Ναί, γιατί ὄχι;
Ἔχω μία φίλη ποὺ ἐδῶ καὶ χρόνια, κάθε φορὰ ποὺ ἀγοράζει κάποιο δῶρο γιὰ τὰ παιδιά της ἤ τὰ παιδιὰ τῶν συγγενῶν της, οὐδέποτε παραλείπει νὰ προσφέρῃ στὸν ἑαυτόν της ἕνα ἀκόμη μπουκαλάκι γιὰ …σαπουνόφουσκες!!!
Ἡ ζωή της, ἐδῶ καὶ χρόνια, κάθε φορὰ ποὺ αἰσθάνεται  κουρασμένη ἤ πιεσμένη, γεμίζει μὲ …σαπουνόφουσκες.
Μὲ τὶς σαπουνόφουσκες ξεφεύγει, ἡρεμεῖ, ἐπαναδομεῖ τὶς σκέψεις της…
…μὰ κυρίως αἰσθάνεται πάλι καὶ πάλι καὶ πάλι …παιδί!!!

Προσωπικῶς δὲν θὰ ἐπέλεγα τὶς σαπουνόφουσκες, ὡς μέσον ἐκτονώσεως, ἀλλὰ ἔχω κι ἐγὼ τὶς δικές μου …«βαλβίδες».
«Βαλβίδες» ποὺ εἶναι ἀνάλογες μὲ τὶς σαπουνόφουσκες τῆς φίλης μου καὶ μὲ …«ἐπαναφέρουν» ὅταν εἶναι ἀναγκαῖον.
Κι ἐπεὶ δὴ ἕνα ἀπὸ τὰ κρύα βράδυα τοῦ περασμένου χειμῶνος κάποιος φίλος μας «ἔκλεψε» τὶς σαπουνόφουσκες τῆς φίλης μας, γιὰ νὰ μπορέσῃ κι αὐτὸς μὲ τὴν σειρά του νὰ μοιραστῇ τὴν ξεγνοασιά τους, θὰ ἔλεγα πὼς γιὰ ἀρχή, μόνον γιὰ ἀρχη, ἐὰν δὲν μποροῦμε νὰ βροῦμε ἄλλου εἴδους …«βαλβίδες ἐκτονώσεως», ἄς δοκιμάσουμε τὶς σαπουνόφουσκες.
Εἶναι ἐξαιρετικὴ ἐμπειρία.
Τοὐλάχιστον γιὰ ὅσους τὴν ἔχουν βιώσει.

Φιλονόη

φωτογραφία