Ἡ ζωὴ κι ὁ θάνατος τοῦ Ζαχαριάδου στὴν ἐξορία…

Ἡ ζωὴ κι ὁ θάνατος τοῦ Ζαχαριάδου στὴν ἐξορία...1O Nίκος Ζαχαριάδης γεννήθηκε στη Νικομήδεια της Μ. Ασίας στις 25 Απριλίου του 1903. Ο πατέρας του ήταν αντιπρόσωπος του αυστριακού μονοπωλίου καπνού, εύπορος και λόγω ακριβώς της δουλειάς του μετεκινείτο συχνά και πολλές φορές με όλη την οικογένεια. Έτσι ο νεαρός Νίκος Ζαχαριάδης έχει την ευκαιρία να γνωρίσει πολλά μέρη και να έρθει σε επαφή με πολλές νέες ιδέες της εποχής του.

 

  • Η εφηβεία του τον βρήκε στην Κωνσταντινούπολη όπου και άρχισε την κομμουνιστική του δράση ως ενεργό μέλος της οργανώσεως «Εργατική Ένωση» με την οποία και είχε τις πρώτες του επαναστατικές δράσεις και εμπειρίες.

Με την πάροδο του χρόνου όμως έγινε αντιληπτός από τις τουρκικές αρχές και ετέθη υπό παρακολούθηση. Ήταν η εποχή κατά την οποία η Ελλάς είχε εμπλακεί στην Μικρασιατική εκστρατεία και ο Ζαχαριάδης εστράφη εναντίον της χαρακτηρίζοντάς την «όργανο ιμπεριαλιστικών δυνάμεων» που έλαβε αποστολή «κατακτήσεως ξένων εδαφών» κλπ.

Εν τω μεταξύ στην Τουρκία είχε εκραγεί το κίνημα των Νεοτούρκων με επικεφαλής τον Μουσταφά Κεμάλ, που κατήργησε την δεσποτεία των Σουλτάνων και ανεκύρηξε την «πρώτη τουρκική δημοκρατία». Κάτω απ’ αυτά τα νέα δεδομένα, και μιας και το κράτος των Νεοτούρκων ήταν το μόνο που είχε αναγνωρίσει την επίσης νεοσύστατη Ε.Σ.Σ.Δ, ο Ν. Ζαχαριάδης ενόμισε ότι θα βρει γόνιμο έδαφος για δράση.
Όμως οι Νεότουρκοι του διέλυσαν γρήγορα αυτές τις ψευδαισθήσεις κι έτσι κατέφυγε στην κομμουνιστική Ρωσσία όπου και εσημείωσε έντονη δράση προς όφελος του νεοπαγούς καθεστώτος των Σοβιέτ.
Λέγεται, χωρίς ωστόσο να έχει αποδειχθεί, ότι επηρέασε όσους μπόρεσε ώστε να αποσταλούν εφόδια και όπλα στον υπό κατάρρευση κεμαλικό στρατό τότε που ο ελληνικός είχε φθάσει στο Πολατλή, μια ανάσα από την Άγκυρα.

Παρεπιπτόντως πριν την πτώση του παραπετάσματος υπήρχε στην Μόσχα το Μουσείο «Λένιν» όπου υπήρχε ξεχωριστή αίθουσα με την επωνυμία «Στρατιωτική βοήθεια στον Κεμάλ Αττατούρκ».

Αν και είχε στο υποσυνείδητό του κάποια αισθήματα για την Πατρίδα αυτά πνίγηκαν στον ωκεανό των διεθνιστικών αντιλήψεων τις οποίες άλλως τε και εσπούδασε στο «Ρωσσικό Πανεπιστήμιο των Ανατολικών Λαών» στα ρωσσικά ΚΥΤΒ, ή Κούτβ όπως το έλεγαν οι ελληνόφωνοι κομμουνιστές.
Ἡ ζωὴ κι ὁ θάνατος τοῦ Ζαχαριάδου στὴν ἐξορία...2

Ήρθε στην Ελλάδα το 1923 και αμέσως έσπευσε να ενταχθεί στην Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδος (ΟΚΝΕ) όπου και ανεδείχθη στέλεχος πρώτης γραμμής χάριν στην πείρα που είχε αποκτήσει σε Τουρκία και Ρωσσία.

