Τί ἀκριβῶς εἶπε ὁ Ἰσοκράτης γιά τούς μετέχοντες Ἑλληνικῆς Παιδείας

Γιά νά μήν σᾶς κοροϊδεύουν μερικοί μερικοί, μέ τήν προπαγάνδα τους. Ἄς μάθουν πρῶτα ἐκεῖνοι Ἑλληνικά καί μετά ἀς μάθουν καί τόν κάθε τυχάρπαστο πού θέλει νά γίνῃ Ἑλληνας. Ποτέ δέν θά γίνῃ.

Μινώταυρος

Πουθενά δὲν ἀναφέρει ὁ Ἰσοκράτης (οὒτε ἂλλος Ἓλλην συγγραφεὺς) ὃτι “Ἓλληνὲς εἰσι οἱ μετέχοντες τῆς Ἑλληνικῆς παιδείας”. Ἡ ρῆσις αὐτὴ, τὴν ὁποίαν κατά κόρον ἐξεμεταλεύθησαν τὰ Μ.Μ.Ε., εἶναι χαλκευμένη, παράφρασις, παρερμηνεία, διαστρεύλωσις τοῦ 50οῦ ἐδαφίου απὸ τὸν “Πανηγυρικὸν” τοῦ Ἰσοκράτους, τὸ ὁποῖον εἰς τὴν πραγματικότητα διατυπώνει, σαφῶς, τελείως αντίθετη ἒννοια. (Γι’ αὐτὸ δὲν ἐπιθυμοῦν κάποιοι νὰ διδάσκωνται τὰ ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ εις τὰ σχολεῖα: γιὰ νὰ μποροῦν διάφοροι ἐπιτήδειοι, νὰ ἐρμηνεύουν τὰ ἀρχαῖα κείμενα ὃπως τοὺς βολεύει).

Ὁ Ἰσοκράτης, λοιπὸν, πλέκων τὸ ἐγκώμιον τῆς πνευματικῆς αἲγλης τῶν Ἀθηνῶν, γράφει ἐπὶ λέξει:
“…. ΤΟΣΟΥΤΟΝ Δ’ ΑΠΟΛΕΛΟΙΠΕΝ Η ΠΟΛΙΣ ΗΜΩΝ ΠΕΡΙ ΤΟ ΦΡΟΝΕΙΝ ΚΑΙ ΛΕΓΕΙΝ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΩΣΘ΄ ΟΙ ΤΑΥΤΗΣ ΜΑΘΗΤΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ ΓΕΓΟΝΑΣΙΝ, ΚΑΙ ΤΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΝΟΜΑ ΠΕΠΟΙΗΚΕ ΜΗΚΕΤΙ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΤΗΣ ΔΙΑΝΟΙΑΣ ΔΟΚΕΙΝ ΕΙΝΑΙ, ΚΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΛΕΙΣΘΑΙ ΤΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ ΤΗΣ ΗΜΕΤΕΡΑΣ Η ΤΟΥΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΜΕΤΕΧΟΝΤΑΣ.”

Τὸ ρῆμα “πεποίηκε” καὶ τὸ τὸ ἀπαρὲμφατον “δοκεῖν”, τὰ ὁποῖα χρησιμοποιεῖ ὁ Ἰσοκράτης, δὲν ἒχουν τεθῆ τυχαίως. Ὃπως παρατηρεῖ καὶ ὁ σχολιογράφος τῶν Κωδίκων, ὁ Ἰσοκράτης πάντοτε “σαφεῖ τῇ λέξει κέχρηται” (vita 1.10). Σημειωτέον δὲ, ὃτι συνεπλήρωνε καὶ ἐτελειοποιοῦσε τὸν “Πανηγυρικὸ” περισσότερο ἀπὸ δέκα ἒτη, προκειμένου νὰ τὸν ἀπαγγείλη κατὰ τὴν ἑκατοστὴν Ὀλυμπιάδα – τὸ 380 π.ν.χ.-, ὃπου, ὡς γνωστὸν, συμμετεῖχον ΜΟΝΟΝ Ἓλληνες.
Τὸ ρῆμα “ποιῶ” σημαίνει κατασκευάζω, φτιάχνω, δημιουργῶ. Τό μέσον (μέση φωνὴ) “ποιούμαι” σημαίνει ὑπολαμβάνω, νομίζω: “συμφορὰν ποιοῦμαι” = θεωρῶ ὡς συμφορὰν (ἀνάλογες σημερινὲς ἐκφράσεις: “περιποιημένη συμπεριφορὰ”, “κατασκευασμεύνη ὑπόθεσις”, “φτιαχτὸ ζήτημα”.
Τὸ δὲ ρῆμα “δοκῶ” σημαίνει ὑποθέτω, νομίζω, φαντάζομαι: δοκεῖ = φαίνεται, ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν πραγματικότητα. “Τά δοκούντα –μόνον – τῷ δοκοῦντι εἶναι ἀληθῆ” τονίζει ὁ Πλάτων εἰς τὸν διάλογον “Θεαίτητος” (158 Ε).

