Ὅλα αὐτὲς τὶς ἡμέρες συνηγοροῦν στὴν κοινὴ διαπίστωσιν πὼς ἡ ἀπουσία δικαίου εἶναι μόνιμος κατάστασις στὴν χώρα…
Φυσικὰ καὶ θὰ συμφωνήσω μὲ τὶς διαπιστώσεις…
Ἁπλῶς νά…
Ἐχθὲς τὸ βράδυ ἀδυνατοῦσα νὰ κοιμηθῷ…
Στριφογύριζα διαρκῶς διότι μία σκέψις μὲ ἀνεστάτωνε…
Γιὰ τὴν ἀκρίβεια… Μία σειρὰ ἀπὸ σκέψεις-ἐρωτήματα…

«…Καί τί ἔκανα ἐγώ γιά νά μή βιώνουμε σήμερα ἀπουσία δικαίου; Ποῦ ἤμουν ἐγώ ὅταν οἱ γνωστοί καραγκιόζηδες ἐξακολουθοῦσαν νά μᾶς δουλεύουν ψιλό γαζί; Ποῦ ἦταν ἡ ἀντίδρασίς μου σέ πολιτικό, κοινωνικό, ἀνθρωπιστικόν ἐπίπεδον;
Ἤ μήπως σιωποῦσα κι ἀνεχόμουν;
Μήπως τελικῶς διά τῆς ἀδιαφορίας ἤ διά τῆς ἀνοχῆς μου συνεργοῦσα;
Καί σέ ποιόν βαθμό;…»

Κι ἄλλα πολλά… Ἀνάλογα…
Ἀλήθεια, μποροῦμε νά θέσουμε αὐτά τά ἁπλᾶ ἐρωτήματα στούς ἑαυτούς μας;
Κι ἐάν ναί, μποροῦμε ἀπό σήμερα, ὄχι ἀπό αὔριο, νά ἀλλάξουμε αὐτήν τήν μοιρολατρική στάσιν τοῦ παθητικοῦ θεατοῦ;

Ἐὰν ναί, τότε θὰ μποροῦμε σὲ λίγα χρόνια νὰ συζητᾶμε γιὰ ἀπουσία …ἀδίκου.
Ἔως τότε, κι ἐφ΄ ὅσον ἐμεῖς θὰ παραμένουμε θεατές, καλῶς συμβαίνουν ὅσα συμβαίνουν.

Φιλονόη

φωτογραφία