Μισῶ κάθε τί πολιτικό.
Κάθε τί ποὺ ἔχει σχέσι μὲ τὴν ἐλεεινὴ «ἀποκατάστασι» τῆς δημοκρατίας τοῦ 1974.
Ποιός καί τί ἀπεκατέστησε;
Ποιός καί τί ἄλλαξε κάτι, ἔστω στὸ ἐλάχιστον, ἀπό αὐτά ποῦ ηὗραν οἱ συνταγματάρχες τό 1967;;
Ποιός μετενόησε γιά τό βόλεμα συγγενῶν καί ἡμετέρων, τόν παλαιοκομματισμό, τό ῥουσφέτι, τό μέσον, τήν ἀναξιοκρατία, τήν ἀδιαφάνεια;;;

Μισῶ κάθε τί τὸ πολιτικό. Τὰ παχειὰ τὰ λόγια, τὰ ψεύτικα χαμόγελα, τὶς ὑποσχέσεις χωρὶς ἀντίκρυσμα τὰ φαντακτερὰ συνθήματα, τὶς γλοιώδεις δηλώσεις, τὶς φτιακτὲς συμπεριφορές, τοὺς κλακαδόρους, τοὺς ἀξιολυπήτους «ἰδεολόγους»…

Μισῶ κάθε τί πού, ἄμεσα ἤ ἔμμεσα, ὑπεστήριξε, προῴθησε, ἐστήριξε, ἐχειροκρότησε καὶ ἐπεβράβευσε κάθε τί ποὺ ἔχει σχέσι μὲ πολιτικὴ καὶ πολιτικούς. Τὸ κολλέγιον Ἀθηνῶν, τὸ Χαρβαρντ, τὰ «τζάκια» τοὺς μεγαλο-δημοσιογράφους, τοὺς ἐθνικοὺς ἐργολάβους, τοὺς μεγαλο-ἐκδότες, τὸ ἐφοπλιστικὸ λόμπυ, τὶς λέξεις «κόμμα» καὶ «παράταξις», τὶς κλαδικές, τοὺς ἐλεεινοὺς συνδικαλιστές, τὸ κάθε μορφῆς, εἴδους καὶ φύλου θλιβερὸ ἀνθρωπάκι ποὺ ἐπέταξε στὰ σκουπίδια ὄνειρα κι ἐλπίδες καθημερινῶν ἀνθρώπων, στὸ ὄνομα καὶ στὴν νίκη τῆς «δικῆς» του παρατάξεως.

Μισῶ κάθε ἕναν ποὺ συνέβαλε λίγο ἢ πολύ, ἠθελημένα ἢ ὄχι, στὸ καθημερινὸ ἄγχος καὶ στὴν δυστυχία μου, στὴν ἀπώλεια τοῦ χαμογέλου καὶ τῆς ἀνεμελιᾶς μου.
Μισῶ ὁποιονδήποτε πού, ἂν τί ταπεινῶς νὰ σκύψῃ τὸ κεφάλι, ζητῶντας μου συγγνώμη, αὐτὸς μοῦ ἐκούνησε ἀπειλητικῶς τὸ δάκτυλο, προειδοποιῶντας με γιὰ τὸ τί θὰ πάθω ἐὰν δὲν τὸν ἀφήσω νὰ μὲ «σώσῃ».
Μισῶ ὅποιον συνεχίζει νὰ παίζῃ, ὄχι μὲ τὰ λίγα ὄνειρα κι ἐλπίδες ποὺ μοῦ ἀπέμειναν, ἀλλὰ μὲ ἐκεῖνα τοῦ παιδιοῦ μου, ὑποσχόμενος ἀνέφικτα καὶ φανταστικά.
Μισῶ καὶ θὰ μισῶ κάθε τί τὸ πολιτικό, μιᾶς καὶ ὁ δρόμος ποὺ βαδίζω δὲν ἔχει πιὰ γυρισμό…

Ἀπόστολος Ἀθανασάκης

φωτογραφία