Οι αρχές ασφαλείας μυρίζονται την ζωηρή του δράση κι έτσι αρχίζει γι αυτόν μια περίοδος μέσα- έξω από τις φυλακές σε μια χρονική περίοδο μεγάλης πολιτικής ανωμαλίας όπου τα στρατιωτικά κινήματα διεδέχοντο το ένα το άλλο. Χάρη στην συνωμοτικότητα και στην έμφυτη εξυπνάδα του πάντως καταφέρνει να αναδειχθεί και να καθιερωθεί στον κομμουνιστικό χώρο της εποχής και να θέσει τις βάσεις για την αναρρίχησή του σε υψηλότερα αξιώματα.

Το 1929 ξαναβρίσκει τον Ζαχαριάδη στην Μόσχα όπου έμεινε δύο χρόνια για «μετεκπαίδευση». Στο διάστημα αυτό ενέσκηψε και στην Ελλάδα η γνωστή οικονομική κρίση του 1929 και έτσι δεν έμειναν πολλά περιθώρια δράσεως και αναπτύξεως για το ΚΚΕ το οποίο βρέθηκε να σπαράσσεται από έντονες εσωτερικές έριδες, που στο κομμουνιστικό λεξιλόγιο ονομάζονται «φραξιονιστική πάλη».

Ο Ζαχαριάδης επιστρέφει το 1931, με το χρίσμα, Γ.Γ πλέον του ΚΚΕ και βάζει σε εφαρμογή τις οδηγίες που είχε λάβει από την μαμά Σ. Ένωση: Πρόκληση κοινωνικής αναταραχής, γενικές απεργίες, μαχητικές διαδηλώσεις, συνεχής φθορά του αστικού καθεστώτος και συνεχής προπαγάνδα με κοινωνικό περιεχόμενο προς τις λαϊκές μάζες με τελικό σκοπό την ένοπλη ανατροπή του αστικού κράτους. Άκρως δημοκρατικά πράγματα δηλαδή…

Ἡ ζωὴ κι ὁ θάνατος τοῦ Ζαχαριάδου στὴν ἐξορία...3
Η δράση του αυτή συνεχίζεται αμείωτη ενώ περίπου στα 1935 με 1936 η Κομμουνιστική Διεθνής, υπό το βάρος των εξελίξεων, και με τον ευρωπαϊκό Εθνικισμό να θριαμβεύει, αναδιπλώνεται ως προς το όραμα της «παγκόσμιας προλεταριακής επαναστάσεως».

Καί στην Ελλάδα λοιπόν οι ελληνόφωνοι κομμουνιστές παύουν να αποκαλούν όλους τους άλλους «φασίστες» και εγκαινιάζουν την τακτική των «συμμαχιών» και των «λαϊκών μετώπων». Το έδαφος ήταν πρόσφορο στην Ελλάδα του 1936 με την πολυδιάσπαση των πολιτικών δυνάμεων και την αντιπαράθεση Βασιλικών – Βενιζελικών.

Σε όλα αυτά έρχεται να βάλει τέλος ο αείμνηστος Εθνικός Κυβερνήτης Ιωάννης Μεταξάς στις 4 Αυγούστου, μίαν ημέρα πριν την γενική απεργία, που είχε εξαγγείλει το ΚΚΕ. Τα υπόλοιπα είναι λίγο ως πολύ γνωστά. Ο δαιμόνιος Κ. Μανιαδάκης κατορθώνει σχεδόν να διαλύσει τον κομματικό μηχανισμό του ΚΚΕ φτάνοντας μάλιστα σε σημείο να εκδίδει και δεύτερο Ριζοσπάστη.

