Οσο η Ελλάδα θα υποβαθμίζεται σε κόμμα και το κόμμα θα αναβαθμίζεται σε Ελλάδα, αυτή η πατρίδα θα γίνεται βορά των ντόπιων και των ξένων συμφερόντων….

του Στέλιου Συρμόγλου

Θα πρέπει να αντιληφθεί τούτος ο ανεπίδεκτος μάθησης και ευαπάτητος λαός, ο οποίος δεν έχει διαμορφώσει συγκεκριμένη στάση ζωής, ότι η πάσα αντίδραση των κομμάτων, ειδικά των τελευταίων τριών χρόνων, ήταν εθνικά επιζήμια. Παίξαμε στην κομματική σκακιέρα την εθνική υπόθεση της οικονομίας, γνωρίζοντας το ρουά-ματ εκ των προτέρων. Κι όπως το ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν ενοχλήθηκε από τις παλινωδίες του, έτσι και τώρα η ΝΔ, με δεκανίκια το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, τα γύρισε, κι όλο τα γυρίζει, επειδή κομματικά όλοι τους φτάνουν στην εξάντληση των ορίων του πολιτικού παιχνιδιού…

Χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ, αφού εισέπραξαν με πολιτικά φληναφήματα και ψευδείς υποσχέσεις, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ το μερίδιο των ψήφων στις δυο πρόσφατες διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, εμφανίζονται και πάλι έτοιμοι να ξαναεισπράξουν με τον κλάδο ελαίας… Και τα δυο κόμματα οδήγησαν την Ελλάδα στο χάος το αβυσσαλέο. Και όμως διεκδικούν το ρόλο του “σωτήρα” της, όταν ήδη η εύκαμπτη σπονδυλική στήλη των Σαμαρά και Βενιζέλου, με την οποία υποκλίνονται στους αδίστακτους δανειστές μας, δεν αποδίδει επί της ουσίας για το κοινωνικό σύνολο, παρά μόνο για την επιμήκυνση της διατήρησής τους στην εξουσία μερικούς ακόμη μήνες…

Πότε η ελληνική πολιτική θα ανέβει έναν μόνο πόντο πάνω από τα τείχη του κόμματος; Πότε οι Ελληνες θα καταλάβουν πως το κόμμα δεν ειναι Ελλάδα; Ως πότε θα θυσιάζουμε το μείζον για το ελάχιστο; Ποιος θα βγάλει την Ελλάδα από την υποτέλεια και την ευτέλεια της κομματικής λογικής;

Οχι βέβαια ο φιλόπρωτος και ψευδομανής Αντώνης Σαμαράς, ούτε ασφαλώς ο βερμπαλιστής Βαγγέλης Βενιζέλος. Αυτοί οι εν πολλοίς ουτιδανοί και ανεπαρκέστατοι πολιτικοί ανέλαβαν “εργολαβικά” να κοροιδεύουν τούτον τον έρμο λαό ότι το παίζουμε εθνικά ανεξάρτητοι και ότι “ακόμη λίγη υπομονή” και βγαίνουμε από την δαιδαλώδη οικονομική κρίση, όταν έχουν εξευτελίσει την έννοια της εθνικής ανεξαρτησίας και της εθνικής αξιοπρέπειας. Και βέβαια, η υπομονή, η αντοχή και η ανοχή του λαού έχουν αρκούτως δοκιμασθεί…Θα μπορούσαν μάλιστα να αποτελέσουν αντικείμενο κοινωνιολογικής μελέτης ενός λαού με συγκεκριμένη παθητική πολιτική συμπεριφορά, όπως και αντικείμενο της πολιτικής ψυχολογίας της μάζας…

Οι Ελληνες ξεριζωμένοι από την πραγματικότητα, τον ρεαλισμό των καιρών, διαπιστώνουμε πως φταίει, ό,τι μας λένε πως φταίει, αρκεί το φταίξιμο να μην μας συμπεριλαμβάνει. Δεχόμαστε μαζοχιστά το ρόλο του θύματος, αλλά όχι του φταίχτη. Και η κομματοκρατία, αφού εκφαύλισε την ίδια την πράξη της ζωής, εννοεί και επινοεί καινούργιες μορφές θυματολογίας…

