Αὐτὰ ποὺ γεννοῦν καθολικὸ πόνο, δάκρυ καὶ ὀργὴ σὲ ὅλους μας, εἶναι ὅλα ἐκεῖνα ποὺ μετατρέπουν ὁλοκλήρους πληθυσμοὺς σὲ ἀθῶα θύματα. Ὅσο περισσότερα τὰ θύματα καί, ἰδίως, ὅσο περισσότερα τὰ ἀθῷα θύματα, τόσο μεγαλύτερες οἱ ῥωγμὲς στὶς τάξεις τῶν (φερομένων ὡς) κρατούντων. 

Δὲν φοβοῦνται οἱ (φερόμενοι ὡς) κρατοῦντες ὄλα τὰ θύματά τους. Τὰ πολλά, τὰ θύματα τῶν νομομαγειρευμάτων, τῶν οἰκονομικῶν ἀφαιμάξεων, τῆς ὁμογενοποιήσεως δὲν τὰ φοβοῦνται. Καὶ δὲν τὰ φοβοῦνται διότι ἔχουν πρὸ πολλοῦ ἐκπαιδευθῆ καὶ προετοιμασθῆ πρὸ κειμένου νὰ τὰ ἀπαξιώνουν καὶ νὰ τὰ περιθωριοποιοῦν.

Ὑπάρχουν ὄμως καὶ κάποια θύματά τους ποὺ τὰ τρέμουν. Αὐτὰ τὰ θύματα ποὺ τρέμουν οἱ μισάνθρωποι, εἶναι ὅλα ἐκεῖνα ποὺ προκύπτουν ἀπὸ τυχαία καὶ ἔκτακτα γεγονότα, τὰ ὁποία ὄχι μόνον ἀποκαλύπτουν τὴν ἀνικανότητα τῶν (φερομένων ὡς) κρατούντων, ἀλλὰ ἐπὶ πλέον καὶ τὴν ἀναλγησία τους. Εἰδικῶς μάλιστα σὲ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις μὲ ὅλες τὶς δυνάμεις τους παλεύουν νὰ ἀποκρύψουν τὰ μεγέθη τῶν ἐγκλημάτων τους γιὰ νὰ ἀποσοβήσουν, ἢ τέλος πάντων νὰ ἀπομειώσουν, τὸ μέγεθος τῆς ὀργῆς, ποὺ ὡς φυσικὸν ἐπακόλουθον ἀπειλεῖ καὶ τὴν ἐξουσία τους καὶ τὴν ἀσφάλειά τους.

Ἐφ΄ ὅσον γνωρίζουν πολὺ καλὰ πὼς ἡ δημοσιοποίησις τοῦ κάθε τους ἐγκλήματος, προκαλεῖ ῥωγμὲς στὴν ἐξουσία τους, μποροῦμε εὔκολα νὰ φαντασθοῦμε τὸ πόσες κατακρημνίσεις παθαίνουν ὅταν ἡ ἔκτασις τῶν ἐγκλημάτων τους ἀποδεικνύεται πολλαπλασία τῆς ἀρχικῆς.
Κακὰ τὰ ψέμματα… Αὐτὰ τὰ ἀθῷα θύματα εἶναι μόνον ἱκανὰ νὰ ἐνεργοποιήσουν κάθε ἔνστικτον ἐπιβιώσεως, ἀκόμη καὶ τῶν πλέον ἀδιαφόρων, λόγῳ τοῦ πόνου ποὺ ἐπιφέρει ἡ ἀπώλειά τους.

Παραλλήλως…
Στὶς ἡμέρες ὅλο καὶ συχνότερα δημοσιοποιῶνται σκάνδαλα, ἐκγλήματα, παρανομίες, παρατυπίες, νομομαγειρεύματα, ἀποκαλύψεις καὶ διαπλοκές. Αὐτὸ ὅμως κάτι ἀποδεικνύει. Καὶ τὸ ἀποδεικνυόμενον εἶναι πὼς πλέον ἀδυνατοῦν τὰ σαπρόφυτα τοῦ κόσμου μας νὰ καλύψουν τὰ ἴχνη τους, τὰ λάθη τους καὶ τὶς συνωμοσίες τους.

Ὅταν κάποια συμμορία ἀδυνατῇ νὰ ἀποκρύψῃ τὰ ἴχνη τῶν ἐγκλημάτων της, τότε σημαίνει πὼς τὰ λάθη της ξεπέρασαν κατὰ πολὺ τὸ ὅριον ἀσφαλείας της καὶ ὁσονούπω τὸ τέλος της φθάνει. Τὸ ἐὰν μποροῦμε, ἢ ὄχι, νὰ τὸ ἀντιληφθοῦμε ἐμεῖς, οἱ πολλοί, δὲν εἶναι κάτι ποὺ θὰ κάνη τὴν διαφορά. Τὴν διαφορὰ τὴν ἔκανε ἢδη ἡ φαυλότης, ἡ Ὑβρις, ἡ ἀναξιοκρατία, ἡ ἀσυλία, ἡ ἀδικία καὶ ἀνομία.

Ἐμεῖς θὰ μπορούσαμε ἀπλῶς καὶ μόνον νὰ σταθοῦμε, σὲ ἀσφαλεῖς ὄμως ἀποστάσεις, γιὰ νὰ θαυμάσουμε τὸ θέαμα τῆς αὐτοκαταστροφῆς τοῦ ἐν λόγῳ κοινωνικοπολιτικοῦ μοντέλου. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς πρὸ καιροῦ οἱ δικές μας πράξεις καὶ οἱ ἀποφάσεις μας μᾶς ὀδηγοῦν σὲ διαφορετικὲς διαδρομές.

Τὸ τί θὰ πάθη καὶ τὸ πῶς θὰ τὸ πάθη ὅ,τι εἶναι νὰ πάθῃ, αὐτὸ τὸ σουρεαλιστικὸ μόρφωμα, μᾶς εἶναι ἀδιάφορον. Αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ κάνουμε, ἐὰν ἢδη δὲν τὸ ἔχουμε ξεκινήση, εἶναι νὰ κυττάξουμε νὰ μαζέψουμε τὰ δικά μας κομμάτια καὶ νὰ παραμένουμε, διαρκῶς, ἐστιασμένοι στὸ πῶς θὰ στήσουμε τὸν κόσμο μας ἐκεῖ ποὺ τοῦ πρέπει, μὲ τὸν τρόπο ποὺ τοῦ πρέπει καὶ στὶς ἐκτάσεις ποὺ τοῦ πρέπει.
Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι μόνον γιὰ νὰ χάνουμε τὸν χρόνο μας καὶ νὰ καθυστεροῦμε. 

Φιλονόη 

Υ.Γ. Ὅσο γιὰ τὴν «δικαιοσύνη» καλὸ εἶναι ἐπίσης νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς συγκαταλέγεται, ἐδῶ καὶ πολὺ καιρό, στὴν περιῤῤέουσα φαυλότητα. 

εἰκόνα