Ὁ Ἰσοκράτης λοιπὸν ἁπλῶς διαπιστώνει:
“Ἡ πόλις μας (δηλαδή αἱ Ἀθῆναι, ἡ Ἑλλὰς Ἑλλάδος κατὰ τὸν Θυκυδίδη), τόσον ἒχει ἀφήσει πίσω της (“ἀπολέλοιπε”, “ἐξεπέρασε”) ὡς πρὸς τὴν φρόνησιν τοὺς ἂλλους ἂνθρώπους, ὣστε οἱ μαθηταὶ αύτῆς ἒγιναν διδάσκαλοι ἂλλων καὶ τὸ ὂνομα τῶν Ἑλλήνων πεποίηκε ( = ἐδημιούργησε τὴν πεποιημένην, πλαστὴν ὲντύπωσιν) δοκεῖν εἶναι ( =νὰ φαίνεται ὃτι εἶναι –δίχως ὃμως νὰ εἶναι) χαρακτηριστικὸν ὂχι πιὰ τοῦ γένους ἀλλὰ τῆς διανοίας καὶ νὰ ἀποκαλοῦνται Ἓλληνες (δὲν τοὺς ἀποκαλοῦμε ἐμεῖς) μᾶλλον οἱ μετέχοντες τής ἡμετέρας ἐκπαιδεύσεως παρὰ (οἱ μετέχοντες) τῆς κοινῆς φύσεως ( =γεννήσεως, καταγωγῆς).

Δηλαδὴ, κάτι παρόμοιο μὲ αὐτὸ ποὺ γίνεται σήμερα μὲ τοὺς καθηγητὲς ξένων γλωσσῶν. Οἱ μαθηταὶ λένε: “ἡ γαλλίδα”, “ἡ γερμανίδα”, “ὁ ἂγγλος”, κ.ο.κ., ἐννοώντας τοὺς -Ἓλληνες- καθηγητὰς, οἱ ὁποῖοι διδάσκουν αὐτὲς τὶς γλῶσσες.

Γι’αὐτὸ ἀκριβῶς ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα ἐτακτοποίησε τὸ ἀνεφυὲν πρόβλημα, καθορίζοντας ὡς “ἑλληνίζοντας” (καὶ ὂχι “Ἓλληνας”) τοὺς ξένους τοὺς διδάσκοντας ἑλληνικὰ. Ἒτσι ἒχομε τοὺς “ἑλληνίζοντας” Ἰουδαίους, δηλαδὴ τοὺς ὁμιλοῦντας τὴν Ἑλληνικὴν, καὶ γενικῶς τοὺς συγγραφεῖς, οἱ ὁποῖοι εἰς τὰ κράτη τῆς Ἀνατολῆς, ἀλλὰ καὶ τῆς Δύσεως, ὡμιλοῦσαν, ἒγγραφον καὶ ἐδίδασκον τὰ Ἑλληνικὰ.

