραπεία; Κι ἐάν ἀποφασίσω νά τό κάνω, ποῦ θά βασίζω τίς θέσεις μου; Σέ γνώσεις ἢ σέ φῆμες;

Κάνω ὁμοιοπαθητικὴ καὶ δὲν εἶμαι ἰατρός. Γιὰ νὰ καταλήξω στὴν ὁμοιοπαθητικὴ πέρασα ἀπὸ διάφορες περιπέτειες, μελέτησα, ἐρεύνησα καὶ δοκίμασα. 
Παραλλήλως ἀνεζήτησα ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες στὴν Ἱπποκράτειο ἰατρική, πρὸ κειμένου νὰ ἔχω μίαν πιὸ σφαιρικὴ εἰκόνα γιὰ κάποια πράγματα.
Σπούδασα χημεία, ἠλεκτροχημεία, φυσική, βιολογία, γενετικὴ καὶ φυσιολογία κι αὐτὰ μοῦ δίδουν τὴν δυνατότητα τῆς κατανοήσεως ἀλλὰ ὄχι τῆς γνώσεως. Μπορῶ δῆλα δὴ νὰ κατανοήσω γενικὲς ἀρχὲς καὶ  νὰ ἀντιληφθῶ πότε κάτι εἶναι καλὸ καὶ πότε ὄχι. 
Πάντα σὲ γενικὲς γραμμές, διότι ἰατρὸς δὲν εἶμαι καὶ δὲν πρόκειται νὰ γίνω. 
Τί ἐπιτυγχάνω μέ αὐτά; 
Καταφέρνω νὰ ἀναγνωρίσω πότε ἕνα φάρμακο θὰ εἶναι γιὰ τὸ καλό μου, πότε μία θεραπεία μπορεῖ νὰ μὲ βοηθήσῃ καὶ πότε ἕνας ἰατρός εἶναι ἰατρός. Δὲν τὸν ὑποκαθιστῶ, ἀλλὰ μπορῶ νὰ ἀντιληφθῶ πολὺ περισσότερα ἀπὸ ὅσα ἒκ πρώτης ὄψεως διακρίνονται.
Κι ὅλα αὐτὰ ἀφοροῦν πάντα στὸ ἄτομό μου! Ὄχι στὸ σύνολον! 

Ἂς ὑποθέσουμε λοιπὸν πὼς ἔχω πονοκέφαλο. 
Ἔρχεται ἡ Ἑλενίτσα καὶ μοῦ προτείνει νὰ καταπιῶ ἀμάσητο τὸ τάδε παυσίπονον. 
Ἔρχεται ὁ Κωστάκης καὶ μοῦ προτείνει νὰ βάλω κομπρέσες.
Ἔρχεται καὶ  ὁ Θανασάκης καὶ μοῦ προτείνει νὰ κολλήσω στὸ κεφάλι μου βδέλλες. 
Πολὺ πιθανὸν γιὰ αὐτούς, ποὺ ἔχουν καὶ προτείνουν κάποιες θεραπεῖες, νὰ εἶναι πράγματι ἀποτελεσματικές. Ἀλλά κάνουν οἱ βδέλλες γιά τήν Ἑλενίτσα; Ἢ θεραπεύουν τόν πονοκέφαλο τοῦ Κωστάκη τά παυσίπονα;

Θεωρῶ λοιπὸν πὼς ὀφείλω νὰ συμβουλευθῶ τὸν εἰδικό κι ἐπισκέπτομαι τὸ ἰατρό. 
Θεωρητικῶς πάντα, αὐτὸς γνωρίζει καλλίτερα. 
Ἀλλά γνωρίζει;
Διότι κι ἐδῶ τίθεται θέμα ἀμφισβητήσεως ἀπὸ τὴν πλευρά μου. 
Ποιός ἰατρός εἶναι ἰατρός; Ποιός ἀγαπᾶ τόν ἄνθρωπο περισσότερο ἀπό τίς προμήθειες πού πιθανόν λαμβάνει ἀπό κάποιες φαρμακευτικές; Ποιός εἶναι ἱκανός, ἀκόμη καί ὅταν θεωρεῖται καταξιωμένος, νά μελετᾶ καί νά αὐτοβελτιώνεται; Ἔχω ἐγώ τήν ὑποδομή γιά νά τόν κρίνω; Κι ἐάν τήν ἔχω ἐγώ, τήν ἔχουν ὅλοι; Πῶς εἶναι δυνατόν νά ἀντιμετωπισθῇ ἡ ἄγνοιά μου καί νά πάω στόν καταλληλότερον ἰατρό πού θεραπεύει πονοκεφάλους; Μήπως θά πρέπῃ κάτι τέτοιο νά τό πράξουν οἱ  ἴδιοι οἱ ἰατροί; Καί θά τό πράξουν πῶς; Μέ ἦθος ἢ μέ τό πόσα περισσότερα λαμβάνουν ὥς προμήθειες;

