Στὴ Νέα Τάξη πραγμάτων δὲν θ’ ἀναγνωρίζονται πιὰ ἐθνικὰ δικαιώματα. Μόνο τὰ δῆθεν ἀτομικά. Οἱ ἄνθρωποι θὰ «ἀπαλλαγοῦν» ἀπὸ ἐθνικὰ καὶ θρησκευτικὰ δεσμά. Τὸ ἄτομο θὰ τοποθετεῖται ἐπάνω ἀπὸ τὸ ἐθνικὸ ἢ τὸ θρησκευτικὸ σύνολο.
Ἔτσι θὰ ζῇ σὲ ἕνα πλαίσιο τάχα εὑρυτέρας ἐλευθερίας.
Ὅμως, αὐτὰ ποὺ οἱ κήρυκες τῆς παγκοσμιοποιήσεως ὀνομάζουν δεσμά, δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο ἀπὸ δεσμοί.
Δεσμοὶ καταγωγῆς, δεσμοὶ θρησκευτικοί, γλωσσικοί, πολιτιστικοί, ἱστορικοί. Δεσμοὶ κοινῶν τρόπων ζωῆς, κοινῶν ἀγώνων, κοινῶν πόνων καὶ θυσιῶν, κοινῶν ἐλπίδων.
Τὸ ἔθνος δὲν εἶναι μία ἰδεολογικὴ κατασκευὴ οὔτε ἕνα ἁπλὸ ἱστορικὸ ἐπιγέννημα.
Τὸ ἔθνος εἶναι ψυχή.
Τί μπορεῖ νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος χωρίς τό ἔθνος του;
Ἕνα ἀπρόσωπο ὄν, χωρὶς μνήμη καταγωγῆς, ἕνα μετέωρο πλάσμα, ποὺ δὲν ξέρει ἀπὸ ποῦ ἔρχεται, ἄρα καὶ ποῦ πηγαίνει.

Σαράντος Καργάκος

«Παγκοσμιοποίηση καὶ Φιλελευθερισμός. Ἀπὸ τὸν Κύκλωπα στὸν Ὀδυσσέα»