“Ἑλληνιστὴς” μέχρι σήμερα, εἶναι ὁ ἑλληνόγλωσσος ἀλλοδαπὸς, ὁ καθηγητὴς τῶν Ἑλληνικῶν. Λόγου χάριν, ἡ Γαλλίδα ἑλληνίστρια Ζακλὶν ντὲ Ρομιγὺ, ὁ Ἱσπανὸς ἑλληνιστὴς Φεδερίκο Σαγρέδο, ὁ Ἱσπανὸς ἑλληνιστὴς Χουὰν Κοντὲρχ, καθηγητὴς εἰς τὸ πανεπισήμιο st. Andrews τῆς Σκωτίας, ὁ ὁποῖος ἀναγράφει εἰδήσεις στὴν ἀρχαία Ἑλληνικὴ γλῶσσα, στὸν ἱστοχῶρο του http://www.akwn.net/ κ.ἂ.

Καὶ γιὰ νὰ μὴν ὑπάρξη τυχὸν παρεξήγησις γύρω ἀπὸ τὴν λέξι “μαθηταὶ” (οἱ ταύτης μαθηταὶ γεγόνασι διδάσκαλοι τῶν ἂλλων) διευκρινίζομε ὃτι οἱ μαθηταὶ οἱ ὁποίοι συνέρρεον εἰς τὶς Σχολὲς τῶν Ἀθηνῶν δὲν ἦσαν μόνον Ἓλληνες, ἀλλὰ καὶ ξένοι ἀπὸ Ἀνατολὴ καὶ Δύσι. Αὐτοὶ, γυρίζοντας στὶς πατρίδες των, ἐδίδασκον ἑλληνικὰ ὡς “Ἓλληνες διδάσκαλοι” καὶ μετέπειτα “ἑλληνοδιδάσκαλοι”.

(Απόσπασμα επιστολής τής εξαιρέτου φιλολόγου Άννας Τζιροπούλου – Ευσταθίου, πρός τόν πρόεδρον τής Δημοκρατίας κ. Κων. Στεφανόπουλο, τήν 6η Νοεμβρίου τού 2000, η οποία εδημοσιεύθη σέ τεύχος τού περιοδικού “ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ”)

πηγή

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

5 thoughts on “Τί ἀκριβῶς εἶπε ὁ Ἰσοκράτης γιά τούς μετέχοντες Ἑλληνικῆς Παιδείας

  1. Καὶ διὰ νὰ μὴ τὸ κουράζουμε τὸ πρᾶγμα ὁ Ἰσοκράτης εἶπε κάτι πολὺ ἀπλοῦν:ὅτι δῆλα δὴ διὰ νὰ ἀποκαλεῖται κάποιος Ἕλλην δὲν ἀρκεῖ μόνον νὰ μετέχῃ τῆς ἡμετέρας φύσεως, (τῆς Ἑλληνικῆς) ἀλλὰ πρέπει νὰ διαθέτῃ καὶ παιδείαν Ἀθηναίου! Ὅμως διὰ νὰ γίνῃ ἀντιληπτὸν τὸ πνεῦμα τοῦ Ἰσοκράτους ἐν προκειμένῳ πρέπει νὰ διαβασθῆ ὁλόκληρος ὁ Πανηγυρικός.

  2. Παρακαλῶ Φιλονόη, ἑάν μπορεῖς συνέταξε ἓναν κατάλογον μὲ ὃλους τοὺς μαθητὰς τοῦ Ἰσοκράτους. Ἐγώ ὃσους βρήκα ἦταν ὃλοι Ἓλληνες.

    Γιὰ τὸ τὶ εἶπεν ὁ Ἰσοκράτης ἒχω ἐκφραστεῖ ἐδώ: http://stravon.wordpress.com/2011/10/07/%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF-%CE%B9%CF%83%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B4%CE%BF%CE%BE%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1/