Κάποτε, στὸ μάθημα τῆς Ἐξελίξεως, στὸ Πανεπιστήμιον, ὁ καθηγητής μου μὲ ἔκοψε διότι ἐπέμεινα νὰ μᾶς παρουσιάσῃ, μαζὺ μὲ ὅλα τὰ τοῦ κατεστημένου, καὶ τὶς ἐργασίες τοῦ Ἄρη Πουλιανοῦ. Ἔτσι ἀπλᾶ καὶ δημοκρατικά. Δὲν τὸν ἐνδιέφερε τὶ ἔγραφα ἢ τὶ γνώσεις εἶχα,  ἀλλὰ τὸ ὅ,τι διαφωνοῦσα μὲ τὸ κατεστημένον. 
Δὲν εἶχα ἀρνηθεῖ τὰ ἐγγεγραμμένα ἐντὸς τῶν βιβλίων. Ἀντιθέτως. Τοῦ προσέφερα νέες πηγές. Αὐτὲς ὅμως οἱ πηγὲς γιὰ τὸ κατεστημένον ἦταν περιττές. Συνεπῶς κι ἐγὼ πρὸς …κόψιμο!!! (Μὲ ἐρώτησε κάποιαν στιγμή, μέσα στὸ ἀμφιθέατρον, ἐὰν θέλω νὰ περάσω τὸ μάθημα ἢ τὸ δικό μου. Ἀπήντησα πὼς θέλω νὰ περάσω τὸ δικό μου. Καὶ …κόπηκα!!!! Εἶχα ὅμως ἐπίγνωσιν καὶ συνείδησιν τῆς πράξεώς μου καὶ τὴν ὑπέστην γελῶντας, ἀναμένοντας τὴν …γελοιοποίησίν του! Διότι τὴν ἐπομένη χρονιὰ πέρασα τὸ μάθημα μὲ 9,7, μὲ ἄλλον  ὅμως καθηγητή!!) 
Ἤμουν λοιπόν ἐγώ εἰδική; Μέ ποιό δικαίωμα τόν παρέκαμπτα; Πῶς μποροῦσα νά τόν ἀμφισβητήσω τόσο …δημοσίως; 

Σαφῶς καὶ δὲν ἤμουν εἰδική. Ἀπλῶς εἶχα μελετήσει ἀρκετὰ μέσα ἀπὸ τὶς μελέτες τῶν Πουλιανῶν καὶ εἶχα λάβει γνώσιν. Μίαν γνώσιν ὅμως ὄχι στέρφα, διότι μποροῦσε νὰ συνδυαστῇ μὲ ἄλλες πληροφορίες, ἄλλων ἀντικειμένων καὶ νὰ ὁδηγήσῃ σὲ ἀσφαλὴ συμπεράσματα. Ὄχι ἀπαραιτήτως ἐπιστημονικά, ἀλλὰ σίγουρα μὲ διάθεσιν καταγραφῆς τῆς ἀληθείας. Αὐτός ὁ καθηγητής εἶχε τήν δυνατότητα νά μελετήσῃ κάτι περισσότερο ἀπό αὐτό πού τοῦ ὑπαγόρευαν οἱ πεποιθήσεις του;
Ἄλλως τε, οἱ ἐρασιτέχνες, (οἱ ἐρῶντες τὴν τέχνην) εἶναι ἀρκετὲς φορὲς αὐτοὶ ποὺ ξεστραβώνουν (καὶ ξεβρακώνουν κάποιες φορές!!!) ἐπιστήμονες κι ἐπιστήμονες. 
Δὲν δηλώνω λοιπὸν εἰδικὸς ἀλλὰ ἐρασιτέχνης. Ὁ καθηγητής ὅμως πού διέθετε τόν τίτλον τοῦ εἰδικοῦ, ἦταν εἰδικός ἢ ἦταν ἄχρηστος; Εἶναι πρόσωπο πού ὀφείλω νά σέβομαι τίς γνώσεις του ἢ νά τίς ἀπορρίπτω; Ἔχει βαρύτηταν ἡ γνώμη του καί σέ ποιούς τομεῖς; Στίς ἀπόλυτες ἐξειδικεύσεις του ἢ σέ ὅ,τι ἀφορᾷ στό σύνολον τῆς ἐπιστήμης τῆς Ἐξελίξεως;
Πῶς θά σεβαστῶ λοιπόν ἐγώ κάποιον τέτοιον «ἐπιστήμονα»; 
Πῶς θά σεβαστῶ ὁποιονδήποτε ἀνάλογον; Δικαιοῦται σεβασμοῦ ἢ ἀποπομπῆς;

