Τώρα ποὺ μεγάλωσα αἰσθάνομαι ὅτι ἀπὸ τὴν παιδικὴ στὴν ἐνήλικη ζωὴ μεσολαβεῖ ἔνα βῆμα, ἕνα καὶ μοναδικὸ βῆμα μοναχικότητος, ποὺ μᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ τοὺς γονεῖς μας, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ γίνουμε ὁ ἐαυτός μας.
Ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ὁ ἐρημίτης καὶ ἡ γριὰ ἀρκούδα τῶν βουνῶν κουβαλοῦν πάντα μαζύ τους ἕνα νῆμα ποὺ τοὺς συνδέει μὲ τοὺς γονεῖς τους, μὲ τοὺς ἀγαπημένους τους τοὺς συγγενεῖς τους καὶ μὲ τις ἀναμνήσεις τῶν παιδικῶν τους χρόνων.

Ἀκόμη καὶ οἱ ἐπιτυχημένοι καὶ οἱ ἀνεξάρτητοι καθὼς μιλοῦν, αὐτὸ τὸ νῆμα κρέμεται ἀπὸ τὸ στόμα τους καὶ τοὺς ὁδηγεῖ πίσω στὴν ζεστὴ ἄνεση τῆς παιδικῆς τους ἡλικίας.
Οὐδεὶς σπάει ὁλοκληρωτικὰ αὐτὸ τὸ νῆμα.

Κάποιοι ὅμως γαντζώνονται, κρέμονται ἀπὸ αὐτὸ καὶ φοβοῦνται τὶς στιγμὲς τῆς μοναχικότητος σὰν πανούκλα καὶ ἔτσι οὐδέποτε μένουν μόνοι καὶ δὲν ἐπικοινωνοῦν ἀληθινὰ μὲ τὸν ἑαυτό τους.
Ὡστόσο ἡ μοναχικότης, ἀντίθετα ἀπὸ τὴν μοναξιά, ποὺ ἔχει μιὰ ἀποκρουστικὴ ψυχρότητα, ἔχει μιὰ λαμπερὴ εὐωδία καὶ μᾶς βάζει στὴν διαδικασία νὰ ἀνακαλύψουμε τὴν μαγικὴ λῖθο ποὺ ὑπάρχει μέσα μας, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ ἔχουμε ὑγιεῖς σχέσεις μὲ τοὺς ἀνθρώπους γύρω μας, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν ἑαυτό μας.

Χωρὶς τὴν μοναχικότητα δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξῃ ἀληθινὴ ἀγάπη, προσευχή, ἔμπνευσις καὶ θάῤῥος.
Δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξῃ ποἰησις, δημιουργικότης, ἁγνὴ χαρὰ καὶ ἀληθινὴ δράσις.

Γιῶτα Σούσουλα

εἰκόνα