Η 28η Οκτωβρίου 1940 βρίσκει τον Ζαχαριάδη στην φυλακή απ’ όπου, πιεζόμενος από το λαϊκό αίσθημα, στέλνει την γνωστή πρώτη επιστολή υπέρ της συμμετοχής στον πόλεμο και της αποκρούσεως των εισβολέων. Αργότερα στέλνει νέο γράμμα καλώντας τον Στρατό να οπισθοχωρήσει και να μην μεταβληθεί σε «επιθετικό ιμπεριαλιστικό στρατό» Ήταν η εποχή του μέλιτος μεταξύ Αδόλφου και Ιωσήφ….

Ανάλογη ανακοίνωση εκδίδει και η Κ.Ε. του ΚΚΕ χαρακτηρίζοντας την απελευθέρωση της Β. Ηπείρου «πόλεμο που προκλήθηκε από την βασιλομεταξική σπείρα και τους εγγλέζους ιμπεριαλιστές κλπ…». Αργότερα τον Ιούνιο του ‘41 άμα τη ενάρξει της επιχειρήσεως Μπαρμπαρόσα οι ελληνόφωνοι κομμουνιστές κάνουν την περίφημη κολωτούμπα περί «αντιφασιστικής πάλεως των λαών για την υπεράσπιση της Σ. Ενώσεως….»

Στο διάστημα της τριπλής κατοχής ο Ζαχαριάδης εστάλη στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Νταχάου απ’ όπου επέστρεψε φρέσκος φρέσκος, στις 29 Μαΐου του 1945, με αγγλικό στρατιωτικό αεροπλάνο παρακαλώ! Για τον βίο και την πολιτεία του εντός του στρατοπέδου πολλά έχουν ακουστεί αλλά δεν είναι του παρόντος κειμένου.

Η αλήθεια είναι πως δεν φέρει άμεση ευθύνη για τα τραγικά γεγονότα της περιόδου 42 -45 όταν ο Βελουχιώτης διέτασσε τους άνδρες του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ «να μη ρίξουν ούτε μία σφαίρα αν αυτή πρόκειται να μας λείψει όταν θα κυνηγάμε τους μοναρχοφασίστες»…

Επιστρέφοντας λοιπόν αναλαμβάνει ξανά τα παλαιά του καθήκοντα ως Γ.Γ της Κ.Ε. του ΚΚΕ και φυσικά με την απόλυτη στήριξη της μαμάς ΕΣΣΔ.νἩ ζωὴ κι ὁ θάνατος τοῦ Ζαχαριάδου στὴν ἐξορία...4

Για τον ρόλο του στην περίοδο πριν και κατά την διάρκεια του συμμοριτοπολέμου σε γενικές γραμμές μπορούμε να πούμε ότι ήταν απολύτως πιστός στις μαρξιστικές – λενινιστικές του αρχές και με την αλλοπρόσαλλη πολιτική του όχι μόνο οδήγησε την Ελλάδα σε έναν καταστρεπτικό πόλεμο αλλά και επέμεινε σε αυτόν ακόμα κι όταν ήταν πλέον σαφές ότι δε θα μπορούσε να περιμένει κάποια ουσιαστική βοήθεια από τους βαλκάνιους συντρόφους του. Ακόμα κι όταν συνειδητοποίησε ότι ο πατερούλης χρησιμοποιούσε το εν Ελλάδι ένοπλο κομμουνιστικό κίνημα για να προωθήσει τις γεωστρατηγικές του επιδιώξεις σε άλλα σημεία της Ευρώπης.

Και ξαφνικά στην 5η ολομέλεια, τέλη Ιανουαρίου 1949 ο Ζαχαριάδης ρίχνει σαν βόμβα το σύνθημα για αυτοδιάθεση των «Σλαβομακεδόνων» που ζουν στην Ελλάδα, και «Ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία και Ενιαία και ανεξάρτητη Θράκη».

