Πᾶρε χαλκό, δῶσε ἀσήμι, ὁ Κυπραῖος!

Γελοῦν, οἱ Ὀμηριστές, μὲ τὴν σκηνὴ στὸ Ζ, 196sq τῆς Ἰλιάδας, ὅπου ὁ Γλαῦκος ἀνταλλάσσει τὰ χρυσᾶ του ὅπλα, μὲ τὰ ὀρειχάλκινα τοῦ Διομήδους. Χρύσεα ἀντὶ χαλκείων, ποὺ λέει ἡ παροιμία.
Παλαιὰ ὑπόθεσις, τὰ χάλκινα, σὲ τὰ ‘μᾶς, τῆς Ἀλάσιας οἱ μάγκες. Ἀνάμεσα στὶς 7 (ἤ, εἶναι ὀκτώ;) ἐπιστολὲς τοῦ Κυπρίου βασιλέως Ἀλάσιας πρὸς τὸν Φαραὼ Ἀμένοσφι, ποὺ εὑρέθησαν στὸ Tell-Ell-Armana, circa1566 BC, εἶναι καὶ μία στὴν ὁποία ὁ Κύπριος Βασιληὰς ἐξηγεῖ στὸν Αἰγύπτιο «ἀδελφό» του ὅτι τοῦ στέλνει 500 τάλαντα χαλκού…μόνο, γιατί ὁ Νεργκάλ, ὁ (Ἀσσύριος) θεὸς τοῦ θανάτου, ἔχει φάει ὅλους τοὺς ἐργάτες τοῦ χαλκοῦ, στὸν δύσκολο, ἀπὸ τότε, ἕως θανάτου, «κοῦσπο στὸ Μιτσερὸ»…

Ἀλλά, σὰν ἄλλος Διομήδης, 300 χρόνια, ἂς ποῦμε ἀργότερα, πιὸ σύγχρονα, στὸν 16ο πχ αἰῶνα, ὁ Κύπριος βασιληὰς δημιουργεῖ παράδοση μὲ τὴν ὑπερτιμολόγησι τοῦ μπρούντζου, τοῦ «νηλεοὺς χαλκοῦ». Ζητεῖ, σὲ ἀντιπροσφορά, «μεγάλη ποσότητα …ἀργύρου, ἀσημιοῦ».
Ταλαντοῦχος ἀπὸ κάθε ἄποψι, ὁ δικός μας μπακιρτζής. Πᾶρε μπακίρι, δῶσε ἀσήμι. Καὶ καμπόσο.
Ὁ Σταυράκης τοῦ 16ου πρὸ Χριστοῦ αἰῶνος. Δὲν ἀλλάξαμε, εἶναι στὸ αἷμα μας…

Χάλκεα ἀντὶ χρυσείων
Διαβάζομαι. Ἐπηρεάζω. Ὄχι πάντα στὸ καλό, προσέξατε καὶ ἐσεῖς λίγο. Ἐκεῖ ποὺ τὰ γράφαμε αὐτά, γιὰ τὸν «ταλαντοῦχο» Κύπριο βασιλέα στὰ 1566 πχ, διαβάζουμε στὸ Βῆμα τὸν τίτλο «Χαλκὸς σὰν Χρυσάφι»!
Νά, λοιπόν, ποὺ χαλκοῦ ἔχουν σήμερα ζηλώσει λῃστὲς στὴν Ἑλλάδα, λεηλατῶντας σιδηροτροχιὲς κι ὅπου ἀδέσποτος χαλκός…για νὰ τὸν ἀνταλλάξουν με…χρυσάφι!
Ἐγὼ φταίω. Κινῶ τίς ἀγορές! Μέχρι καὶ τὰ καντήλια ἀπὸ τοὺς τάφους κλέβουν! Ἀδιαμαρτύρητα!

Χριστοδούλου Τῖτος