Κάποιοι συμπατριῶτες ἔτυχε νὰ ἔχουν σπίτια στὰ Ἐξάρχεια.
Κάποια ἀπὸ αὐτὰ τὰ σπίτια «κατελήφθησαν» ἀπὸ μετανάστες καὶ ἄλλους ἀλληλεγγύους.
Κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς συμπατριῶτες μας ἀπηυθύνθησαν στὸ ἑλληνικὸ κράτος, στὸ ὁποῖο πληρώνουν, φόρους, ΦΠΑ, ΕΝΦΙΑ καὶ ἀλλὰ κέρατα τράγια, ζητῶντας νὰ τοὺς ἀποδοθοῦν οἱ περιουσίες τους.
Τὸ ἑλληνικὸ κράτος ἐπενέβη, ὡς ὄφειλε, καὶ προσωρινῶς, τοὐλάχιστον ἀνεκατέλαβαν τὶς περιουσίες τους.

Ὁ καρκίνος ὅμως δὲν εἶναι αὐτός. Ὁ καρκίνος λέγεται Ἔλενα Ἄκρίτα καὶ ὅλο αὐτὸ τὸ ξεφτιλισμένο πασοκαριο ποὺ μᾶς ἐκατσικώθη ἀπὸ τὸ 1981 καὶ δὲν μποροῦμε νὰ τὸ ἀποτινάξουμε ὅ,τι κι ἂν κάνουμε.
Αὐτὴ ἡ κυρία λοιπὸν «βρίζει» σήμερα τὸν Χρυσοχοΐδη ὁ ὁποῖος ἔκανε τὸ αὐτονόητο.

Ἡ ἀνακατάληψις βέβαια εἶναι προσωρινή, αὐτὸς ὁ καρκίνος δὲν θεραπευται πλέον ἔτσι, θέλει δραστικὰ μέτρα.
Ἀπαιτεῖται μία πινοσετικὴ δημοκρατία μικρᾶς διαρκείας 60-70 ἐτῶν γιὰ νὰ καταλάβῃ ἡ κυρία Ἄκριτα καὶ οἱ ὅμοιοί της, ὅτι μὲ αὐτὰ τὰ πράγματα δὲν κάνουμε μαγκιές.

Δημοκρατία λοιπὸν εἶναι ὅταν ἡ κυρία Ἀκρίτα καὶ οἱ ὅμοιοί της εἶναι πλειοψηφία καὶ θεωροῦν νόμιμο δικαίωμα ὁμάδων ἡ ἀτόμων νὰ μπαίνουν στὴν περιουσία σου καὶ νὰ τὴν καταπατοῦν.

Ἐλευθερία εἶναι ὅταν ἡ περιουσία σου γίνεται σεβαστὴ καὶ οὐδεὶς διανοεῖται νὰ τὴν καταπατήσῃ ἡ νὰ τὴν ἀμφισβητήσῃ.

Τέλος μπουρδέλο εἶναι τὸ σύστημα τὸ ὁποῖο ἀπὸ τὸ 1974 καὶ μετὰ θεωρεῖ τὴν ἀπαλλοτρίωση δικαίωμα τοῦ κάθε κερατᾶ γραφειοκράτου καὶ μάλιστα τὴν θεσμοποιεῖ μὲ τὸ πιὸ προοδευτικὸ Σύνταγμα τῆς Εὐρώπης.

Ἂς εἶναι καταραμένος ὁ πρωταίτιος Καραμανλῆς καὶ ὁ συνεργάτης του στὴν κόλαση Ἀνδρέας.

«Ἕνας»

Σημειώσεις

Αὐτὸ ποὺ κάνει ἡ κυρία Ἄκριτα λέγεται virtue signaling.
Τὸ κάνουνε λίγο πολὺ ὅλες οἱ γκόμενες οἱ ἀριστερὲς καὶ σοσιαλδημοκράτισσες στὴν Ἑλλάδα καὶ ἀκολουθοῦσαν σὰν πιστὰ σκυλάκια καὶ οἱ μαλ@κοκαύληδες ποὺ ἤθελαν νὰ γ@μήσουν.
Κοντὰ σὲ αὐτὲς παρεσύρθησαν, δυστυχῶς, καὶ δεξιὰ κορίτσια κι ἄρχισαν νὰ λένε ἀνάλογες παπαριές, μέχρι ἑνὸς σημείου βέβαια.

Ἐγὼ τὴν ὑπηρεσία μου πρὸς τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία τὴν ἔκανα τέσσερεις τουλάχιστον φορὲς πρὸς γκόμενες τῆς λογικῆς Ἄκρίτα.
Τὶς ἄφησα σὲ μπάρ, σὲ ἑστιατόρια, στὸν δρόμο καὶ ἔφυγα τρέχοντας γιὰ νὰ μὴν ἀσκήσω βία καὶ βέβαια οὔτε γειὰ δὲν τοὺς ξαναεῖπα.

Σὲ μία περίπτωση, ἀμέσως μόλις ἐπέστρεψα ἀπὸ τὴν Ἀμερική,μία βλαμμένη (ὡραία κατὰ τὰ ἀλλὰ) ἄρχισε καὶ μοῦ ἔλεγε στὶς Σπέτσες ὅτι ὅλοι πρέπει νὰ ἔχουμε κότερα.
Ἔφυγα βιαστικὰ πῆγα στὸ ξενοδοχεῖο πῆρα τὰ πράγματά μου, καβάλησα ἕνα θαλάσσιο ταξί, πῆγα ἀπέναντι, καβάλησα ἕνα ταξὶ καὶ 2-3 ὧρες ἀργότερα, ξημερώματα, ἤμουν στὴν Ἀθήνα. Φοβᾶμαι ὅμως ὅτι ἐκείνη ἡ «Ἄκρίτα» δὲν κατάλαβε τί πέτρα τὴν βρῆκε.

Δυστυχῶς γιὰ τὴν κοινωνία κατάλαβα νωρίς, ὅτι δὲν μπορῶ νὰ φτιάξω τὴν Ἑλλάδα μόνος μου, ὅταν ὅλοι οἱ παπάρες παραδίδοντο στὶς μαλ@κίες τους γιὰ νὰ γ@μήσουν.