Τὴν πρώτη νύκτα πλησιάζουν

καὶ κλέβουν ἕνα λουλούδι
ἀπὸ τὸν κῆπο μας
καὶ δὲν λέμε κάτι…

Τὴν δευτέρα νύκτα δὲν κρύβονται πλέον
περπατοῦν στὰ λουλούδια,
σκοτώνουν τὸ σκυλί μας
καὶ δὲν λέμε κάτι…

Ὥσπου μίαν ἡμέρα
-τὴν πιὸ διάφανη ἀπὸ ὅλες-
μπαίνουν ἄνετα στὸ σπίτι μας
ληστεύουν τὸ φεγγάρι μας
γιατὶ ξέρουν τὸν φόβο μας
ποὺ πνίγει τὴν φωνὴ στὸν λαιμό μας.

Κι ἐπεὶ δὴ δὲν εἴπαμε κάτι
πλέον δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε κάτι…

Βλαντιμὶρ Μαγιακόφσκυ
ἀπὸ τὴν Βάσια Ζαριφοπούλου