Εἶπες• «Θὰ πάγω σ’ ἄλλη γῆ, θὰ πάγω σ’ ἄλλη θάλασσα.
Μιὰ πόλις ἄλλη θὰ βρεθῆ καλλίτερη ἀπὸ αὐτή.
Κάθε προσπάθειά μου μιὰ καταδίκη εἶναι γραφτή•
κι εἶν’ ἡ καρδιά μου — σὰν νεκρός — θαμμένη.
Ὁ νοῦς μου ὡς πότε μές στόν μαρασμόν αὐτόν θὰ μένῃ.
Ὅπου τὸ μάτι μου γυρίσω, ὅπου κι ἄν δῷ
ἐρείπια μαῦρα τῆς ζωῆς μου βλέπω ἐδῶ,
ποὺ τόσα χρόνια πέρασα καὶ ῥήμαξα καὶ χάλασα.»

Καινούργιους τόπους δὲν θὰ βρῆς, δὲν θὰ βρῆς ἄλλες θάλασσες.
Ἡ πόλις θὰ σὲ ἀκολουθῆ. Στοὺς δρόμους θὰ γυρνᾶς
τοὺς ἴδιους. Καὲ στὲς γειτονιὲς τὲς ἴδιες θὰ γερνᾶς•
καὲ μὲς στὰ ἴδια σπίτια αὐτὰ  θ’ ἀσπρίζης.
Πάντα στὴν πόλι αὐτὴ θὰ φθάνῃς. Γιὰ τὰ ἀλλοῦ — μὴν ἐλπίζεις—
δὲν ἔχει πλοῖο γιὰ σέ, δὲν ἔχει ὁδό.
Ἔσι ποὺ τὴν ζωή σου ῥήμαξες ἐδῶ
στὴν κώχη τούτη τὴν μικρή, σ’ ὅλην τὴν γῆ τὴν χάλασες.

Κωνσταντῖνος Καβάφης

ἀπὸ Ὄθωνα Δρακᾶτο