Ἕνας καλὸς ἄνθρωπος μὲ παρῴτρυνε νὰ πῶ τὰ δέκα καλλίτερα (μουσικὰ) λευκώματα ὅλων τῶν ἐποχῶν.
Πφφφ… Σκέφθηκα, εὔκολο – ξεχνῶντας ὅτι ἔχω καπνίσει σὲ πτήση τῆς Ὀλυμπιακῆς καὶ ἔχω πάρη τηλέφωνο μὲ περιστροφικὴ τοῦ δακτύλου κίνηση, ἐπάνω στὸ καντράν. 

Εὑρίσκω τὰ κιβώτια μὲ τοὺς παλαιοὺς δίσκους, πηγαίνω νὰ ξεδιαλέξω κι …ἐκόλλησα. Μέ ποιό κριτήριο βάζεις σέ σειρά μουσική πού κουβαλᾶς ἀπό παιδί καί γιά μισόν αἰῶνα, 100 lp ποὺ ἀγαπᾶς, ποὺ κάθε ἕνα εἶχε τὴν ἰδιαιτέρα στιγμὴ καὶ σημασία του, ὥστέ νὰ καταλήξουν δέκα στήν κορυφή; Μῦλος, ἐσκέφθην. Δὲν μπορῶ. Ὅμως ὅταν ἕνας καλὸς ἄνθρωπος ἐρωτᾷ κάτι συγκεκριμένο, προσπαθεῖς νὰ ἀπαντᾷς συγκεκριμένα.

Στὸ τέλος, τὸ κριτήριον ποὺ εἶχε νόημα ἦταν μόνον ἕναν.Δὲν ἦταν ἡ μουσικὴ ἀρτιότης τοῦ ἔργου, οὔτε ἡ πραγματικὴ ἢ ἡ ἀποδιδομένη σὲ αὐτὸ ἀξία. Ἦταν τὸ ἐὰν αὐτὰ τὰ δέκα ἔμειναν μαζύ σου, ἐκράτησαν στὴν καρδιὰ καὶ τὸ μυαλό, ἄλλο πιὸ πολὺ ἄλλο πιὸ λίγο, τόσο ὅμως, ὥστὲ νὰ σημάνουν κάτι.

Μαθιόπουλος Χαράλαμπος