Ἂς ἐπιστρέψω ὅμως στὸ ζητούμενον. 
Ποιόν θά ὑπολογίσω λοιπόν; Μέ τί κριτήρια θά ἀποφασίσω ἐάν εἶναι ἄριστος στό εἶδος του ἢ σαβούρα; Μπορῶ ἢ βασίζομαι στήν καλήν μου τύχη;

Πρὸ χθὲς ἤμουν μὲ κάποιον γνωστό μου, ποὺ θεωρῶ πὼς εἶναι ἀπὸ τοὺς καλλιτέρους ἱστορικοὺς ποὺ διαθέτουμε. Μελετᾶ διαρκῶς, αὐτοαμφισβητεῖται, ἐρευνᾶ ἀκόμη καὶ θέματα ποὺ ἔχουν πρὸ πολλοῦ ἀποδειχθεῖ!
Σέβομαι τὸ ἔργο του πάρα πολύ. 
Μπορῶ ὅμως νά σεβαστῶ ὅλο τό φάσμα τῶν ἀπόψεών του ἢ μόνον τό ἐπιστημονικό τους τμῆμα;
Εἰλικρινῶς; Μόνον τὸ ἐπιστημονικὸν τμῆμα τῶν γνώσεών του σέβομαι ἀπολύτως! Σὲ ὅλα τὰ ἄλλα παραμένω ἐπιφυλακτικὴ. 
Ὄχι γιατὶ δὲν ἔχει καθαρὴ κρίσιν. Οὔτε γιατὶ δὲν ἐρευνᾶ γενικότερα τὰ πάντα. Ἀλλὰ διότι δὲν γίνεται νὰ γνωρίζῃ ἀπὸ ἰατρικὴ ἢ φαρμακευτικὴ ἢ φυσική. 
Διαθέτει γενικὲς γνώσεις, ὅπως ὅλοι μας, ἀλλὰ κατέχει ἀρίστως ἱστορία. Στὰ λοιπὰ ἔχει ἄποψιν!  Ὄχι γνώσιν!

Γίνεται ὅμως νά ἀπευθύνομαι κάθε φορά σέ διαφορετικό  πρόσωπο πρό κειμένου νά λάβω τίς ἀπαραίτητες καί πλέον ἀξιόπιστες πληροφορίες;
Ἴσως νὰ εἶναι δύσκολον! Ἀλλὰ πιστεύω πὼς αὐτὸ εἶναι τὸ ὀρθότερον καὶ αὐτὸ ὀφείλουμε κι ἐπιθυμοῦμε νὰ ἐπιδιώκουμε!

Ἂς τὸ ἀναγάγω ὅμως στὰ καθημερινά μας ὅλο αὐτό.
Ἔχουμε ὅλοι μας γίνει «εἰδικοὶ» στὰ πάντα. Γιὰ τὰ πάντα ἔχουμε ἀπόψεις, γνῶμες, λύσεις. 
Ἀλλά ἔχουμε; Ἢ νομίζουμε πώς ἔχουμε;
Ἁπλὸ παράδειγμα τὰ οἰκονομικὰ τῆς χώρας. 
Τόσοι καὶ τόσοι οἰκονομολόγοι κατὰ καιροὺς ἔχουν ἐκφράσει τὶς ἀπόψεις τους, τὶς γνῶμες τους καὶ τὶς προτάσεις τους. 
Γιατί ὅμως οἱ μισοί ἐκφράζουν αὐτήν τήν τοποθέτησιν καί οἱ ἄλλοι μισοί τήν ἄλλην; Ποιός μπορεῖ νά κρίνῃ καί νά τούς κρίνῃ;
Πῶς θά καταφέρουμε νά ξετυλίξουμε τό κουβάρι καί νά φθάσουμε στήν ἀλήθεια; Μποροῦμε; Ἢ ὄχι;

