Ἐπὶ τέλους, μία εὐτυχισμένη οἰκογένεια.

Δὲν ἐπίστευα στὰ μάτια μου σήμερα, κατὰ τὸ σούρουπο, ποὺ καθόμουν καρτέρι περιμένοντας νὰ φωτογραφίσω τὸν λῦκο. Ἀπὸ μίαν συστάδα δένδρων ξεπροέβαλε αὐτὴ ἡ ἀξιαγάπητος οἰκογένεια!
 Ἡ συγκεκριμένη μητέρα ἀξίζει ἔπαινο. 

Σὲ μίαν περίοδο ἰδιαιτέρως δύσκολη, μὲ ἀρκοῦδες νὰ πυροβολῶνται συνεχῶς ἢ νὰ σκοτώνονται στὴν ἄσφαλτο, στὸν νομὸ Καστοριᾶς, αὐτὴ κατάφερε νὰ μεγαλώσῃ ὄχι ἕνα, ἀλλὰ τρία μικρά.

Γιὰ εὐνοήτους λόγους δὲν ἀναφέρω τὴν τοποθεσία ποὺ τὶς φωτογράφισα. Εἶναι κάπου στὸν νομὸ Καστοριᾶς. Τέτοιες εἰκόνες εἶναι σπάνιες, τὰ τελευταία χρόνια καὶ ὁ λόγος εἴμαστε ἐμεῖς καὶ μόνον ἐμεῖς..

Πρέπει νὰ κατανοήσουμε πὼς ἡ φύσις εἶναι τὸ σπίτι μας.
Σκοτώνοντας κάθε μορφὴ ζωῆς, ποὺ δὲν μᾶς «βολεύει» ἢ πού, ἐνδεχομένως, θίγει τὰ συμφέροντά μας, εἶναι σὰν νὰ τραντάζουμε μὲ ἕνα κομπρεσὲρ τὰ θεμέλια τοῦ σπιτιοῦ μας. Ἐπαγρυπνοῦμε, δὲν ἐφησυχάζουμε ποτέ. Θέλουμε τὴν φύσι μας ἀκέραια. Θέλουμε ἡ ἀρκούδα νὰ συνεχίσῃ νὰ ὑπάρχῃ στὴν Ἑλληνικὴ ὕπαιθρο.

Ἡ Ἑλλάδα εἶναι καὶ δική της!

Καπουργάς Κώστας.