    Δὲν εἶμαι φιλόλογος, δὲν εἶμαι φιλόσοφος, δὲν εἶμαι ἰστορικός.Ὃμως φρονῶ πὼς πρέπει νὰ συνυπολογίσομεν τὰ πάντα ὃταν ἀναφερόμαστε ‘ς τὸν Ἰσοκράτην. Ό Ἰσοκράτης λοιπόν ἒζησεν ~98 ἓτη* (436 π.Χ-338 π.Χ.).
    Τὶ σημαίνει αὐτό;
    • Ὃτι ἐγενήθην 5 χρόνια πρὸ τῆς ἐνράρξεως τοῦ πολέμου, ἦταν πλούσιος καὶ ἒγινε πτωχός μέσα στὸν πόλεμον.
    • Ἒζησε στα παιδικά του χρόνια τὴν ἀμκή τῶν Ἀθηνῶν, ἂκουγε ιστορίες από παππούδες που έζησαν την ναυμαχίαν τῆς Σαλαμίνος καὶ τοὺς Μηδικοὺς πολέμους.
    • Ἒζησεν τὴν ἧτταν καὶ παρακμήν τῆς πόλεως του.
    ••• Ἧταν μεγάλος ἂνδρας ὃταν ο Αγησίλαος ἐξεστράτευσεν λὶαν ἐπιτυχῶς ἐναντίων τῶν Περσῶν ἂλλά τὰ δομικά προβλήματα τῶν δημοκρατικῶν Ἀθηνῶν καὶ Θηβῶν τὸν ἀνάγκασαν νὰ ἐπιστρέψῃι. Οἱ πόλεις κράτη δηλαδή ἀπέτρεψαν τὴν ἐπιτυχίαν ἑνός Μεγάλου Ἀλεξάνδρου πρὸ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδου.
    • Ἒζησεν τὴν ταπεινωτικήν Ἀνταλκίδειον εἰρήνη, τὴν παρακμήν τῆς Σπάρτης, ὃπως καὶ τὸν θάνατον τοῦ Ἀγησιλάου (85* ἑτῶν).
    • Ὃταν ἧταν 30 ἐτῶν ἒγινε ἡ κάθοδος τῶν μυρίων ὑπό τὸν Ἀθηναῖον Ξενοφώντα.
    • Ἒζησε τὴν κυριαρχίαν τῶν Θηβαίων, τὴν τυραννία ἐν Ἀθήναις, τὴν ἐκτέλεσιν τοῦ Σωκράτους, τὴν προδοσίαν (;) τοῦ Ἀλκιβιάδου…….
    • Ἐγνώρισεν τον Πλάτωναν, τὸν Ἀριστοτέλην, …ούφ…καὶ δεκάδαι ἂλλων….

    ὁ Ίσοκράτης εἶδε καὶ ἒζησε τὴν τραγωδίαν τῆς κλασσικῆς περιόδου. Συνεπῶς ὁ στόχος του ἧταν ἓνας καὶ μόνον ἓνας. Ἡ ολοκλήρωσις τοῦ ἒργου τοῦ Αγησιλάου Β’. Ἡ κατατρόπωσις τῶν Περσῶν, κἀτι ποὺ ἦταν ἀποδεδειγμένως ἐφικτόν ἀφοῦ στρατιωτικῶς οἱ Ἓλληνες ἦταν ἀνίκητοι. Πλάκα έκαναν καὶ οἱ μύριοι μέσα στὴν Περσίαν, πλάκα ἒκανε καὶ ὁ Αγησίλαος…κι ὃμως πλάκα-πλάκα, οἱ Πέρσες ἒκαναν κουμάντο, ἐκμεταλλευόμενοι τὴν διχόνοια μεταξὺ τῶν Ἑλλήνων.

    Ποῖο λοιπόν ἦτο τὸ πρόβλημα;
    Ἡ διχόνοια.
    Γενικῶς καὶ ἀορίστως;
    Ὃχι. Ἡ διχόνοια μεταξύ τῶν Ἑλλήνων. Συγκεκριμένα τῶν Ἑλλήνων.
    Ἑπομένως ἡ βασική μέριμνα τοῦ Ἰσοκράτους ἧταν ὁ πανελληνισμός. Πρέπει νὰ σταματήσουν οἱ πόλεμοι μεταξὺ Ἑλλήνων καὶ ἐπιχειρηματολογεῖ γιαὐτό στὸ “περί εἰρήνης”.

    Εἶναι φανατικῶς Ἀθηναῖος. Τὰς λατρεύει τὰς Ἀθήνας. Ὃμως εἶναι καὶ πραγματιστής. Γνωρίζει ὃτι Ἀθηναΐκή ἡγεμονία διὰ τῶν ὃπλων δὲν θὰ ἐπιτευχθεῖ ποτέ. Προετοιμάζει λοιπὸν γὶα τὴν ἀγαπημένη του πόλιν ἓναν ἂλλον ρόλον. Αὐτόν τὴς πνευματικῆς ἡγεμονίας.

