Μηδέν. (β)


‘Ως μὴ ΕΙΝΑΙ
Ἡ ἐννοιολογικὴ ἄρνησις τῆς ὑπάρξεως γενικῶς τοῦ ΕΙΝΑΙ (ἀπόλυτον μηδέν) ἤ μόνον Ἰδιότης τοῦ ΕΙναι (σχετικὸν μηδέν).
Ἡ ἐβραϊκὴ- χριστιανικὴ  κοσμολογία διδάσκει ὅτι ὁ θεὸς ἐδημιούργησεν ἐκ τοῦ μηδενὸς τὸν κόσμον.

Ὁ Πλάτων καὶ ὁ Πλωτῖνος χαρακτηρίζουν τὴν ὑλη ὡς «μὴ ὄν»,
ὁ δὲ Ἔγελος ταυτίζει τὸ ΕΙΝΑΙ μὲ τὸ μηδὲν καί, ἐρμηνεύει ἀπὸ αὐτὴν
τὴν σύζευξιν τὴν διαλεκτικὴν ἐξέλιξιν ὅλων τῶν ὄντων.
Εἰς τὸν Χάϊντεγκερ τὸ μηδὲν εἶναι ἕνας τρὸπος παρουσίας τοῦ ἰδίου τοῦ ΕΙΝΑΙ, ὅπως τὸ ἀντιλαμβανόμεθα εἰς τὴν κατάστασιν τῆς ἀγωνίας, εἰς τὴν ὁποίαν ἐξαφανίζεται κάθε ὄν καὶ, μαζ]y ἡ ἀσφάλεια ποὺ βρίσκει ὁ ἄνθρωπος εἰς αὐτό.
Εἰς τὸν Σάρτρ τὸ μηδὲν εἶναι ἡ τελεία ἐσωτερικὴ καὶ ἐξωτερικὴ ἀκαθoριστία, εἰς τὴν ὁποίαν ὁ ἄνθρωπος, ποὺ εἶναι φορεύς τοῦ μηδενὸς ὁφείλει νὰ καθορίσῃ ἐλευθέρως τὸν ἐαυτqon του.!

 

Leave a Reply