Οὐδὲ μία ἔκπληξη προξενεῖ ἡ ταὔτισις τῆς βασιλίσσης (στέμμα) Παναγίας Μυρτιδιώτισσας μὲ τὴν βασίλισσα Ὀλυμπιάδα Μυρτάλη (μεγάλη ἱστορία).
Ἀκόμη ἕνα ἐξαιρετικὰ σπάνιο πορτρέτο τῆς βασιλομήτορος, ποὺ συνδυάζεται μὲ κλαδὶ ΜΥΡΤΙΑΣ.
Στὴν σειρὰ τῶν νομισμάτων (μετάλλια) ἀφιερωμένα στὴν οἰκογένεια τοῦ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ κομμένα ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρο Σεβῆρο (222-235 μ.Χ.), ὑπάρχει κι αὐτὸ τὸ πορτρέτο. Στὸ πίσω μέρος μὲ τὴν ἐπιγραφὴ ΒΑCΙΛΕΩC ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, ἡ ΝΙΚΗ παραδίδει τὰ ἀμυντικὰ ὄπλα στὸν καθιστὸ Ἀλέξανδρο.
Ἡ μυρτιὰ συνεβόλιζε τὴν ἱκανότητα τῆς Ὀλυμπιάδος σὲ ἀπόκρυφες μυστηριακὲς τελετουργίες, ποὺ πολὺ καλὰ εἶχε διδαχθῆ στὴν Σαμοθράκη καὶ σὲ αὐτὴν ὄφειλε τὸ ΜΥΡΤΑΛΗ. Εἶχαν σχέση μὲ τὴν προστασία, ὅπως συνολικὰ τὸ νόμισμα μᾶς δείχνει. Ἡ Μυρτάλη ἐμπρὸς ὅπλισε τὰ ἀμυντικὰ ὄπλα, τὰ ὁποῖα ἡ Νίκη παραδίδει στὸν ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ πίσω!
Γενικότερα ἡ μυρτιὰ ἦταν εὐχὴ προστασίας, ποὺ μόνο μὲ τὴν βασίλισσα ἦταν συνδεδεμένη.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.
Στὴ “Φυλλάδα τοῦ Μεγαλέξανδρου”, δημοφιλέστατο ἀνάγνωσμα τῶν Ἑλλήνων μέχρι τὶς ἀρχὲς τοῦ 19ου αἰ. ἀναφέρεται ὅτι ὁ Ἀλέξανδρος ἦταν γυιὸς τῆς Ὀλυμπιάδας καὶ ἑνὸς φαραὼ τῆς Αἰγύπτου πού, διωγμένος ἀπὸ τὴ χώρα του, εἶχε βρεθῆ στὴν Ἑλλάδα. Ὅθεν διερωτῶμαι: Δεδομένων τῶν τιμῶν ποὺ περιέβαλαν τὸν Ἀλέξανδρο, ὅταν κατέλαβε τὴν Αἴγυπτο, καὶ τῶν ἐπιδόσεων τῆς μητέρας του σὲ μαγικά, ὑπερφυσικὰ κ.λπ., μήπως… λέω: μήπως στὴν ἐν λόγῳ “Φυλλάδα” βρίσκεται ἡ ἀλήθεια; Ὡς γνωστόν, ἄλλωστε, συχνὰ ὁ Ἀλέξανδρος εἶχε κατηγορηθῆ ὡς “νόθος γυιὸς τοῦ Φιλίππου.
Πολὺ σωστὰ αὐτά. Τὸ ἐρώτημα παραμένει, γιὰ τὸν πατέρα του, ἐφ΄ ὅσον οὐδείς, ἐπισήμως, ἱστορικὸς τολμᾶ νὰ καταγράψῃ τὴν ἀλήθεια.
Πέραν ὅμως τῶν μύθων -μὰ καὶ τῆς κάθε, ὄχι ἀπαραιτήτως, βολικῆς ἀληθείας- τὸ γεγονός, τῶν μιμήσεων (ὅπως τὸ παραπάνω) ἢ τῆς θεοποιήσεως τοῦ Ἀλεξάνδρου, καθὼς φυσικὰ καὶ τῶν παρελκομένων «κληροδοτημάτων» μας, εἶναι ἀκόμη πιὸ ἀναγνωρίσιμο: κάπως, κάποιοι, μὲ πολλοὺς ὅμως τρόπους, ἐπέτυχαν νὰ «παντρέψουν» ἄσχετα μεταξύ τους στοιχεία καὶ νὰ διατηρήσουν στὰ μυαλά μας πολλὰ μυθεύματα ἢ ἀκόμη κι ἀλήθειες, ἀλλὰ μὲ πολλὲς παραχαράξεις. Ἀχταρμάς.
Ὁ κάθε Ἀλέξανδρος, ἡ κάθε Ὀλυμπιάς, ὁ κάθε Φίλιππος εἶναι καιρὸς νὰ λάβουν στὶς συνειδήσεις μας τὶς θέσεις ποὺ τοὺς ἀξίζουν φυσικά. Καί, ἐννοεῖται, πὼς χρειάζεται νὰ ξεκαθαρισθῆ, ἐπὶ τέλους, τὸ τί συμβαίνει σὲ ὅλους τοὺς ἀρχαιολογικούς μας χώρους, πολλῷ δὲ μᾶλλον στὴν περιοχὴ τῆς Ἀμφιπόλεως.
Τελικῶς πέραν ὅλων αὐτῶν καὶ πάλι ἀνακύπτει ἡ ἀνάγκη νὰ καταπέσουν οἱ μῦθοι ποὺ ἔχουν κτισθῆ πίσω ἀπὸ τοὺς μύθους. Κι αὐτὸ εἶναι μία θαυμασία ἀφορμὴ γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὴν διαφορὰ μεταξὺ σημαντικῶν καὶ ἀνουσίων. Ἐμεῖς, ὄχι οἱ ἄλλοι.
Φυσικά, ὡς γνωστόν, ἅπαντες στὸν πλανήτη ἐπιχειροῦν νὰ «συνδεθοῦν» ἱστορικῶς μὲ κάτι ἑλληνικό. Τὸ ἐὰν ἐμεῖς εἴμαστε ἢ ὄχι Ἕλληνες, καταντᾶ δευτερεῦον, ἐφ΄ ὅσον τελικῶς καὶ μόνον ποὺ ὅλοι αὐτοί, ἀγωνιωδῶς, ἐπιχειροῦν νὰ ἀποδείξουν πὼς ἀποτελοῦν τὴν μόνη γνησία συνέχεια, ἔχει κάτι νὰ μᾶς …ψιθυρίσῃ.
Νομίζω πάντως πὼς αὐτὸ ποὺ μᾶς χρειάζεται, γιὰ τὴν ὤρα, εἶναι τὸ νὰ παύσουν ἐπὶ τέλους νὰ σκιάζουν ἀσάφειες τὴν ἱστορία. Τὸ πῶς θὰ μπορέσουμε ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν μόνος του, μὰ καὶ ὅλοι μαζύ, νὰ τὶς χρησιμοποιήσουμε γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε μίαν σχετικὴ αὐτογνωσία εἶναι τὸ ἐπόμενον.