Δὲν  μποροῦμε! 
Ἀκόμη καὶ σήμερα, μετὰ ἀπὸ τόσες καὶ τόσες μελέτες ἐπὶ μελετῶν, κραυγὲς ἐπὶ κραυγῶν, ἀντιδράσεις ἐπὶ ἀντιδράσεων, δὲν μποροῦμε. Κάτι ἔχουμε ἀρχίσει νὰ ὑποψιαζόμαστε ἀλλὰ νὰ ἐκφέρουμε γνώμη δὲν μποροῦμε! 
Δὲν εἴμαστε εἰδικοί.  Καὶ δὲν θὰ γίνουμε!
Πλὴν ἐλαχίστων φυσικὰ ποὺ εἶναι ἤδη εἰδικοί, ὅλοι ἐμεῖς οἱ ὑπόλοιποι παπαγαλίζουμε! 
Κι ὅταν παπαγαλίζω, παραμένω ἀδαής. Κι ὅταν παραμένω ἀδαὴς παραμένω …κατευθυνμόμενος! Μᾶζα! 

Ξέρω, δὲν ἀρέσει ἡ τοποθέτησίς μου. Ἀλλὰ αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια. 
Λόγῳ τῆς τόσο μεγάλης ἐξειδικεύσεως χάσαμε τὸ παιχνίδι. 
Ἔχουμε ἰατροὺς ποὺ μποροῦν νὰ θεραπεύσουν μόνον τὸν δεξὺ ὀφθαλμὸ ἀλλὰ ὄχι τὸν ἀριστερόν. 
Ἔχουμε δικηγόρους ποὺ μποροῦν νὰ ἀθωώσουν ἕναν ἔμπορο ναρκωτικῶν ἀλλὰ ὄχι ἕνα θῦμα βιασμοῦ!
Ἔχουμε δασκάλους ποὺ μποροῦν νὰ διδάξουν ἀριθμητικὴ ἀλλὰ ὄχι λογική!

Καὶ τόσα ἄλλα… 
Ὅλοι ἔχουμε τεμαχίσει τὶς γνώσεις καὶ δίδουμε βαρύτητα μόνον σὲ αὐτὸ ποὺ μᾶς ἀποδίδει. Καὶ τελικῶς δὲν ἔχουμε παρὰ ἐλάχιστες γνώσεις ἀλλὰ πιστεύουμε πὼς εἴμαστε οἱ πλέον εἰδικοί!

Γιατί λοιπόν νά ἀκούσω, νάσεβαστῶ καί νά ἀσχοληθῶ μέ τήν ἄποψιν κάποιου;  Γιατί νά μήν ἀναζητήσω τόν εἰδικό; Τόν εἰδήμονα; Τόν ἐπαΐοντα;

Ὑπάρχει; 
Θὰ τὸ θέσω διαφορετικῶς. 
Εἴμαστε ἐμεῖς εἰδήμονες καί εἰδικοί καί ἐπαΐοντες; 
Κι ἐάν ὄχι, τότε γιατί νά εἶναι σεβαστός ὁ λόγος μας; 
Γιατί νά εἶναι σεβαστή ἡ πολιτική μας ἄποψις; 
Γιατί νά εἶναι σεβαστή ἡ γνώσις μας στά οἰκονομικά; 
Στά κοινωνικά; Στά ἐκπαιδευτικά; Στά τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς; 
Κι ἐάν ἐγώ δέν εἶμαι ἱκανός νά ἐκφέρω ἄποψιν γιά ὅλα αὐτά, γιατί ἐκφέρω; Μήπως κι ἐδῶ πέφτω θῦμα τῶν ταχυτήτων καί τῆς μιμήσεως; 

Ξέρετε κάτι φίλοι μου; 
Εἰλικρινῶς, ἔχω ἀποφασίσει νὰ ἀδιαφορῶ (καὶ τὸ κάνω ἐμπράκτως)  γιὰ κάθε μορφῆς ἡμιμαθοῦς! 
Εἶτε εἶναι κοινωνικῶς ἀποδεκτός, εἶτε πολυδιαφημιζόμενος, εἶτε πολυσυζητημένος. 
Ἀναζητῶ πάντα, καὶ τὸν ἐντοπίζω συνήθως, τὸν εἰδήμονα. Τὸν γνώστη. 
Αὐτοῦ μόνον τὴν γνώμη-γνώσιν ἐμπιστεύομαι. 
Ὅλοι οἱ ἄλλοι ἁπλῶς θορυβοῦν!
Μέ τί κριτήρια; Σίγουρα κάθε φορὰ διαφορετικά, ἀλλὰ μὲ λογική καὶ κάποιες φορὲς …διαίσθησιν! Ὄχι πάντως βασιζομένη σὲ φῆμες καὶ διαδόσεις!!! 

