Κάποιες φορὲς ἀναρωτιέμαι γιὰ τὸ ἐὰν ἔχουμε καταλάβῃ κάτι λᾶθος. 
Κάποιες φορὲς ἀναρωτιέμαι γιὰ τὸ ἐὰν ἔχουμε ἀκόμη κάποιαν σχέσιν μὲ αὐτὸ ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἴμαστε.
Κάποιες φορὲς ἀναρωτιέμαι γιὰ τὸ πόσοι θὰ ἐπιτύχουν τὴν ἔξοδο ἀπὸ ἐτοῦτο τὸ τέλμα…
Δὲν μὲ προβληματίζει ἡ οἰκονομικὴ κρίσις. 
Οὔτε μὲ φοβίζει τὸ νὰ μείνω ἄστεγη, ἐὰν ἀπαιτηθῇ.
Οὔτε νὰ πεινάσω μὲ τρομάζει…
Μὲ ἀναστατώνει ὅμως ἡ πιθανότης τοῦ νὰ χάσω κάτι ἀπὸ αὐτὰ ποὺ πιστεύω πὼς μὲ κάνουν ἀκόμη νὰ αἰσθάνομαι ἄνθρωπος. Αὐτὸ ἀπὸ μόνον του μὲ τρομοκρατεῖ!!!
Ἐὰν κάτι θεωρῶ πὼς ἀξίζει νὰ παλέψουμε, μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις, δὲν εἶναι αὐτὰ ποὺ εἴχαμε, ἀλλὰ αὐτὰ ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουμε.

Φιλονόη. 

Αξίες

Η μεγαλύτερη σύγχυση, είναι η ταύτιση διαφορετικών εννοιών.
Σε μια υλιστική κοινωνία το “πόσο κοστίζει” κάτι, έχει ταυτιστεί με το “πόσο αξίζει“.
Πόσο λάθος…
Το Κόστος είναι το Τίμημα … και δεν είναι για όλους το ίδιο.
Η Αξία είναι το Όφελος … και αφορά στο ίδιο το κάτι.

Η δυστυχία σε μια κοινωνία έρχεται όταν οι έχοντες να πληρώσουν με χρήμα το κόστος προσπαθούν να αγοράσουν έτσι και τις Αξίες. Και ακόμη πιο άσχημο, όταν οι Αξίες ορίζουν για τον εαυτό τους κόστος απόκτησης. Πόσο μάλλον όταν αυτό δεν αφορά σε υλικά προϊόντα…
… αλλά σε άυλα …

Στην Ελλάδα του 2013 οι άνθρωποι έχουν φτωχύνει από χρήμα.
Για αυτό και πρέπει να προσέξουν διπλά να μην φτωχύνουν από Αξίες …

Νικόλας Παναγοδημητρόπουλος

φωτογραφία