Ἡ Θυσία τοῦ Ἥρωος Κουκκίδου

Ὁ Κυριάκος Γιαννακόπουλος, παιδὶ ἀκόμη, πουλοῦσε τσιγάρα στὴν Πλάκα, γεννημένος πρὶν ἀπὸ ἔνδεκα χρόνια στὸ Θησεῖο. Ἔτυχε τὴν στιγμὴ τῆς Θυσίας νὰ στρέψῃ τὸ βλέμμα του πρὸς τὴν Ἀκρόπολη: 
«Τὴν ὥρα ἀκριβῶς ποὺ ἔπεφτε τὸ παιδὶ μὲ τὴν σημαία τυλιγμένο καὶ κτυποῦσε στοὺς βράχους. Ἔκανα νὰ τρέξηω πρὸς τὰ ἐκεῖ καὶ δὲν μποροῦσα. Ναί, προσπάθησα, νὰ πάω κι ἐγὼ ἐκεῖ… Τὸ παιδί… Ἔτρεξαν, χάλασε ὁ κόσμος, ἔγινε σεισμὸς ἐκείνην τὴν ὥρα ποὺ εἶδαν τὸ παιδί. Ὅλος ὁ κόσμος ἀναστατώθηκε… Ποῦ νά πάω ἐγώ, παιδάκι τότε, νά χωθῶ ἐκεῖ μέσα στήν στήν στοά τῆς Ἀκροπόλεως; Νά μαζέψω…; Νά προσφέρω τί;;  Ἁπλῶς πῆρα τὰ πράγματά μου κι ἔφυγα. Σκοτώθηκε ἐκείνην τὴν ὥρα. Κτύπησε στοὺς βράχους κι ἐκτινάχθηκε. Τὸ θυμᾶμαι, τὸ βλέπω σὰν νὰ τὸ βλέπω τώρα. Αὐτὸ τὸ πρᾶγμα δὲν πρόκειται νὰ φύγῃ ποτὲ ἀπὸ τὰ μάτια μου, μόνον ὅταν πεθάνω!».

Ὁ Στάθης Ἀρβανίτης, μικρὸ παιδὶ κι αὐτός, θυμᾶται:
«Ἤμουν τότε ἑπτὰ ἐτῶν. Μέναμε ἀκριβῶς κάτω ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη. Ἐκείνην τὴν ἡμέρα, στὶς 27 Ἀπριλίου, μίαν ἡμέρα ἡλιόλουστη, μὲ καθαρότατο οὐρανό, ὁ πατέρας μοῦ εἶχε ἀπαγορεύση -καὶ στὸν ἀδελφό μου καὶ στὴν μητέρα μου-  νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὸ σπίτι. Ἐγὼ ἤμουν στὴν ταράτσα καὶ ἔπαιζα μὲ τὸ αὐτοκινητάκι μου.
Ξαφνικὰ βλέπω ἕνα σῶμα, μᾶλλον πρέπει νὰ ἦταν τσολιάς, νὰ πέφτῃ ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη καὶ νὰ κτυπιέται στοὺς βράχους. Κατέβηκα κάτω, ἀνέφερα στὸν πατέρα μου, ὁ ὁποῖος ἦταν μέσα στὴν σύγχυση τὴν στιγμὴ ποὺ ἔμπαιναν οἱ Γερμανοί.
Μετὰ ἀπὸ 15 ἡμέρες ἔρχεται καὶ μοῦ λέει: «Μικρέ, εἶχες δίκιο. Τὸ εἶπε τὸ BBC».».

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Μυστικὴ Ἀκρόπολις» τοῦ Ἰωάννου Γιαννοπούλου

Ὁ πίναξ εἶναι τοῦ Γερασίμου Γ. Γερολυμάτου

Πανορμίτης Σπανὸς