Δικαίωμα στὴν μνήμη εἶναι προνόμιο στὴν ὕπαρξη.

Τριάντα μετρημένοι νοματαίοι ἐμφανισθήκαμε πρὸ ἑνὸς ἔτους ἀκριβῶς, στὸ μνημεῖο τῆς θυσίας (τὴν 31η  Ἰανουαρίου 1996), τῶν: Βλαχάκου, Καραθανάση καὶ Γιαλοψοῦ.
Ἀφήσαμε εἰρηνικὰ ἕνα σεπτὸ στεφάνι μνήμης, ὄχι ἁπλᾶ ἐνθυμούμενοι τῆς θυσίας τῶν ἡρώων, οὔτε ὡς ὑπόμνηση ἐκείνης τῆς προδοσίας, ἀλλὰ κυρίως σὰν τὸ μόνο σημάδι ἐπαγρυπνήσεως σὲ μίαν νέα προδοσία, ποὺ θὰ στείλη κι ἄλλους Βλαχάκους, Γιαλοψοὺς καὶ Καραθανάσηδες, ἄδοξα καὶ ἀτιμωτικά, στὸν τάφο.

Ὁ ἀριθμὸς αὐτός, τὰ τριάντα κεφάλια, σὲ ἕνα τόσο σοβαρὸ θέμα, δείχνει ἔλλειψη κατανοήσεως τοῦ τὶ διακυβεύεται(-ε).
Ἐδῶ δὲν συζητᾶμε γιὰ τὰ πρωτεία στὸν ἐθνικιστικό-πατριωτικὸ χῶρο• ἐδῶ μιλᾶμε γιὰ τὴν στερνὴ γραμμὴ ἐσωτερικῆς ἀντιδράσεως στὸν Τοῦρκο, πρὶν νὰ μᾶς καταπιῇ ἀμασήτους.

Τὰ κανάλια προέβαλαν διαρκῶς σήριαλ στὴν γλῶσσα τους καὶ οἱ πολιτικάντηδες ἔτρεμαν τὸν Ἐρντογάν, ἐνῶ ἐσχάτως τουρκόδουλοι, μὲ τὴν προβιὰ τοῦ Πατριαρχείου, κτυποῦσανν ὕπουλα καὶ ἔπλητταν βάναυσα τὴν ἀναγκαία ἑνότητα στὰ δεξιὰ τῆς χώρας, ὥστε οἱ λελέδες καὶ οἱ ἀριστεροί, μὲ ἐξοντωμένη ἐπικοινωνιακὰ τὴν χρυσῆ αὐγή, νὰ παραδίδουν καθημερινὰ μὲ τὰ τσουβάλια χῶμα καὶ γαλόνια ὕδωρ ἀπὸ τὴν Μητέρα Πατρίδα.

Ἐὰν λείπαμε ἐμεῖς, δὲν ἔμενε κάποιος.
Εἶναι σὰν νὰ σηκώναμε λευκὴ σημαία παραδόσεως. Δὲν ξέρω ἔσεις τὶ σκέπτεσθε – δὲν θεωρῶ πὼς εἶμαι περισσότερο πατριώτης ἀπὸ κάποιον – ἀλλὰ τὸ ἀμερικανικὸ σύνθημα Unite The Right φαντάζει πιὸ ἐπίκαιρο ἀπό ποτέ.

Μακρῆς Γεώργιος