Το πόσο -και για πόσο χρονικό διάστημα- θα ήταν ανεξάρτητες η Μακεδονία και η Θράκη το αντιλαμβάνεται ο καθένας. Με δική του σαφώς εντολή το ψήφισμα αναφέρει: «Στη Βόρεια Ελλάδα ο Μακεδόνικος (Σλαβομακεδονικός) λαός τάδωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με μια ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας, πού προκαλούν τον θαυμασμό.

Δεν πρέπει να υπάρχει καμμιά αμφιβολία, ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και της λαϊκής επαναστάσεως, ο Μακεδόνικος λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του, έτσι όπως την θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα το αίμα του για να την αποκτήσει. Οι Μακεδόνες κομμουνιστές στέκονται πάντα επικεφαλής στην πάλη του λαού τους».

Προφανώς, με τα σύνορα κλειστά έπειτα από την ρήξη Στάλιν – Τίτο, χωρίς τις βάσεις ανεφοδιασμού στο γιουγκοσλαβικό έδαφος ο «Έλληνας Στάλιν» ανεζήτησε βοήθεια απ’ όπου μπορούσε και προσέφερε αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία στον «μακεδονικό λαό»

Την συντριβή των συμμοριτών στον Γράμμο και στο Βίτσι ακολούθησε αυτό που οι κομμουνιστές αποκαλούν «αυτοκριτική», οι κατά περίπτωση ισχυροί δηλαδή, ρίχνουν όλες τις ευθύνες στα κατώτερα στελέχη ή γενικώς σε όσους εξέρχονται ηττημένοι από τις εσωκομματικές τους έριδες.

Λίγους μήνες μετά στην Μόσχα συγκαλείται από τον Πατερούλη «Διεθνής κομμουνιστική Επιτροπή» αποτελούμενη από εκπροσώπους όλων των βαλκανικών κομμουνιστικών κρατών – πλην Γιουγκοσλαυίας.

Και μόνο από τη σύνθεση αυτού του ειδικού δικαστηρίου φαίνεται το κατά πόσον ήταν «εμφύλιος» ο πόλεμο 46-49… Ζαχαριάδης και Παρτσαλίδης έδωσαν τις όποιες εξηγήσεις τους αλλά όπως ήταν φυσικό επωμίστηκαν την ευθύνη για την ήττα «του λαϊκού κινήματος» και έπεσαν σε δυσμένεια.
Ἡ ζωὴ κι ὁ θάνατος τοῦ Ζαχαριάδου στὴν ἐξορία...5
Ο Ζαχαριάδης παρέμεινε μέλος του ΚΚΣΕ και του ΚΚΕ μέχρι το 1957 οπότε και τον πήρε η μπάλα της αποσταλινοποιήσεως. Οι νέοι ηγέτες της «μητέρας των λαών» λησμόνησαν με μιας τους 35ετείς αγώνες του πιστού τους υπηρέτη και τον έστειλαν στην ΒΑ εσχατιά της Σιβηρίας στην περιοχή του Σουργκούτ κοντά στον Βερίγγειο πορθμό, κάτω από την βαρειά σκιά της «προβοκατόρικης δράσεως», όπου και αυτοκτόνησε την 1η Αυγούστου του 1973.

Ο Ν. Ζαχαριάδης υπήρξε μοναδική περίπτωση κομμουνιστή ηγέτη. Επί δεκαοκτώ τουλάχιστον χρόνια παντοδύναμος Γ.Γ με την απόλυτη στήριξη του κραταιού Στάλιν που εκτός των άλλων ήταν εκ των νικητών του β’ Π.Π.
Όμως παρά τις όποιες πολιτικές του ικανότητες, μέσα στην μαρξιστική – λενινιστική του παραζάλη δεν κατάφερε ποτέ να ενστερνιστεί τα διδάγματα της ιστορίας, ένα απ’ τα οποία είναι πως :

«Ό,τι δωρίζει η Μοίρα σε αντάλλαγμα ευτελών υπηρεσιών, φέρει επάνω του την τιμή του κόστους του»

12/08/2012
Κλεομένης

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply