Ἡ ἄσκημη γάτα…

Είχα δει και παλαιότερα μια τέτοια γάτα να σουλατσάρει στον κήπο της πολυκατοικίας. Είναι απ΄αυτές τις γάτες που σε κάνουν να τις αποστρέφεσαι όσο κι αν αγαπάς τις γάτες. Είναι απ’ αυτές τις γάτες που δεν θυμίζουν γάτες. Απ’ αυτές τις γάτες που δεν μπορεί, όλο και κάπου τις έχει πάρει το μάτι σας να περνούν σαν τρομαγμένοι δαίμονες, λιανές και πασαλειμμένες με ένα μαυρο-κάστανο, σαν λάσπη, τρίχωμα, λειψό τόπους τόπους, με μια ουρά ισχνή, οστέινη και νευρική, που λειτουργεί σαν αντένα προειδοποιήσεως για τον παραμικρό κίνδυνο.

Είχα δει και παλαιότερα μια τέτοια γάτα, που σε μερικές ημέρες, από την στιγμή που την πρωτο-εντόπισα, την ξαναείδα ξαφνικά στον κήπο, αλλά αυτή την φορά τριγυρισμένη από τα νεογέννητά της, ένα τσούρμο γατιά όλων των αποχρώσεων. Από τότε άρχισα να την παρατηρώ συστηματικά και να την ταΐζω. Μου έκανε εντύπωση πόσο σίγουρα τα μεγάλωνε. Πόσο επίμονα τα πρόσεχε. Πόσο υπομονετικά τα θήλαζε. Πόσο στωικά τα άφηνε να παίζουν με την ουρά της. Πόσο υπερήφανα τα θαύμαζε όταν ξεκινούσαν να παίρνουν πρωτοβουλίες . Και πόσο απεγνωσμένα τα αναζητούσε όταν κάποιο -ανθρώπινο- χέρι τα εξαφάνισε όλα εν μια νυκτί, ενώ εκείνη έλειπε…

Από εκείνη την στιγμή αγάπησα όλες τις άσκημες γάτες σαν την αφεντιά της. Υποκλίθηκα μπροστά στην ομορφιά του μητρικού ενστίκτου τους. Και απόρησα μπροστά στην ασκήμια του ανθρωπίνου μυαλού, που κάθισε στην σκοτεινιά της κλεισούρας του και επεξεργάσθηκε με δόλο πώς θα επιτύχει να προκαλέσει την οδύνη μιας αθώας, άσκημης, μεγαλόκαρδης γάτας…

Τα χρόνια πέρασαν.
Τις προάλλες μία άλλη, πανομοιότυπη, πανάγρια ασκημόγατα, από την ίδια παράξενη φυλή με την προηγουμένη, στρατοπέδευσε στον κήπο. Κουβαλώντας μαζί της τα γατιά της. Πήγε και κάθισε σε ένα παρτέρι στα δεξιά του μπαλκονιού μου και εγώ, κατασκοπεύοντάς την διακριτικά για ημέρες, είχα την ευκαιρία να επιβεβαιώσω, για άλλη μια φορά, την εκτίμησή μου για την αξιοθαύμαστη ικανότητα της φυλής των ασκήμων γατιών στην ανατροφή παιδιών…. Πόση αγάπη, πόση εγκαρτέρηση, πόση καλοσύνη, πόση χαρά με τα ευτυχισμένα μικρά της…. Την θαύμαζα και έτσι όπως έχω για συνήθειο τα τελευταία χρόνια να ισοφαρίζω με την ομορφιά της Φύσεως την ασκήμια του πολιτισμένου κόσμου, την είχα επί πλέον για παρηγοριά. Πρωί μεσημέρι βράδυ το βλέμμα μου στην γάτα με τα γατιά της. Γεμάτα αμεριμνησία τα ζωντανά του Θεού , γεμάτα γαλήνη, απέναντι στην ζωή, με φόρτιζαν καθημερινά με ελπίδα… Ώσπου προχθές κάτι παράξενο άλλαξε την εικόνα. Άκουσα την γάτα να νιαουρίζει πνικτά, ζοφερά, με την ίδια απελπισία που νιαούριζε τότε η προκάτοχός της… Βγήκα στον κήπο. Κοίταξα τριγύρω. Έψαξα να βρω τα γατάκια. Πουθενά. Την είδα να τρέχει νευρικά πέρα δώθε . Με κοίταξε, κοντοστέκοντας κάποια στιγμή, και ανασήκωσε την τρίχα της.

Ανέβηκα στο διαμέρισμα και προσπάθησα να συνεχίσω να γράφω. Αδύνατον. Οι οιμωγές της μου σπάραζαν την καρδιά. Η γάτα αρνιόταν να πιστέψει το κακό που την βρήκε. Ώσπου ξαφνικά, κατά το βραδάκι, ένα ισχνό νιαούρισμα απ΄αυτά των μικρών γατιών, διέκοψε το κλάμα της. Νόμιζα πως δεν άκουσα καλά. Το ίδιο και η γάτα γιατί συνέχισε να κλαίει. Το λεπτό νιαούρισμα ξανακούσθηκε. Η γάτα έδειξε να του απαντά. Πετάχτηκα στο μπαλκόνι. Είδα το μικρό μαύρο γατί της να τρέχει προς το μέρος της.
Μόνο του. Τα άλλα τρία εξακολουθούσαν να λείπουν. Η γάτα έτρεξε με αγωνία κοντά του. Έστω και ένα από τα τέσσερα κάτι ήταν. Κάτι υπήρχε να μαλακώσει την ψυχή της. Άρχισε να το γλύφει με μανία, σαν να ήθελε να το καθαρίσει από την μνήμη του τρόμου του…- δεν είναι λίγο να ξεφεύγεις μέσα απ΄τα νύχια του πονηρού αρπακτικού που κατόρθωσε να αρπάξει τα αδέλφια σου…-

Κατέβηκα να τους δώσω φαΐ. Το λιγότερο που μπορούσα να κάνω… Πήγα να τα πλησιάσω αλλά έγιναν καπνός…Βλέπεις, όσο καλές κι αν ήταν οι προθέσεις μου δεν έπαυα να εκπροσωπώ την φυλή μου… Την ίδια φυλή με εκείνη που ανήκει ο εχθρός τους που επεξεργάσθηκε το ίδιο σιχαμένο σχέδιο, που είχε ξανά-επεξεργασθεί στην σκοτεινιά του… Δεν έπαυα να εκπροσωπώ την φυλή των άσχημων ανθρώπων… Την φυλή των πονηρών αρπακτικών….

Ἑλένη Ζιώγα

εἰκὼν

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

2 thoughts on “Ἡ ἄσκημη γάτα…

  1. Eύγε.. χίλια εύγε…… Ελπίζω τα πονηρά αρπακτικά να γίνουν όσοι γίνεται γρηγορότερα,.. άνθρωποι……

Leave a Reply