    Προετοιμάζει μὶα μηχανή, μία Ἑλληνική Αὐτοκρατορία με σῶμα τὸ πανελλήνιον, πυγμή Μακεδονική καὶ μυαλό Ἀθηναϊκό. Οὑσιαστικῶς δηλαδή πάλι στὴν Ἀθηναΐκή ἡγεμονίαν ἀποσκοπεῖ γιαὐτό καὶ οὐδέποτε βὰλλει ἐναντίων τῶν ἰσχυόντων νόμων περί Ἀθηναΐκής πολιτογραφήσεως. Εἶναι Ἀθηναίος πολίτης ἀπό πατέρα καὶ ἀπό μάνα, καὶ προετοιμάζει τὴν πνευματική ἡγεμονίαν τῶν Ἀθηνῶν, τοῦ δήμου δηλαδή τὸν ὁποῖον ἀπαρτίζουν ΜΟΝΟΝ οἱ ἐκ πατρός τὲ μητρός Ἀθηναίων γεγενημένοι.

    Δηλαδή;
    Δηλαδή πάει νὰ κερδίσει τόν πόλεμον μὲ ἂλλα ὃπλα, πνευματικά.
    Γιὰ τὰς Ἁθήνας ῥὲ γαμῶ το.

    Αὑτό εἶναι ἡ ἡμετέρα παιδεία. Ἡ Ἀθηναϊκή παιδεῖα.
    Δηλαδή ποῖα παιδεία; Ἡ παιδεία τῶν σχολῶν τῶν Ἀθηνῶν.

    Δηλαδή σὲ ἓνα πολύ μεγάλον βαθμόν ἡ παιδεία τοῦ ἰδίου τοῦ Ἱσοκράτους.

    Ἐπομένως ποῖα θὰ εἶναι ἡ πρωτεύουσα τῆς Ἰσοκράτειας Πανελληνίου Αὐτοκρατορίας;
    Αἱ Ἀθῆναι τῶν ἀμιγῶς Ἀθηναίων πολιτῶν.
    Καὶ ποῖος θὰ εἶναι εἱς ἐκ τῶν πνευματικῶν αυτοκρατόρων τῆς αὐτοκρατορίας;
    Ὁ Ἰσοκράτης. Ὁ ἀμιγῶς Ἀθηναῖος Ἰσοκράτης.

    ΥΓ. Τὸ ζἠτημα ἐπομένως δὲν εἶναι φιλολογικόν. Μὴν ἐγκλωβιζόμεθα ἐν ταῖς λέξεσιν. Τὸ ζήτημα εἶναι ἂκρως φιλοσοφικόν. Αἰ λέξεις εἶναι ἀπλῶς ἐργαλεῖον τοῦ κατ’ ἐπάγγελμαν ὑπερβολικοῦ ῥήτορος. Τὴν ὑπερβολήν ὁ Ἰσοκράτης τὴν παίζει στὰ δάκτυλα κατά τρόπον μοναδικόν εἰς τὴν παγκόσμιον ἰστορίαν. Τὸ ζητούμενον εἶναι ὁ ἲδιος ὁ Ἱσοκράτης καὶ αἰ ἀντιλήψεις του ποὺ πηγάζουν ἀπό τὰ βιώματὰ του.
    __________________________________________
    * Τι έγινε ρε παιδία; Όλοι οἱ άρχαίοι ζούσαν πάνω από 70-90 και μάλιστα χωρίς τὰ σημερινά φάρμακα καὶ ιατρούς. Για να κάνουμε έναν κατάλογο σιγά-σιγά με τις ηλικίες θανάτου των αρχαίων, γιατί κάποιος μας δουλεύει σε αυτόν τον “σύγχρονο” κόσμο. Ο δε Αγησίλαος ήταν και Λάκων, δηλαδή καταπονημένος, χιλιοτραυματισμένος και με Σπαρτιάτικη διατροφή. Έζησε όμως 85 χρόνια.

Leave a Reply to Στράβων ΑμασεύςCancel reply