Ἕνα θεμελιῶδες χαρακτηριστικὸ τῆς διαδοχῆς τῶν Ἐποχῶν εἶναι ἡ ροὴ τοῦ χρόνου. Ἤδη κατὰ τὸ πέρασμα στὴν Σιδηρᾶ ἐποχὴ (-8ο μὲ -6ο αἰ) γίνεται ἀντιληπτὸ ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἀντιλαμβάνονταν ἀλλοιῶς τὴν ροὴ τοῦ χρόνου πρὶν καὶ ἀλλοιῶς μετά.
Κατὰ τὴν Σιδηρᾶ ἐποχὴ ὁ χρόνος εἶναι ὁ πιὸ πυκνός, ἐνῶ κατὰ τὴν Χρυσὴ ὁ πιὸ ἀραιός. Αὐτὸ δίδει καὶ τὴν διαφορὰ χρονικῆς ἐκτάσεως, ὅπου στὸ ἕνα ἄκρο ἔχουμε τὴν μεγαλύτερη συμπίεση καὶ πυκνότητα, ἐνῶ στὸ ἄλλο τὴν ἀνεμπόδιστη ροὴ ποὺ ἀπλώνεται ἀβίαστα.

Μεταξὺ τῶν κυρίων τεσσάρων Ἐποχῶν, ὑπάρχουν καὶ ἐνδιάμεσα στάδια, ὄχι ὅμως πανομοιότυπα μεταξὺ τους. Μεταξὺ τῆς Σιδηρᾶς καὶ τῆς Χάλκινης ἐποχῆς, τὸ ἐνδιάμεσο στάδιο λέγεται ἡ ἐποχὴ τῶν Ἡρώων. Σὲ αὐτὴν μόλις ἔχουμε εἰσέλθει.

Ἄλλη μία λεπτομέρεια εἶναι ὅτι δὲν πρόκειται γιὰ στατικὸ κύκλο Ἐποχῶν ἀλλὰ γιὰ σπεῖρες. Ἡ ἐπόμενη Χρυσῆ ἐποχὴ εἶναι σὲ ἄλλη σπεῖρα ἀπὸ τὴν προηγουμένη. Ἔτσι τίποτα δὲν ἐπαναλαμβάνεται ἀκριβῶς ἀλλὰ ὁ κάθε φαινόμενος κύκλος εἶναι κατ’ οὐσίαν μία νέα σπείρα ποὺ ἀνοίγει.

Φρούριον