Κι ἐπεὶ δὴ γεμίσαμε ἀπὸ θορύβους, λογᾶδες, παντογνῶστες, προτιμῶ νὰ ἀγνοῶ ἐπιδεικτικῶς τὸν ἀνόητο. (Ἔχουμε κι ἀπὸ αὐτοὺς φουρνιὲς καὶ φουρνιές!!!)
Δὲν τὸν ὑπολογίζω! Δὲν μετρᾶ σὲ τίποτα καὶ γιὰ τίποτα ἡ γνώμη-ἄποψίς του! 
Εἶναι σκουπίδια! Ὅπως καὶ ἡ εἰκόνα ποὺ πολὺ πιθανὸν ἔχει δομήσει. (Βλέπετε καί στήν βολή κάτι τέτοιο μήπως;)
Ἡ οὐσία τῆς ζωῆς εἶναι στὴν γνώσιν! Στὴν αὐτοπεπαίδευσιν! Στὴν ὅλο καὶ βαθυτέρα συνειδητότητα! Καὶ μοῦ ἀρέσει!
Ὁ Ἔρως εἶναι μέσα σὲ  ὅλα αὐτὰ καὶ τὰ ἀναζωογονεῖ! Τὰ καθοδηγεῖ! Τὰ χρωματίζει! Κι ἐπὶ τέλους… 
Ἔφθασε ἐπὶ τέλους ἡ στιγμή, καὶ θὰ τὸ διαπιστώσουμε συντόμως, νὰ κυττάξουμε ἐντός μας! Ἐκεῖ εἶναι οἱ ἀλήθειες, οἱ ἀπαντήσεις καὶ οἱ πυξίδες. 
Κάθε τὶ πρόχειρο, πρόσκαιρον κι ἐπιδερμικόν, κάθε τὶ ποὺ κατέληξε νὰ εἶναι ἡμί- κι ὄχι πλῆρες, ὄχι μόνον ἐμποδίζει τὰ βήματα τῆς Ἀνθρωπότητος νὰ ἐξέλθῃ τοῦ τέλματος ἀλλὰ καὶ τὴν κρατοῦν ἐγκλωβισμένη στὸ πεπερασμένον Χθές. 
Τὰ ἡμι- κάτι μᾶς τελείωσαν!
Ἡ Ἀνθρωπότης χρειάζεται πλέον πληρότητα!
Οἱ φῆμες, τὰ δῆθεν καὶ οἱ ἀπόψεις περισσεύουν! 
Ἡ γνώσις, ἡ συνειδητότης καὶ ἡ αὐτοβελτίωσις εἶναι μονόδρομος!
Θέλουμε δὲν θέλουμε, μποροῦμε δὲν μποροῦμε, ἀντέχουμε δὲν ἀντέχουμε θὰ τὸ κάνουμε!
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς μᾶς πάει μόνο του! Ἢ θὰ γίνουμε τμῆμα του ἢ θὰ χαθοῦμε!

Φιλονόη.

Υ.Γ.1. Εἶναι μονόδρομος! Τὸ ξέρουμε κατὰ βάθος. Θὰ γίνουμε ὅλοι ὅπως μᾶς πρέπει! Τὰ σκουπίδια σιγὰ σιγά, ἀλλὰ σταθερά, ἀναζητοῦν τὶς χωματερές τους. Καιρὸς νὰ ξεχάσουμε τὰ ὅσα γνωρίζαμε! Καιρὸς νὰ μάθουμε τὰ πάντα ἀπὸ τὴν ἀρχή!  Καιρὸς νὰ ἀναζητήσουμε τοὺς ἀρίστους μας! 

Υ.Γ.2. Ὁ ἄριστος εἶσαι ἐσύ. Εἶμαι ἐγώ. Εἶναι ὁ καθεῖς ποὺ διαθέτει πρῶτα ἦθος-ἔξιν καὶ μετὰ γνώσιν. Διότι ἡ γνώσις ἐὰν δὲν καθοδηγεῖται ἀπὸ τὸ ἦθος εἶναι στεῖρα. Αὐτὸν ἀναζητῶ! Καὶ θὰ τὸν βρῶ!