Ἡ πλάκα μὲ τοὺς φανατικοὺς ἀντικομμουνιστὲς εἶναι ὅτι ὑποστηρίζουν τὴν οἰκονομικὴ φιλοσοφία τοῦ κομμουνισμοῦ, δηλαδὴ ὅτι ὅ,τι παράγῃς καταναλώνεις. Ἀντίθετα, στὴν οἰκονομία τῆς ἀγορᾶς ἕνας παράγει καὶ ἑκατό, ἂς ποῦμε, καταναλώνουν ἀκριβῶς ἐπειδὴ τὸ εἰσόδημα τοῦ ἑνὸς κυκλοφορεῖ ἀνάμεσα στοὺς ἑκατό.

Ἐὰν στὸ παρακάτω σχῆμα ὁ γαιοκτήμων ποὺ λαμβάνει τὴν γαιοπρόσοδο ἀπὸ τὸν ἀγρότη τὴν ἔβαζε στὸ σεντούκι «γιατί αἰσθάνεται ἀνασφαλὴς ὡς πρὸς τὸ μέλλον», ὄχι μόνο θὰ ψοφοῦσαν οἱ τεχνίτες τῆς δεξιᾶς στήλης ἀλλὰ θὰ μειωνόταν σταδιακῶς καὶ τὸ εἰσόδημά του, μέχρι ποὺ μία κακοτυχία θὰ τοῦ ἔτρωγε ὅ,τι εἶχε ἀποταμιεύση.

Δηλαδὴ εἴτε βγάλῃς ἀπὸ τὴν μέση τὸν γαιοκτήμονα (ὡς κομμουνιστὴς) εἴτε τὸν κάνῃς νὰ αἰσθανθῇ ἀνασφαλὴς γιὰ τὸ μέλλον (ὑπέρμαχος λιτότητος) τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι τὸ ἴδιο.

Κάποιος ἄλλος θὰ ἔλεγε ἐπίσης ὅτι ἐὰν θέλῃς νὰ ἐνισχύσῃς τὸν δεξιὸ κλάδο, δηλαδὴ τὴν μεταποίηση, πρέπει νὰ προσθέσῃς στὴν ἐξίσωση χρῆμα, μεγαλώνοντας τὸν κύκλο.

Συβρίδης Γιῶργος