Ο φόβος, είναι ένα άκρως ύπουλο συναίσθημα το οποίο σου αλλοιώνει την οπτική, αλλά και πολύ περισσότερο τις κινήσεις.
Δεν μιλάω για τον φόβο που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγματικού κινδύνου ή μιας απειλής.
Μιλάω για τον φόβο που αναβλύζει βίαια, κάτω από το αδιόρατο φορτίο μιας πλασματικής απειλής.
Γεννιέται χωρίς προειδοποίηση! Ξεπηδά από το πουθενά, ως ο κομάντο των ανασφαλειών σου και σε αιφνιδιάζει.
Φοβίες και ανασφάλειες. Χωρίς το ένα δε θα υπήρχε το άλλο…
Είμαι αρκετά καλός; Είμαι αρκετά όμορφος; Είμαι αρκετά δυνατός; Είμαι αρκετά αυτόφωτος; …
Αμφιβολίες…
Αμφιβολίες όμοιες με σιχαμένα ερπετά που σούρνονται στα πόδια του “εγώ” σου γλείφοντας το ηδονικά… Και τελικά κάποτε, καταφέρνουν να το αποπλανήσουν…
Βρήκαμε την αλυσίδα! Αμφιβολίες – Ανασφάλειες – Φοβίες.
Η αλυσίδα που τυχαίνει ενίοτε να μας τυλίξει γύρω- γύρω και να μη μπορούμε να κάνουμε ρούπι!
Και αν επιτρέψουμε στο φόβο να μας πάρει αγκαζέ, στο διάβα της ζωής, τότε, καταδικαζόμαστε μοιραία στο να ζήσουμε μια ζωή δίχως κανένα ηρωισμό…
Ο φόβος είναι τόσο τρομερά μεγάλο και συνάμα αβυσσαλέο συναίσθημα που εμπεριέχει μέσα στα σπλάχνα του την ίδια την βία! “Έξεις φόβω ευσέβειαν” σας θυμίζω. Δία της βίας εννοεί.
Οι φοβίες εν τέλει προέρχονται από τον εκφυλισμό του ανθρώπινου νου. Την ηθική διαφθορά του τρόπον τινά! Την εξαχρείωση του αν θέλετε.
Ο φόβος πάντως κρύβει και μια κάβλα θα λέγαμε. Δεν είναι τυχαίο, το ότι οι πρόγονοί μας πίστευαν ότι ο Φόβος είναι γιός του Θεού Άρη και -ω της έκπληξης- της Θεάς Αφροδίτης! Της Θεάς του έρωτα…
Υπάρχει στα πάντα του όλον νομίζω κάποιο όριο, ένα χρυσό μέτρο να πούμε, έτσι ώστε όλα τα σύναισθήματα, άσπρα και μαύρα, να έχουν κάποιο λόγο ύπαρξης…
Πελαγοδρομώ θαρρώ. Αλλά, όταν έχεις να πραγματευτείς με τον ψυχισμό του ανθρώπου, τι άλλο σου μένει, παρά να πελαγοδρομήσεις…
Πελαγοδρόμησε! Φτάνει να μη φοβηθείς…
γουφ…
(Διάβασα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στο blog “”Φιλονόη ἐκ Πόντου” με τον τίτλο “Ὁ φόβος“. Σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να το δείτε, είναι εξαιρετικό.

Κῶστας outsider