Γελᾶ ἡ Ἱστορία

Γελᾶ ἡ Ἱστορία μὲ τοὺς Ῥωμιούς…!!!

-Τσίπρας: «Θέλω νὰ ἐλπίζω ὅτι εἴμαστε κοντὰ στὴν ἐπαναλειτουργία τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς»

– Διονύσιος Σολωμός: «Τὸ ἔθνος πρέπει νὰ μάθῃ νὰ θεωρῇ ἐθνικὸ ὅ,τι εἶναι ἀληθινὸ»

-Φεῦ ἐὰν Ἐθνικὸ εἶναι ἡ ἐπαναλειτουργία τῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης, ἕνα κτηνοτροφικὸ ἵδρυμα γιὰ ἀναπαραγωγὴ βελτιωμένων ἐγχωρίων(!) ἀνθελληνικῶν ταγῶν (τράγων)…(Βλ. Ἱστορία…)

-Περικλῆ Γιαννοπούλου: «Πᾶς Παπὰς αἰσθανόμενος ὅτι εἶνε Πρῶτα Χριστιανὸς καὶ Δεύτερα Ἕλλην ξουραφισθήτω».

Ῥιζόγιαννης Σωτήρης

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

7 thoughts on “Γελᾶ ἡ Ἱστορία

  1. Παιδιά, νὰ τοποθετήσουμε τὸ ὅλο θέμα σὲ θεωρητικὴ βάση στέρεα; Λοιπόν, εἰδικῶς ἡ “Χριστιανικὴ Ὀρθοδοξία” εἶναι τὸ λίπασμα τοῦ Κομμουνισμοῦ. Ποῦ ὑπῆρξε κομμουνιστικὸ κίνημα ἰσχυρό; Στὴ Ρωσία, Βουλγαρία, Σερβία, Ρουμανία καὶ -ἰδίως- Ἑλλάδα, ὅπου τὸ Κ.Κ.Ε. περὶ τὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 1940, μετὰ τὰ Δεκεμβριανὰ δηλαδή, συγκέντρωνε τὴν προτίμηση τοῦ 50% τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος!
    Νὰ τὸ πιάσουμε ἀνάποδα; Ἐξεγέρσεις κατὰ τοῦ Κομμουνισμοῦ ἔγιναν στὴν Οὑγγαρία (ἀγρίως καθολικὴ χώρα), Πολωνία (ἐπίσης καθολικὴ) καὶ Τσεχοσλοβακία (ἠπίως καθολικὴ χώρα). Ἀκόμα καὶ στὴ Ρουμανία, οἱ Καθολικοὶ καὶ ὄχι οἱ Ὀρθόδοξοι ξεσηκώθηκαν πρῶτοι.
    Ἰδοὺ λοιπὸν γιατί στὴ δική μας χώρα, στίφη εὐσεβῶν καὶ εὐλαβῶν οὐ μὴν ἀλλὰ φιλέορτων καὶ νηστευτῶν ἀριστεροχριστιανιστῶν πηγαίνουνε στὴν ἐκκλησία μὲ τὴν “Αὐγὴ” ὑπὸ μάλης. Καὶ τὸ χειρότερο: Δὲν θεωροῦνται αὐτοὶ ὡς παράφρονες, ἀλλὰ ἐκεῖνοι ποὺ διερωτῶνται πῶς εἶναι δυνατὸν ἄνθρωποι μὲ τὴν “Αὐγή”, τὴν “Ἐλευθεροτυπία” κ.λπ. νὰ μπαίνουνε σὲ ἐκκλησία.
    Ἀλλὰ τὸ ψάρι ἀπὸ τὸ κεφάλι βρωμάει: Ὁ Θεόφιλος Κορυδαλλεύς, ποὺ εἰσήγαγε τὸν ὑλισμὸ στὰ Βαλκάνια καὶ τὸν ἐπέβαλε ὡς “κρατικὴ ἰδεολογία” στὶς -ὑπὸ ἑλληνικὸ οὐσιαστικῶς ἔλεγχο- Ρουμανικὲς χῶρες ὑπῆρξε “Μητροπολίτης Ἄρτης” (ναί! ναί! ἔτσι, ἐν ψυχρῷ)! Ἀντιθέτως ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ὁ ἀδελφὸς τοῦ ὁποίου σκοτώθηκε ἀπὸ καλόγερους, ἔχει ἀφοριστῆ καὶ ὁ ἀφορισμὸς δὲν ἔχει ἀρθῆ.
    Καὶ τὸ κυριώτερο: Ὁ -κατὰ τὴ γνώμη μου τοὐλάχιστον- μέγας Κωνσταντῖνος Παπαρρηγόπουλος ὑπῆρξε σαφέστατος: ὁ ἄγαμος ὀρθόδοξος κλῆρος (ἱερομόναχοι, ἡγούμενοι, ἐπίσκοποι, ἀρχιεπίσκοποι, μητροπολίτες, πατριάρχες, “κριτὲς τῆς οἰκουμένης” καὶ τὰ ρέστα ὑπῆρξαν μεγάλοι ἐχθροὶ τῶν κλεφτῶν καί, γενικῶς, ὁποιουδήποτε ἑλληνικοῦ ἀπελευθερωτικοῦ κινήματος.

    • Ναί, ἔτσι ἀκριβῶς ὅπως τὰ λὲς εἶναι. Μάλιστα πολλάκις ἔχω ἀναρωτηθῆ γιὰ τὶς σχετικὲς …«συμπτώσεις» ποὺ τοὺς συνδέουν. Ἐγὼ μάλιστα θὰ τὸ πήγαινα καὶ λίγο πιὸ πίσω, στὴν ἀπαρχὴ τῆς δημοκρατίας.

  2. Φυσικὰ συνδέονται, διότι τὸ -μέχρι σήμερα- ἀκαταμάχητο ὅπλο τῆς δημοκρατίας εἶναι : ὁ ξεσηκωμὸς τῶν ἀνοήτων (γιὰ νὰ μὴ χρησιμοποιήσω τὸν ἀνὰ τὴν οἰκουμένη πασίγνωστο νεοελληνικὸ χαρακτηρισμό).

    • Κι ἀπό ποῦ μᾶς ἦλθε ἡ δημοκρατία; Ποιός ὁ ῥόλος τῶν Θηβαίων; Γιατί συνέβη ὁ Πελοποννησιακός Πόλεμος πού θά ἦταν (παρὰ λίγο) καί τό τέλος της;

Leave a Reply to Δημήτρης ΜιχαλόπουλοςCancel reply