Διαβάζω πὼς κάτι πρετεντέρηδες εἰσῆλθαν, πανηγυρικῶς, στὸν δρόμο ποὺ …«ἐχάραξαν» μενδώνηδες, παναγιωταρέες καὶ λοιποὶ …«ὑμέτεροι» μΠατΣοΚοτΣΥΡΙΖΑῖοι…

Ὁ Ἄδωνις κι ὁ Γιάνναρος, παρίσταναν τοὺς μούτσους,
πὼς κάβουρες ἐψάρευαν καὶ 15 λούτσους!!!!!

Μπαρμπανῖκος Ἀρβανίτης

Αὐτὸ ποὺ διαρκῶς λησμονοῦμε εἶναι τὸ πασιφανές: διαβιοῦμε σὲ χώρα-προτεκτορᾶτο τῶν τοκογλύφων καὶ σὲ αὐτὴν τὴν χώρα, θέλουμε δὲν θέλουμε, κουμάντο κάνουν μόνον αὐτοί. Συνεπῶς οἱ ἐπίσημοι δεσμοφύλακές μας, ἢ ἄλλως «ἁγία οἰκογένεια», μὲ τὶς ἀμέτρητες ἐκδοχές της, δὲν γίνεται νὰ μὴν ξεπληρώσῃ τὰ «γραμμάτιά» της πρὸς ὅλους ἐκείνους ποὺ τὴν ὑπηρετοῦν τυφλὰ ἐδῶ καὶ τόσες δεκαετίες. Αὐτὸ ὅμως ποὺ μὲ κάνει νὰ γελῶ εἶναι πὼς κάποιοι συμπατριῶτες μας ξαφνιάζονται μὲ τοὺς γελοίους διορισμοὺς τῶν «ὑμετέρων» πιντιῶν. Κι ὄχι μόνον ξαφνιάζονται ἀλλὰ σχεδὸν …«ἐπαναστατοῦν» ἐξοργισμένοι, διότι θρασυτάτως πλέον ἔχουν ἐγκαταληφθῆ  ὅλα τὰ προσχήματα καὶ μᾶς περιγελοῦν κατάμουτρα. 

Πολὺ σωστά. Ἔχουν πράγματι ὅλα τὰ προσχήματα καταπέση διότι πλέον δὲν ἔχουν κάτι νὰ φοβοῦνται, τοὐλάχιστον γιὰ τὴν ἐπομένη τετραετία, τὰ βενιζελικὰ κατακάθια. Ἔχουν λάβη ἐντολὴ νὰ προωθήσουν κάθε «φυτευτὸ» τσιράκι τῶν τοκογλύφων, σὲ θέσεις-κλειδιὰ καί, ὡς (ἂς ποῦμε) ἀντάλλαγμα, ἀποκαθιστοῦν καὶ ὅσους ἔως τώρα τοὺς ὑπηρέτησαν πιστά.
Γιατί νά ἀπουσιάζῃ ὁ (κάθε) πρετεντέρης ἀπό αὐτές τίς «ἀποκαταστάσεις»;

Ἀγαπητοί μου ὁ διορισμοὸς τοῦ (κάθε) πρετεντέρη ἁπλῶς μᾶς ἀποκαλύπτει πὼς ὅλος αὐτὸς ὁ μηχανισμὸς καταστολῆς κι ἐλέγχου μας πνέει τὰ λοίσθια. Κι ἔτσι καταλήγουν νὰ ἐμφανίζουν πρετεντέρηδες καὶ παναγιωταρέες καί, τέλος πάντων ὁποιονδήποτε καὶ ὁποιανδήποτε ἄσχετο, μόνον καὶ μόνον διότι  ὅσο καὶ νὰ θέλουν, ἀδυνατοῦν νὰ σταθοῦν στὸ «ὕψος τῶν περιστάσεων». Στὴν πραγματικότητα ὅλο αὐτὸ τὸ παραμυθάκι εἶναι ἀπολύτως ξεγυμνωμένο καὶ διαλύεται ἐκ τῶν ἔσω. Διαρκῶς χάνει δυνάμεις-βιτρίνες, διότι «μπαγιατεύουν» ὅλα τὰ «ἱκανὰ» καὶ τὰ «ἄξια» στελέχη του, ἐφ΄ ὄσον εἴτε «καίγονται» εἴτε «φθείρονται». Αὐτὸ δὲν σημαίνει πὼς δὲν ὑπάρχουν χρήσιμες καὶ  πρόθυμες ἐφεδρείες, ἀλλὰ δηλώνει ἀνοικτὰ πλέον πὼς κι αὐτές, σιγὰ σιγά, μὰ σταθερά, μειώνονται  τόσο, ὅσο νὰ …«ἀνακυκλώνονται» μερικῶς μεταξύ τους, μά, τελικῶς, νὰ ἐπιταχύνεται ἡ πορεία τους πρὸς τὸν θάνατο.

Δὲν ξέρω πόσος χρόνος θὰ ἀπαιτηθῆ γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε πλήρως ἀπὸ τὰ σαπρόφυτα τοῦ κόσμου μας καὶ ἀπὸ κάθε τυχάρπαστο κουδουνισμένο. Αὐτὸ ποὺ γνωρίζω μετὰ βεβαιότητος εἶναι πὼς ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ καταφεύγουν σὲ τέτοια πρόσωπα, στὴν πραγματικότητα ἔχουν πρὸ πολλοῦ ἀποδεκτῆ καὶ συνειδητοποιήση πὼς ἡ ἡμερομηνία λήξεώς τους ἔφθασε καὶ πὼς ἀπαιτεῖται νὰ κερδίζουν διαρκῶς χρόνο, ἰδίως μὲ τέτοιους διορισμούς, μόνον καὶ μόνον γιὰ νὰ μὴν τὸ ἀντιληφθοῦμε ἐμεῖς.

Τί θά συμβῆ; Δὲν ἔχω προφητικὲς ἱκανότητες. Παρατηρῶ καὶ κρίνω.
Κι αὐτὸ ποὺ συμπεραίνω εἶναι πὼς ὁ χρόνος τους τελειώνει συντόμως. Πρὸς τοῦτον καὶ οἱ πρόσφατοι διορισμοὶ γίνονται δίχως κἂν νὰ φροντίζουν νὰ κρατήσουν μερικὰ τυπικὰ προσχήματα, ποὺ δὲν θὰ προδίδη σὲ ἐμᾶς, τοὺς χαχόλους, τὸν μεγάλο τους πανικό.

Φιλονόη