Μᾶς ἔλειψαν…
Μᾶς κούρασε ἡ ἀναμονὴ ἐκείνων τῶν ὁλίγων καὶ σημαντικῶν καὶ σπουδαίων ποὺ θὰ μᾶς τραβήξουν ἀπὸ τὴν μετριότητα καὶ ἀπὸ τὴν ἀδράνεια καὶ θὰ μᾶς ὁδηγήσουν στὴν μάχη καὶ  στὴν νίκη…
Μά κι ἐμεῖς;
Εἵμαστε ἐμεῖς ἕτοιμοι γιά νά ἀκολουθήσουμε τόν ἡγέτη καί τόν ἥρωα καί τόν κάθε ἕνα πού εἶναι ἕτοιμος νά θυσιαστῇ γιά τό κοινό καλό;
Εἴμαστε ἕτοιμοι νά τόν ἀναγνωρίσουμε καί νά τοῦ δόσουμε χῶρο νά κινηθῇ ἐλεύθερα;
Ὑπάρχει χῶρος γιά αὐτόν στίς κοινωνίες μας; Ὑπάρχει πιθανότης νά ἀποφασίσῃ, ἐὰν φυσικὰ ὑπάρχῃ, νά δόσῃ τό παρόν; Θά ἤθελε νά ἡγηθῇ σέ ἔναν σκορπισμένο καί διαλυμένο στρατό; Ἤ θά τρομάξῃ καί θά παραμείνῃ στήν ἀφάνεια;

Κι ἀπὸ τὴν ἄλλην…
Εἴμαστε αὐτοί πού δικαιοῦνται νά βροῦν τόν στρατηγό τους, διότι νωρίτερα προετοιμαζόμασταν γιά τόν ἐρχομό του;
Εἴμαστε ἐμεῖς ἕτοιμοι νά γίνουμε στρατηγοί; Μήπως εἴμαστε ἕτοιμοι νά γίνουμε Ἥρωες; Μήπως εἴμαστε ἕτοιμοι νά πεθάνουμε γιά μίαν ἰδέα πού λέγεται Ἑλλάς;
Ἤ ὄχι;

Νοσταλγοῦμε ἥρωες ἐπεὶ δὴ βλέπουμε γύρω μας νάνους!!!
Ἐκεῖ εἶναι ἡ ἀπάντησις…
Βλέπουμε νάνους γύρω μας διότι γεμίσαμε ἀπὸ νάνους… Διότι γίναμε νάνοι…
Ἐμεῖς, καθρέπτης τῶν ἄλλων, δυστυχῶς, καταλήξαμε νάνοι… Μικροί, ἀσήμαντοι, ἄνευ σημασίας νάνοι…
Ἀλλά…

Ἀλλά…
Ἡ ἱστορία ἔχει ἀποδείξῃ πὼς ΜΟΝΟΝ ἡ Ἀνάγκη μετατρέπει τὸν νάνο σὲ Γίγαντα.
Ἡ ἱστορία ἔχει ἀποδείξῃ πὼς ΜΟΝΟΝ ἡ Ἀνάγκη μετατρέπει τὸν ἀνθρωπάκο σὲ Ἥρωα.
Ἡ ἱστορία ἔχει ἀποδείξῃ πὼς ΜΟΝΟΝ ἡ Ἀνάγκη πείθειι ἀκόμη καὶ τοὺς …Θεοὺς νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὸν Ἄνθρωπο!!!
Κι ἐμεῖς ἀκόμη δὲν ἔχουμε φθάσῃ σὲ ἐκεῖνο τὸ σημεῖον ποὺ νὰ ὁδηγῇ ἡ Ἀνάγκη τὴν ἀνάσα μας, τὰ βήματά μας καὶ τὴν σκέψιν μας…
Κοντεύουμε, ἀλλὰ ὄχι, ἀκόμη δὲν ἔχουμε φθάσῃ…

Πῶς; Πότε; Μέ ποιόν τρόπο θά φθάσουμε;
Ἄς μὴν βιαζόμαστε…
Σήμερα τιμοῦμε ἄλλους Ἥρωες… Διαβάζοντας γιὰ αὐτούς, μαθαίνοντας γιὰ αὐτούς, σπουδάζοντάς τους ἀρχίζουμε σιγὰ σιγὰ νὰ τοὺς πλησιάζουμε καὶ νὰ μυρίζουμε κάτι ἀπὸ τὸ χνῶτο τους… Μυρίζοντας ὅμως κάτι ἀπὸ τὸ χνῶτο τους κάτι ἄλλο ξυπνᾷ μέσα μας…
Λίγο λίγο… Σταγόνα τὴν σταγόνα… Βῆμα τὸ βῆμα…
Θὰ φθάσουμε καὶ δὲν θὰ εἶναι ἀργά…

Νοσταλγοῦμε ἥρωες ἐπεὶ δὴ βλέπουμε γύρω μας νάνους… Ἐπεὶ δὴ γίναμε νάνοι…
Μὰ ἐφ’ ὅσον νοσταλγοῦμε ἥρωες σημαίνει πὼς γνωρίζουμε τὸ τὶ εἶναι οἱ ἥρωες… Σημαίνει πὼς κάτι μέσα μας ἀκόμη εἶναι ζωντανό… φωνάζει… Μᾶς τραβᾷ ἀπὸ τὸ τέλμα καὶ μᾶς ἐμβολιάζει μὲ ὅσα χρειάζονται…
Κι ὅσο ἐξακολουθεῖ ἡ κατρακύλα, τόσο περισσότερο θὰ νοσταλγοῦμε…
Κι ὅσο περισσότερο θὰ νοσταλγοῦμε, τόσο περισσότερο θὰ μεγαλώνουμε…
Κι ὅσο περισσότερο θὰ μεγαλώνουμε, τόσο περισσότερο θὰ πλησιάζουμε σὲ ἐκείνην τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ γίνῃ ἡ μεταμόρφωσίς μας…
Ποὺ θὰ ξυπνήσουμε Ἥρωες… Ποὺ θὰ ἀφήσουμε τοὺς νάνους πίσω μας, στὴν λήθη καὶ στὴν λησμονιά…

 

Χρόνια καλὰ Ἕλληνες!!!
Καλὴν λευτεριά!

Φιλονόη

 

Ἡ παραπάνω φράσις τοῦ Σαράντου Καργάκου, τὴν ὁποία, λόγῳ τῆς ἡμέρας, «ἔκλεψα» γιὰ τίτλο τοῦ σημειώματός μου.

φωτογραφία