Φτάσαμε, χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει, στη χρεωκοπία και της ίδιας της εκδίκησης. Κι αυτή, έστω αρνητική, είναι ένας τόπος να σταθείς, όπως και το μίσος. Τώρα δεν υπάρχει ούτε αυτός ο τόπος. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που αυτός ο λαός έφτασε να τρώει τις σάρκες του. Και μακάρι η ποινή του εκφυλισμού του να μην είναι ο χαμός…

Οι καταιγιστικές εξελίξεις, ωστόσο, στην Κύπρο και οι “θεατές” του κυπριακού δράματος στην Αθήνα, πολιτικοί “υπερεργολάβοι” της εθνικής κατάντιας του Ελληνισμού, καταπείθουν όλο και περισσότερους Ελληνες, τουλάχιστον όσους αισθάνονται ενοχή για την ανοχή των όσων κάθε φορά γίνονται σε βάρος τους, ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο. Οτι δεν είναι πλέον δυνατόν να επικρατεί η άκριτη αποδοχή των όσων λέγονται υπέρ του λαού και μάλιστα “εν ονόματί” του. Οτι δεν μπορεί η ρευστοποίηση του μυαλού και του συναισθήματος του λαού να συνεχιστεί.

Οταν πέσουν τα όποια αντερείσματα, τότε ο λαός περνάει στον κύκλο της κατάπτωσής του: Ενδεια, εκφυλισμός, εκφαυλισμός, απαισιοδοξία. Ξεκομμένος από κάθε εσωτερικό κράτημα, αφήνεται έρμαιος στο αγοραίο κομματικό λεξιλόγιο, που αιτιολογεί τα πάντα, χωρίς να δέσμευεται από τίποτα.

Ο λαός πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να παύσει να αθροίζει την απουσία του από τις εξελίξεις, ανακυκλώνοντας, νυμφίος της πτωχείας, την ένδειά του, παρακολουθώντας τα δρώμενα από τον καναπέ του σαλονιού του τρώγοντας δύο πίτσες στη τιμή της μιας! Δεν μπορεί να πορευτεί με κανενός είδους ελεημοσύνη από τους δανειστές που απλώς δημιουργούν τις προυποθέσεις, για την καταλήστευση του, ενώ είναι έτοιμοι να τον καθηλώσουν ακόμη περισσότερο με την πρώτη ευκαιρία.

Ο λαός χρειάζεται έναν καινούργιο ορίζοντα απ’ όπου θα ξεκινούσαν οι “ταχυδρόμοι του ήλιου” για να του φέρουν τα όνειρα του Ηράκλειτου, του Πυθαγόρα, του Απολλώνιου, του Ιάμβλιχου, του Λέοντα του Σοφού, του Κωνσταντίνου Μονομάχου, του Πατροκοσμά του Αιτωλού και του Μακρυγιάννη. Κι αυτόν τον ορίζοντα δεν μπορέι να του τον εξασφαλίσει το σημερινό σάπιο και διεφθαρμένο κομματικό κατεστημένο.

Είναι καιρός να ξεσηκωθεί ο λαός. Να αποφυλακίσει τη φωνή που είναι αμπαρωμένη μέσα στη ραγιάδικη νοοτροπία του. Να συναπαντήσει χωρίς φόβο τον παραλογισμό της πραγματικότητας που βιώνει και να αναμετρηθεί μαζί του.

Είναι καιρός να παύσει να “προσεύχεται” σε αποκεφαλισμένους κομματικούς ανδριάντες. Η δαιμονική ηδονή της πρόσδεσης σε ιδεοληψίες του παρελθόντος, τον έκανε να μιλάει πια με τη σκιά του και να ακούει απλώς τον απόηχο των λόγων του…

Γιατί όλοι αυτοί οι κομματικοί εγκάθετοι θέλουν το λαό χωρίς αντίδραση και γνώση. Και οι όποιες απορίες του να γεμίζουν απλώς τη χούφτα του. Κι έτσι ο άρτος ο επιούσιος του λαού, γίνεται άρτος πλούσιος που μουχλιάζει στις ψωμιέρες των ανεπάγγελτων, των ευκόλως πλουτισάντων και επίδοξων για μια ακόμη φορά “σωτήρων” του πολιτικών…

πηγη